Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Blaðsíða 11
Hausttúr til Eystribyggðarmiða
Viðtal við Jón Dúason
Jón Dúason hitti ritstjóra Víkings að máli ný-
lega, fullur áhuga á Grænlandsveiðum og Græn-
landsmálum öllum, eigi síður en áður. Ræddi hann
að þessu sinni einkum um haustveiðar við Græn-
land. — Fer hér á eftir stutt viðtal við Jón um
möguleika á slíkum veiðum.
Eigum við ekki að bregða okkur í fiskitúr til
Grænlands, Gils, í haust eftir síldina?
Ætlar þú að hafa þetta lystitúr?
Þú mátt gjarnan nefna það svo. Skemmtileg-
ur mjög hlyti slíkur túr að verða. En aðalhug-
mynd mín var, að ná mér í nokkra „gula“ kunn-
ingja, og ná mér í 20-30 þús. kr. hlut í viðbót
við sumarkaupið mitt. Þrjá hausttúra yrði,
kannske, hægt að fara, alltaf tvo.
Heldur þú virkilega, að það gæti orðið um
svo mikinn haustafla að ræða?
Hví ekki það? Rifsnesið fyllti sig á 12 dögum
og hásetahutirnir urðu um eða yfir 7 þúsund í
túrnum. Og hefðu þeir haft nóga menn, til að-
Ásu Nymoen og kvöldverð með Ölmu Skogen.
Næsta dag gagnstætt. Þannig var líka um síð-
degiskaffið. Annan daginn sat Ása Nymoen
og brosti til hans í sóffanum, og næsta dag
Alma Skogen.
Þegar Kaspar Ellingson ók barnavagninum
á sunnudögum um garðinn með sína konuna
til hvorrar handar, brosti fólk og hvíslaði:
„Tvíburar". Sumir áttu til að spyrja vingjarn-
lega: „Hvor þeirra skyldi vera mamman?"
„Það er ég“, svaraði Alma Skogen brosandi
og hamingjusöm. Því að hún var einhvern veg-
inn öllu móðurlegri, lítið eitt holdug, hæglát
og kvenleg.
Allt gekk prýðilega samkvæmt áætlun. í
þessu stóra, siðfágaða landi voru menn ekki
svo mjög smásmugulegir með alls kyns skrá-
setningar, enda þótt lögin væru góð. Kaspar
Ellingson stundaði sínar tvær konur og leið
vel, og konunum leið vel, og börnin voru
hraust og falleg.
Kaspar Ellingson hækkaði í tign og varð
gerðar á fiskinum, hefðu þeir getað lokið túrnum
á 3-4 vikum, en voru sex frá því þeir fóru og
þangað til þeir komu aftur, og fóru þeir þó allt
norður á Fyllugrunn.
Þú vilt kannske fara eitthvað skemmra að
haustinu ?
Að vorinu, í apríl eða maí, getur verið um
það að ræða, að fara skemmra en norður (eða
vestur, eins og það var kallað í fornöld) á
Fyllugrunn. Öll vesturströndin þangað norður
er þá lokuð af hafís. En nú er öll vesturströnd
Grænlands orðin íslaus, og ísjaka fer ekki að
reka vestur um Kap Farvel fyrr en í janúar,
febrúar næsta ár. Og þótt einhverjir jakar
sjáist, er það allt annað en að öll ströndin
lokist af ís. Verzlunarskip sigla nú til Vestur-
Grænlands allt árið.
Þú telur ekki of seint að fara eftir síldar-
vertíðina í veiðitúr til Grænlands?
Það er nú eitthvað annað. í fornöld var
yfirfulltrúi í skrifstofunni. Þegar hann arkaði
gegnum garðinn, ánægður og vel á sig kominn,
raulaði hann fyrir munni sér, og sagði við
sjálfan sig: „Þær eru knosandi sætar, báðar
tvær“.
Hann fann alls ekki, að hann væri eltur af
litlum, pattaralegum náunga með hvíta vængi,
en hann sá honum greinilega bregða fyrir uppi
í trjákrónunum.
Fylgdarsveinn hans, álfurinn, hafði togað í
hárið á honum, stjakað við honum og hrundið
honum út í skurðinn, til þess svo, vorið áður,
að leiða hann gætilega inn á paradísarstíginn,
þar sem hann átti að vera, að litlu húsi í
Perlustræti, til tveggja kvenna, sem einnig
höfðu orðið fyrir nokkru hnjaski í stormum
lífsins, og biðu eftir honum, traustum, ásjá-
legum og góðum manni.
Það hafði náttúrlega sína þýðingu, að þau
voru öll þrjú svo einkar lipur og heiðai’leg,
(og að „álfinum“ var kunnugt um, að kvinn-
urnar unnu sín á hvorri vakt).
V | K I N □ U R
235