Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Blaðsíða 15

„Bátsmanninn?" hrópaði ég.
„Já,“ sagði kapteinninn ofurlítið rólegri, „hann er
farinn útbyrðis. Ég kenni sjálfum mér um það, að sumu
leyti. Það var snemma í morgun. Ég lyfti honum upp,
svo hann gæti séð borgarísjaka, og svo —• alveg í ógáti,
get ég sagt yður -—• missti ég hann útbyrðis".
„Leki kapteinn", spurði ég, „hafið þér gert nokkrar
ráðstafanir til að ná honum aftur?“
„Ekki enn þá“, svaraði hann órólega.
Ég horfði hvasst á hann, en sagði ekkert.
Tíu dagar liðu.
Leyndardómurinn var æ svartari. A fimmtudag var
tilkynnt, að tveir menn væru horfnir af stjórnborðsvakt.
Á laugardagskvöldið gerðist atburður, þó smávægilegur
væri, sem gaf mér vísbendingu um, hvað væri á seyði.
Þar sem ég stóð við stýrið um miðnætti, sá ég kaptein-
inn nálgast í myrkrinu, haldandi á káetudrengnum á
vinstra fætinum. Drengurinn var viðfelldinn náungi,
seni oft hafði glatt mig með uppátækjum sínum, og
ég horfði á með nokkurri forvitni til að sjá, hvað
kapteinninn ætlaði að gera við hann. Þegar Leki kapteinn
var kominn aftur í skut, leit hann gætilega umhverfis
sig og lét drenginn svo detta í sjóinn. Andartak birtist
höfuð drengsins í kjölfarinu. Kapteinn kastaði í hann
stígvéli, andvarpaði þungan og fór síðan niður.
Hérna var þá lykillinn að leyndarmálinu! Kapteinn-
inn var að tína skipshöfnina fyrir borð. Næsta morgun
hittumst við við morgunverðinn eins og venjulega.
„Aumingja Villi litli hefur dottið útbyrðis“, sagði
kapteinninn og beit í fleskbita, næstum eins og hann
hugsaði sér að eta hann.
„Kapteinn", sagði ég, í mikilli æsingu og stakk hnífn-
um í brauðsneið", þér fleygðuð drengnum fyrir borð!“
„Það gerði ég“, sagði Leki kapteinn og var allt í einu
orðinn rólegur. „Ég fleygði þeim öllum útbyrðis og
ætla að fleygja afganginum. Hlustið nú, Harðfari, þér
eruð ungur, metorðagjarn, og heiðarlegur. Ég ætla að
trúa yður fyrir öllu“.
Hann var nú orðinn alveg rólegur, gekk að skáp,
sýslaði þar andartak og dró þaðan út gulnað skjal, sem
hann breiddi úr á borðinu. Það var einskonar kort. Á
því miðju var hringur. I miðjum hringnum var punktur
og stafurinn F, öðrumegin á því var stafurinn N. og
beint á móti því stafurinn S.
„Hvað er þetta?“ spurði ég.
„Getið þér ekki séð það?“ spurði kaptein/inn. „Það
er eyðiey“.
„Á!“ sagði ég, og rann upp fyrir mér ljós, „og N þýðir
norður og S þýðir suður“.
„Iíarðfari", sagði Leki kapteinn og barði í borðið
svo rúgbrauðin hoppuðu, „þér hafið hitt á það. Þetta
hefði mér aldrei dottið í hug'“.
„Og stafurinn F?“ spurði ég.
„Fjársjóðurinn — grafni f jársjóðurinn“, sag'ði
kapteinninn, sneri við kortinu og las: „Punkturinn F
táknar staðinn, þar sem fjársjóðurinn er grafinn í
sandinn, hann er hálf miljón spænskir dollarar, og hann
er grafinn í brúnni leðurtösku".
„Og hvar er eyjan?“ spurði ég, frá mér af æsingu.
