Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Page 7
hameðs sáluga og sökkti sér oft niður í ensku
þýðinguna af Kóraninum.
Eftir langvarandi heilabrot og mikla út-
reikninga, komst Kaspar að þeirri niðurstöðu,
að engin lausn væri til á líkingunni, eins og
líka vera ber í siðuðu landi með góðum lög-
um. Hann varð afar óhamingjusamur og forð-
aðist svo lengi að koma nálægt stúlkunum
sínum, að þeim skildist, að eitthvað hefði
,,klikkað“.
0g hann var svo staðfastur og heiðarlegur,
að hann skrifaði þeim sitt bréfið hvorri og
sagði þeim sannleikann. Hann kvaddi vini sína
og sagði upp starfinu. Um það leyti, sem stúlk-
urnar lásu bréfin og grétu beisklega eða for-
mæltu honum, nema hvorttveggja væri, ók
Kaspar Ellingson til jámbrautarstöðvarinnar
með krókódílaskinnsmöppuna, töskur og góð
áform. Þetta skal aldeilis vera í síðasta sinn,
sem þú anar út í nokkuð með tvo kvenmenn,
Kaspar Ellingson.
Hann var alls ekkert gefinn fyrir að ferð-
ast og flakka, hann langaði mest til að setj-
ast um kyrrt í einhverri borg og vinna á sama
staðnum. Sú heitasta ósk, sem hann gat hugsað
sér, var um gott, viðfelldið heimili, ásamt að-
laðandi stúlku. Hann var ekki einn af þessum
með logandi og leitandi hugmyndaflug, síður
en svo. En í tíu ár hafði hann samt flakkað
frá einni borg til annarrar, frá verksmiðju til
verksmiðju.
Hann var ekki í vandræðum með að fá
vinnu, því að hann kunni sína stærðfræði og
teikningu, og hann kom sér alls staðar vel.
Hann kom sér fyrir í góðu matsöluhúsi, tók
að vinna, lifði í samræmi við sinn góða ásetn-
ing, sparaði saman dálítið af peningum og
lifði rósömu lífi. Hann hefði getað sparað sam-
an allálitlega fúlgu öll þessi ár, en það kost-
aði töluvert að eiga tvær unnustur og það kost-
aði líka nokkuð að flakka úr einum stað í
annan.
öðru hvoru lofaði hann sig sælan fyrir að
hafa hafnað í stóru landi með mörgum borg-
um og mörgum verksmiðjum, sem framleiddu
krana og lyftivélar. Og hann velti því stundum
fyrir sér, hvernig honum hefði farnazt, hefði
hann dvalið í litlu landi.
Þegar hann var tekinn vel að festa rætur,
eftir sjö, átta mánuði, varð hann auðvitað að
tala dálítið við laglega stúlku og eftir tvo
mánuði við eina til. Svo sótti allt í sama horfið.
Á þennan hátt hafði hann á tíu arum eign-
ast tuttugu kærustur, þrátt fyrir, að hann þótt-
ist fullviss um, að hann hefði komizt af með
tvær. En minna en tvær? Nei, það var ómögu-
legt með minna. Örlögin léku sér grimmilega
með þennan stillta mann. Og hann formælti
örlögunum. Það var eingöngu að þakka hans
meðfædda rólyndi, að hann skyldi ekki verða
taugaveiklaður. Því það varð hann aldrei, held-
ur bara þungt hugsandi, þegar „eitthvað varð
að gera“.
Og það varð einmitt eitthvað að gera árlega.
Þá varð hann að skrifa tveimur stúlkum bréf
og flýta sér síðan burt úr borginni.
Eftir tíu ár og tuttugu kærustur var hann
einn góðan veðurdag vel byrjaður á elleftu
umferð.
Fuglarnir sungu, þegar hann gekk gegnum
lystigarðinn, trén stóðu í blóma og það var sól
og vor í lofti. Ungu pörin, sem svifu framhjá,
vöktu hjá honum einstæðingskennd. Þegar blíð
kvenaugu hvörfluðu til hans, leit hann skelfd-
ur upp í trjákrónurnar og þótti sem hann sæi
þar glöggt lítinn, pattaralegan náunga með ör
og boga, flögrandi grein af grein á hvítum
vængjum, beinlínis til að storka honum. Hon-
um fannst allt í einu og alveg örugglega, að
sér væri veitt eftirför.
Til að lægja óróann í sálunni settist hann á
bekk og fletti sundur blaðinu sínu. Hann rak
augun í dálkinn „Herbergi til leigu“.
Hvaða heimspekikerfi, sem við aðhyllumst,
hvað sem við álítum um áhrif dulinna afla á
okkur synduga, verðum við þó að viðurkenna,
að þessi öfl eru oft og einatt furðulega nær-
farin um okkar hag. Já, maður gæti freistazt
til að halda, að einhvers konar álfur fylgdi
manni eftir og léki listir sínar, drægi okkur
á hárinu, hrinti okkur út í skurðinn, til þess
að geta svo einn góðan veðurdag leitt okkur
gætilega inn á kyrrlátan stíg í Paradís, þar
sem við eigum að vera.
Að minnsta kosti gat Kaspar Ellingson ekki
skýrt atburðina á neinn annan hátt, nokkru
seinna. En hann var nú raunar enginn afburða
hugsuður, enda taldi hann sig það ekki. Hann
gat bara ekki með nokkrum lifandi ráðum
öðlast nægilegt viljaþrek til að hamla á móti
þeirri ógæfusamlegu hneigð að elska tvær kon-
ur. Því, eins og hann sagði, þannig er ég nú,
það hlýtur að vera mér í blóð borið, ég þarfn-
ast þeirra beggja. Það er ekkert að mér að
finna. En það hlýtur eitthvað að vera bogið
við lögin; þau eiga ekki við alla. Og það gat
nú reyndar verið mikið rétt hjá honum.
í dálkinum „Herbergi til leigu“ varð honum
strax starsýnt á eina smáauglýsingu meðal
fimm hundruð annarra. (Nú var álfurinn þeg-
ar tekinn að leika listir sínar).
„Gott herbergi til leigu í Perlustræti 6“.
V í K I N G U R
231