Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Blaðsíða 6
Saga eftir Arthur Omre
Kaspar Ellingson, piparsveinn, krana- og
lyftivélateiknari, snyrtilegur, traustur og ró-
lyndur maður, átti, þó undarlegt kunni að virð-
ast, við vandamál að stríða. Hann gat aldrei
látið sér nægja eina kærustu í einu. Honum
þótti vænt um kvenfólk og kvenfólki þótti vænt
um hann. Hann þarfnaðist þeirra, og þær
þörfnuðust hans, eins og eðlilegt var. Hann
var líka í alla staði hinn sómasamlegasti, hvar
sem á hann var litið, skapaður til að vekja
traust og sterkar og ljúfar vonir um hring
á réttan fingur, kyrrlát kvöld í ruggustólum
í sólbyrginu, hvítan kjól með slóða og alvar-
lega athöfn í litlu kirkjunni á horninu, átta
daga dvöl í gistihúsinu við Niagarafossana,
þægilega íbúð og bíum, bíum.
Þegar Kaspar Ellingson, ljós yfirlitum og
fámáll, fylgdi þeim heim úr kvikmyndahúsinu
fimmta kvöldið í röð, voru þær öruggari og
hikuðu ekki við að bjóða honum upp í verönd-
ina í ruggustólana eða inn í setustofuna á
legubekkinn og heita kossa. Og Kaspar kyssti
þær gjarnan. Honum var það svo einkar eðli-
legt, og þegar hann kyssti þær, fannst þeim
það líka einkar eðlilegt og notalegt og tryggt.
Það gat hreint ekki betra verið.
Okkur íslendingum er hollt að líta í eigin barm
og bera okkur saman við þessa keppinauta í
fiskveiðunum.
Þar sem ég hef unnið að fiskimati, þá var
mér mikil forvitni á því að skoða fiskinn í
Rifsnesinu. Ég hafði heyrt því fleygt, að fisk-
ur veiddur við Vestur-Grænland væri sér-
staklega magur. Ég gerði mér því ferð um
borð í skipið og reif ofan af stæðunum eitt
hundrað fiska, sem ég skoðaði. Enginn þess-
ara fiska var magrari heldur en venjulegur
vorfiskur hér við land. Og ég vil alveg sér-
staklega taka það fram, að fiskur þessi var
hvítur og fallegur, enda vel með farinn á
allan hátt.
Reykjavík, 7. júlí 1951.
23D
sem enda vel
En eftir sæmilega langt turtildúfulíf, svona
um það tvo mánuði, þegar allt hefði raunar
átt að vera reiðubúið fyrir athöfnina og ör-
ugga höfn og trausta hlekki, varð sá góði
Kaspar Ellingson hikandi.
Ekki, svo að skilja, að hann væri farinn að
kólna. Honum var kvenmaðurinn kærari en
nokkru sinni fyrr. Ef hann hefði átt þess kost,
myndi hann hafa krafizt skjalanna strax í
fyrramálið. En hvað átti hann að gera, þar
sem hann hafði síðasta mánuðinn setið í ann-
arri verönd, í öðrum ruggustól, eða í annarri
setustofu á öðrum legubekk og kysst aðra
stúlku, sem smám saman varð honum nákvæm-
lega jafnkær þeirri fyrri?
Þrátt fyrir megnustu heilabi’ot og grufl fram
og aftur, var honum gersamlega ómögulegt að
komast að því, hvor stúlkan var honum kærri.
Hann var nákvæmlega jafnástfanginn af þeim
báðum.
Ekki svo að skilja, að Kaspar Ellingson væri
neinn flautaþyrill! Síðúr en svo. Yfirverkfræð-
ingurinn mat hann mikils og öllum geðjaðist
vel að honum og voru hreyknir af horium.
Þess vegna hefði hann getað fengið nýja stúlku
á hverjum degi, því stúlkur voru þá, eins og
æfinlega, tilleiðanlegar, þegar þær hittu fyrir
rólegan, traustan mann á bezta aldri í góðri
stöðu.
Nei. Kaspar Ellingson flögraði ekki frá einni
stúlku til annarrar eins og eitthvert fiðrildi.
Til þess var hann of værukær og reglusamur.
Hefði það ekki verið vegna þessarar ósælu
hneigðar til að elska tvær í einu, myndi hann
fyrir löngu vera orðinn sá staðfastasti og
tryggasti eiginmaður sem nokkur kvenmaður
gat óskað sér.
Því hann gat ekki sem bezt staðið framan
við altarið með sína elskuna við hvora hlið,
þó að hann væri raunar farinn að dreyma um
þá úrlausn. Því presturinn hefur nú ekki nema
tvær hendur til að leggja á tvö höfuð, og auk
þess eru viss bjánaleg ákvæði í lögum. Já,
Kaspar Ellingson hugsaði einatt hlýtt til Mú-
VÍKINGUR