Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Qupperneq 8
Hann vissi, að Perlustræti var einmitt í leið-
inni, þegar hann gekk frá matsöluhúsinu til
teiknistofunnar. Annað vissi hann heldur ekki
um Perlustræti.
Hann lagði blaðið frá sér og gekk rólega
gegnum garðinn og eftir tvær mínútur stóð
hann úti fyrir Perlustræti 6, litlu, óásjálegu
timburhúsi milli tveggja stórhýsa.
Þar eð nú var laugardagur og vinnunni lauk
klukkan tvö, hafði hann nægan tíma. Hann
gekk því fram hjá húsinu og margsinnis fram
og aftur um götuna og sá þar ekki annað
íbúðarhús en þetta eina litla hús með sólbyrg-
inu og vel hirtum grasbala út að götunni.
Honum geðjaðist vel að staðnum. Á meðan
hann hringdi dyrabjöllunni, skyggndist hann
af gömlum vana eftir ruggustólnum í sólbyrg-
inu, en sá ekki annað en tvo stóra körfustóla,
sinn hvorum megin við dyrnar. „Það var und-
arlegt“, sagði hann upphátt.
Létt fótatak niður stigann innifyrir gaf til
kynna, að það væri kvenmaður, sem kom til
dyra, sennilega ung stúlka. Mjög ung var hún
nú raunar ekki, þegar til kom, svona um það
tuttugu og sex, sjö ára. Ljós yfirlitum eins
og hann sjálfur, blíð, viðmótsþýð og grönn
virti hún hann fyrir sér. Henni leizt vel á
hann, geðjaðist ágætlega að þessum traustlega,
þreklega manni, sem stóð þarna í snyrtilegum
sumarfötum með hattinn í hendinni.
„Herbergið ef á annarri hæð“, sagði hún
vingjarnlega. „Gerið svo vel, þér eruð Norð-
urlandabúi, er það ekki?“
„Jú, reyndar. Ég heiti Kaspar Ellingson.
Ég er verkfræðingur og vinn hérna skammt
frá. Á hverjum degi á ég leið hér fram hjá
um garðinn".
„Það er svo yndislegt í garðinum núna“,
sagði hún. „Ég heiti Ása Nymoen. Ég og vin-
kona mín vorum svo léttúðugar að kaupa þetta
hús, og við verðum að leigja eitt herbergið.
Við verðum nefnilega að láta þrjú hundruð
dollara á ári í afborgun og vexti. Við vinnum
í litlu veitingahúsi í Enklidgötu. Goodman,
heitir það. Þér kannizt ef til vill við það. Vin-
stúlka mín er líka norsk, hún heitir Alma
Skogen“.
Honum geðjaðist betur að húsinu, leizt vel á
stóra, bjarta herbergið, leizt vel á grönnu, Ijós-
hærðu stúlkuna. „Hún er sæt“, hugsaði hann.
Þegar Kaspar Ellingson byrjaði að lítast vel
á stúlku, hugsaði hann ætíð: „Hún er sæt“.
Nánar lýsti hann henni ekki fyrir sjálfum sér.
Þegar liðinn var nokkur tími, og honum leizt
enn þá betur á hana, hugsaði hann: „Hún er
knosandi sæt“. Þar eð hugmyndaflug hans var
ekki sérstaklega hásiglt, sameinaði hann allar
hinar mörgu dyggðir konunnar í þessu eina
orði — sæt.
„En það verður ef til vill erfitt fyrir yður
að hafa mig í föstu fæði?“ spurði hann. „Ég
kæri mig ekki um matsöluhúsin. Ég er víst
það, sem kallað er dálítið latur“.
Nei, það var ekki erfitt. Hún og vinstúlkan
unnu sín á hvorri vakt, fordegis annan daginn,
síðdegis hinn daginn. Á sunnudögum var veit-
ingahúsið lokað. önnur hvor þeirra var því
jafnan heima og matbjó hvort eð var. Hann
gæti víst ekki beðið í hálftíma? Vinstúlkan
kæmi bráðu'm, því hún átti frí allan daginn,
eins og þær fengu einu sinni í mánuði. Gæti
hann ekki dokað við, svo þau gætu talað saman?
„Ég bíð“, sagði hann.
Þau sátu sitt í hvorum körfustólnum í sól-
byrginu og urðu mestu mátar á hálftíma.
„Hún minnir á gáskafullan kálf“, hugsaði
hann. „Hún er vissulega sæt“.
En vinstúlka Ásu Nymoen minnti ekkert á
gáskafullan kálf. Hún var hæglát, dálítið hold-
ug. Hún hefði eins vel getað heitið blátt áfram
„kona“. Hann furðaði sig á, að hún skyldi
ekki vera gift fyrir löngu. Hún rétti honum
hlýja, mjúka hönd og brosti blítt, en dálítið
angurvært. Henni geðjaðist strax vel að hon-
um, eins og vinstúlkunni, og svo mörgum
öðrum kvenmönnum.
„Hún er svei mér þá sæt“, sagði Kaspar
Ellingson við sjálfan sig.
Þegar hann lagði af stað til að sækja far-
angur sinn í matsöluhúsið, reyndi hann að
gera sér grein fyrir, að hvorri honum geðjaðist
betur. En honum leizt jafnvel á þær báðar.
Það hafði aldrei hent hann fyrr, að honum
litist jafnvel á tvær svona allt í einu. Það
liðu venjulega tveir mánuðir þar til honum
tók að lítast jafnvel á aðra sem hina fyrri.
En nú vildi það þannig til, að hann kynntist
þessum tveim ungu stúlkum samtímis þetta
fagra vor. Og þá verður vorið að bera sökina
í þetta sinn, og máske það, að hann hitti þær
samtímis.
Kaspar Ellingson hugsaði málið ekki vand-
lega, hirti ekki um að gæta sín. Stúlkumar
voru blátt áfram sætar. í marga mánuði hafði
hann rækt sinn góða ásetning, frá því honum
hafði síðast þótt tvær stúlkur sætar og góðar.
Maður gat ekki búizt við, að hann rækti góðan
ásetning endalaust. Og vorið. — Með ferða-
töskurnar og krókódílaskinnsmöppuna ók hann
á fullri ferð frá matsöluhúsinu til Perlustrætis
6, til móts við hamingjuna eða óhamingjuna,
eftir því sem á það er litið.
232
VÍKINGUR