„Það veit ég ekki“, sagði kapteinninn. „Ég- ætla að
sigla fram og' aftur um breiddargráðurnar, þangað til
ég finn hann“.
„Og þangað til?“
„Það fyrsta, sem þarf að gera, er að fækka skips-
höfninni, svo auðurinn skiptist á færri hendur. Svona,
svona“, bætti hann við alúðlega, svo mér varð hlýtt til
mannsins, þrátt fyrir galla hans, „viljið þér vera með
mér í þessjj? Við fleygjum þeim öllum út, geymum kokk-
inn þar til síðast, gröfum upp fjársjóðinn og verðum
ríkir það sem eftir er æfinnar".
Lesandi, áfellist þú mig fyrir að segja já? Ég var
ungur, metnaðargjarn, fullur af björtum vonum og ungl-
ingsákafa.
„Leki kapteinn", sagði ég og rétti honum höndina,
„ég er yðar maður“.
„Gott“, sagði hann. „Farið nú fram í og kynnið
yður, hvað mennirnir hugsa“.
Ég fór fram í — það var viðhafnarlaust herbergi
framan til í skipinu með fremur grófu gólfteppi,
fáeinum látlausum hægindastólum, skrifborðum, skraut-
lausum hrákadöllum og litlum látúnsrúmum með blá-
grænum blæjum. Það var sunnudagsmorgunn, og menn-
irnir sátu flestir á morgunsloppunum.
Þeir stóðu upp, þegar ég lcom, og.hneigðu sig.
„Herra“, sagði Tómas, varabátsmaður, „ég tel skyldu
mína að segja yður, að það er töluvert um óánægju
meðal mannanna".
Nokkrir kinkuðu kolli.
„Þeim geðjast ekki að því, að menn skuli stöðug't
falla fyrir þorð“, hélt hann áfram og talaði sig upp í
æsing. „Það er beinlínis óhæfa, herra minn, og, ef
mér leyfist að segja það, mennirnir eru alls ekki ánægðir
með það“.
„Tórnas", sagði ég einbeittlega, „þér verðið að skilja,
að staða mín leyfir mér ekki að hlusta á slíkt uppreisnar-
tal“.
Ég fór til kapteinsins. „Ég held þeir hyggi á upp-
reisn“, sagði ég
„Gott“, sagði Leki kapteinn og neri saman lófunum,
„Það mun losa okkur við marga þeiri'a, og' vitanlega“,
bætti hann við íbygginn og leit út um kýraugað á breiðar
öldur Kyrrahafsins, „á ég von á sjóræningjum þá og'
þegar, og það myndi fækka þeim drjúgum. En samt“ —
og nú hringdi liann á káteuþjóninn — „gjörið svo vel
að biðja Tómas að koma hingað“.
„Tómas“, sagði kapteinninn, „verið svo vænn að stíga
upp á kistuna og líta út um kýraugað og segja mér,
hvað þér álítið um veðrið“.
Tómas sté upp á kistuna og laut út um augað.
Við tókum um sinn hvorn fót og stungum honum
út. Við heyrðum hann skella í sjóinn.
„Tómas var auðveldur", sagði Leki kapteinn. „Afsakið
mig meðan ég færi dauða hans inn í sjóferðabókina“.
„Já“, sagði hann svo, „ það yrði stórum betra, ef þeir
gerðu uppreisn. Ég býst við þeir geri það, fyrr eða
síðar. Það er venjan. En ég ætla ekki að gera meiri
ráðstafanir til að flýta fyrir því, fyrr en við höfum
lent í höggi við sjóræningja. Ég á von á þeim á þessum
breiddargráðum þá og' þegar. En þangað til, hr. Harð-
fari“, sagði hann og stóð upp, „ef þér ættuð hægt með að
láta einn eða tvo útfyrir á viku, yrði ég mjög þakklátur".
Þrem dögum síðar fórum við fyrir Góðravonahöfða
og komum inn í bleksvart Indlandshafið. Stefnan var
V í K I N G U R
239