Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Qupperneq 17

Og svo, með viðbjóðslegt mannát framundan, dróg-
um við hlutina.
Ég útbjó þá og rétti þá að kapteininum. Hann dró
þann lengri.
„Hvað táknar þetta?“ spurði harin, titrandi milli
vonar og ótta. „Vinn ég?“
„Nei, Leki“, sagði ég hnugginn, „þér tapið“.
* *
Ég get ekki farið mörgum orðum um næstu dag-
ana — það voru langir, kyrrlátir dagar letilegra
drauma; ég styrktist smátt og smátt eftir sveltuna.
Þetta voru, kæri lesandi, dagar innilegs friðar, og
þó get ég ekki minnzt þeirra án þess að fella tár
vegna hins hughrausta manns, sem gerði mér þá
þannig. '
Það var á fimmta degi, að ég vaknaði af værum
blundi við það, að flekinn stóð við fjöruna. Ég hef
líklega etið yfir mig og þessvegna ekki tekið eftir
landi í nágrenninu. u
*
Framundan mér var eyja, og þegar ég gáði betur að,
kannaðist ég strax við hana.
„Gulleyjan!" hrópaði ég. „Loksins hlýt ég laun fyrir
allan minn hetjuskap".
í mikilli eftirvæntingu flýtti ég mér inn á miðja
eyna. Hvaða sýn blasti við mér þar? Stór hola í sand-
inn, tóm ferðataska hjá henni og á fjöl, sem stungið
var í sandinn, þessi boðskapur: „Sósuskálin, október
1867“. Einmitt! níðingarnir höfðu gert við skipið, stefnt
til eyjarinnar, sem þeir höfðu komizt á snoðir um af
kortinu, sem við höfðum verið svo gálausir að skilja
eftir á borðinu, og rænt mig og vesalings Leka okkar
velforþénta fjársjóði!
Yfirþyrmdum af umhugsuninni um vanþakklæti
mannanna hné ég niður í sandinn.
Eyjan varð heimkyni mitt.
Þar dró ég fram vesældarlíf, nærðist á sandi og
möl og klæddist kaktusjurtum. Ár liðu. Sand- og
malarát gróf smásaman undan minni ágætu líkams-
hreysti. Ég varð veikur. Ég dó. Ég gróf sjálfan mig.
Betur að aðrir, sem skrifa sjóferðareyfarasögur,
gerðu slíkt hið sama.
\rSmul skipshöfn.
— Skipverjar á seglskipinu „Huginn".
VÍKINGUR
241