Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Page 9

Annan morguninn hljóp Ása Nymoen grönn
og tindilfætt eftir Perlustræti til Goodmans-
veitingahúss fyrir klukkan sjö. Á meðan hún
raðaði stólum og breiddi hvíta dúka á borðin,
lá Kaspar Ellingson í sínu rúmi. Stundarfjórð-
ungi fyrir átta hringdi klukkan, og hann ark-
aði með stírurnar í augunum fram í bað-
herbergið.
Hér kom enginn og barði á hurðina á meðan
hann lá í baðkerinu, það var þó munur sem
hann kunni að meta. Því í tólf ár hafði hann
dvalizt í matsöluhúsum.
Ágætan ilm af kaffi og steiktu fleski lagði
á móti honum, þegar hann fór niður stigann.
Og Alma Skogen brosti angurvært, roðnaði
ofurlítið og sat þétt og fast á stólnum gegnt
honum og borðaði morgunverð með honum.
Þegar hann arkaði af stað gegnum garðinn,
vel mettur og brosandi á leið til sinnar góðu
vinnu hjá Hoisting & Machinery Company,
tautaði hann fyrir munni sér: „Hún er svei
mér þá sæt“.
Félagarnir í skrifstofunni kinkuðu kolli til
hans, litu aftur á hann og urðu á svipinn eins
og menn verða í návist manns, sem geislar frá
sér heilbrigði, góðvild og vellíðan. Forstjórinn
gaf honum gætur og hugsaði: Þarna hef ég
mann, sem ég get treyst, verulega duglegan og
staðfastan og öruggan. Hann er ef til vill ekk-
ert framúrskarandi skarpur, en það er nú ekki
allt fengið með því.
Þegar svo Kaspar Ellingson kom heim til
kvöldvei’ðar klukkan sex, var Ása Nymoen á
þönum við borðið, rétti honum matinn og var
„sæt“. Þennan síðdag átti hún frí, en Alma
Skogen var hjá Goodman og ko.m ekki heim
fyrr en klukkan tólf.
Næsta dag borðaði hann morgunverð með
Ásu og kvöldverð með ölmu. „Þær eru sætar
báðar tvær“, sagði hann við sjálfan sig æ
ofan í æ.
Svona liðu dagarnir, með eina í einu, aðra
til morgunverðar, hina til kvöldverðar, og
aldrei báðar nema á sunnudögum. Þá fóru þau
öll þrjú í langar gönguferðir. Og þegar þau
gengu heim á kvöldin og leiddust öll þrjú, gat
það ekki verið betra, eða ,,sætara“, eins og
Kaspar Ellingson hugsaði.
Bros Ölmu Skogen var ekki framar angur-
vært. Hún brosti bara hlýlega og kvenlega. Og
Ása Nymoen hló, ljúf og ánægð og eins og
hún hefði þroskazt í seinni tíð.
Kaspar Ellingson vissi allt, sem um þær
var að vita. Það höfðu þær sagt honum í
góðu tómi. Þær voru ekkert að þykjast alveg
ósnortnar. Nokkra kærasta höfðu þær báðar
átt, eins og gengur og gerist með árunum,
þegar maður fer að heiman og vinnur hingað
og þangað. Jú, sum tilfellin höfðu verið dá-
lítið „alvarleg“, fannst Ásu hún verða að játa.
Og Alma Skogen, hún hafði verið óhamingju-
söm í tvö löng ár vegna tryggðarofa. Þess
vegna var þetta angurværa bros áður fyrr.
„En nú?“ spurði Kaspar Ellingson.
,0 nú er það allt liðið hjá“, svaraði Alma
Skogen. „Ég var bara kjáni. Það er svo barna-
legur kjánaskapur í svoleiðis ást. Nei, nú er
allt gott“. Og kossinn, sem hann fékk. var
ótrúlega heitur.
Svipuðu máli var að gegna um Ásu Nymoen.
,,Nú er allt svo öruggt og gott“, sagði hún.
Og hún vafði grönnum handleggjunum um
hálsinn á honum og kreisti næstum goluna úr
þessum þreklega manni.
Dálítið viðurkenndi hann nú líka, í trúnaði
fyrir hvorri um sig. „Ég hef kynnzt nokkrum
stúlkum", sagði hann. „En það varð aldrei
neitt úr því“.
„Ekki sakar það stórt“, sögðu stúlkurnar
hvor um sig.
„Þó það væri nú, að svona stór og sterkur
karlmaður hefði þekkt nokkrar stúlkur“, sagði
Ása Nymoen. Hún faðmaði hann í ákafa.
„Það er ekki nema sjálfsagt", sagði Alma
Skogen. Hún kyssti hann heitt.
„Knosandi sætar stúlkur, báðar tvær“, hugs-
aði Kaspar Ellingson.
Kyrrð, gleði, já, mikil og örugg ást ríkti í
litla húsinu við Perlustræti. Enginn heimsótti
þau, og þau heimsóttu engan. Þau stunduðu
vinnu sína og nutu heimilisgleðinnar í ríkum
mæli.
En, en —. Með haustinu dró dimm ský á
himin. Ástin hafði sínar afleiðingar. Báðar
stúlkurnar áttu von á barni. Og börn, já börn,
þau eiga nú reyndar ekki við, þegar maður-
inn á tvær konur, ekki í siðfáguðu landi með
góðum lögum.
Ef nú Kaspar Ellingson og kvinnur hans
tvær hefðu búið í öðru landi langt í burtu,
landi með öðruvísi lögum, já, þá hefðu börnin
verið velkomin, og enginn hefði haft ástæðu
til að pískra um það. Þvert á móti, vinir þeirrá
hefðu skreytt sig blómum og dansað þeim til
heiðurs. Og Kaspar Ellingson hefði ekki fundið
til neins, sem kallað er samvizkubit, og kvinn-
urnar hefðu lofað skaparann og ekki grátið.
í slíku landi langt í burtu myndu þau hafa
haldið áfram að búa saman ennþá öruggari
og ánægðari en áður.
En nú bjuggu þau sem sagt ekki í slíku
V í K I N □ U R
233