Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Síða 10

landi, og kvinnurnar grétu, og Kaspar Elling-
son vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
Stúlkurnar hafði ef til vill grunað, að Kasp-
ar Ellingson gæfi vinstúlkunni einn koss eða
tvo. En eins og hann voru þær orðnar þreyttar
á stormum lífsins. Þær voru svo hjartans góð-
ar vinstúlkur, og þeim leið svo vel þarna. Þær
þögðu.
En barn er ekki hægt að láta sér sjást yfir.
Þær voru komnar langt á leið. 0g eins og
sannar konur dreymdi þær auðvitað um að
eignast barn. Kaspar Ellingson var einmitt
maður eftir þeirra höfði, rólegur, öruggur og
ásjálegur maður.
Ef til vill, ef til vill hafa þær leynt þessu
með barnið dálítið lengur en þær mundu hafa
gert, ef öðruvísi hefði staðið á, til þess að
koma honum örugglega inn í höfnina og fá
honum lagt við landfestar, enda þótt minna
yrði úr brúðarkjól og brúðkaupsferð. Þær áttu
þó altént þetta litla hús.
Drungalegan, grámyglulegan sunnudag einn
seint um haustið trúðu kvinnurnar hvor ann-
arri fyrir ástandi sínu, og sama síðdag sat
Kaspar Ellingson fölur og fár yfir kaffinu
sínu í setustofunni, þögull og ráðþrota frammi
fyrir sínum tveim mildu dómurum.
í þetta sinn hafði honum ekki tekizt að
hverfa burt úr borginni frá tveim konum,
og það hefur sennilega stafað af því, að hann
hafði flúið svo oft áður, að hann hafði fest
þarna óvenjugóðar rætur, og að þær voru
„sætari“ en nokkrar aðrar. Og þetta með
börnin gat hann heldur ekki svo greiðlega
hummað fram af sér. Þessu varð að ráða fram
úr á einhvern hátt, og hér sat hann nú eins
og hver annar ólánssamur drengstauli til að
taka afleiðingum gerða sinna.
,,Þú sagðir, að þér þætti vænt um mig“,
sagði Ása Nymoen. Hún grét ekki og ásak-
aði hann ekki.
„Sama sagðir þú við mig“, sagði Alma
Skogen. Hún brosti angurvært og ásakaði hann
ekki.
Kaspar Ellingson stundi þungan og játaði.
„Trúið mér, ef þið viljið. Mér þykir vænt um
ykkur báðar. Ég lýg ekki. Mér þykir jafnvænt
um ykkur báðar“.
Konurnar litu hvor á aðra, en hlógu ekki.
Þær kinkuðu kolli, og hann sá, að þær skildu
hann. „Við skiljum það“, sagði Alma Skogen,
og Ása Nymoen kinkaði kolli. Honum varð
ljóst, að kvenfólk skilur svona lagað miklu
betur en karlmenn.
„En hvað eigum við að gera?“ sagði Kaspar
Ellingson. í svona vandamáli treysti hann hag-
sýni kvennanna betur en sinni eigin. Hann
stundi aftur þungt og hélt áfram. „Mér þykir
þetta afar leitt, en mér þykir sannalega vænt
um ykkur báðar. Það er ekkert fleipur. Og
okkur líður svo ágætlega saman, okkur þrem-
ur“. Konurnar kinkuðu kolli alvarlega.
„Það væri hryggilegt, ef við þyrftum að
skilja“, sagði Kaspar Ellingson, og hann and-
varpaði þungan og sáran. Og konurnar kink-
uðu aftur kolli.
„Við verðum að hugsa um þetta og tala
saman, Ása og ég“, sagði Alma Skogen. „Við
skulum fyrir alla muni ekki láta þetta valda
sundurþykkju. Ég hef reynt svo mikið mót-
læti áður fyrr, og það hefur Ása líka. Hér
höfum við eignast öruggan og kyrrlátan sama-
stað, og við erum svo góðar vinstúlkur, og við
skulum nú ekki láta þetta spilla samkomulag-
inu, Kaspar“.
„Nei, það gerum við ekki“, svaraði Kaspar
Ellingson. „Ég hef líka reynt sitt af hverju.
Og ég skal ganga að hverju sem er. Ég á líka
nokkur þúsund dollara“.
„Ef við bara gætum haldið áfram að búa
í þessu góða húsi og látið fara vel um okkur,
þrátt fyrir allt“, sagði hann gætilega og and-
varpaði.
„Já, hugsa sér, ef við gætum það“, sagði
Ása Nymoen glaðlega.
„Já, hugsa sér, ef við gætum það“, sagði
Alma Skogen og brosti angurvært.
Næstu dagana hugsuðu þau öll .mikið. Alma
og Ása ræddust við, og þær ræddu við Kaspar
Ellingson. „Já“, hrópaði hann ánægður. „Það
er það eina, sem hægt er að gera, ef við eig-
um að halda saman, og það verðum við að
gera“.
Þegar leið á veturinn skrifuðu konurnar
nokkur bréf, og svo tóku þær sér ferð á hend-
ur norður í land. Kaspar Ellingson borðaði í
matsöluhúsinu og var einmana. Á kvöldin
skrifaði hann bréf, annað kvöldið til Ölmu
Skogen, hitt kvöldið til Ásu Nymoen. Og hann
fékk bréf frá þeim báðum. Þeim leið vel á
sveitabæ hjá ljósmóður.
í maí, þegar vorsólin skein aftur á laufguð
trén og grænt grasið, ók Kaspar Ellingson
niður að höfninni og sótti sínar tvær konur
og tvö lítil börn, dreng og stúlku. Þau líktust
honum og voru lagleg og sælleg.
Goodman saknaði sinna duglegu kvenna. Þær
byrjuðu aftur á vinnu sinni. Þar eð þær unnu
sín á hvorri vakt, fordegis og síðdegis, urðu
engin vandræði með að gæta barnanna og
Kaspars Ellingsonar.
Annan daginn borðaði hann morgunverð með
V í K I N □ U R
234