Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Page 22

önnur hálf-pennf, næstum áður en auganu varð rennt,
og allir, sem selt höfðu hálfpenníið, fóru og keyptu
sér „einn b.iór" og fengu sín tíu penní til baka, og
drukku „skál" Jóa.
„Það virðast vera nokkrir aurar í umferð núna“,
segir veitingamaðurinn, þegar Sam Martin, hinn síðasti
þeirra, var að drekka úr ölkollunni sinni. Sam svegldist
á og setti hnallinn frá sér svo hart, að söng í. Qg
hann og allir hinir fimm voru þotnir út úr dyrunum
og sigldu í góðu leiði upp veginn, með tíu penníin sín
í vasanum, áður en veitingamaðurinn var búinn að
draga andann. Hann stóð þarna og klóraði sér í höfð-
inu og starði, en skildi ekki neitt í þessu, þangað til
maður einn, sem hafði orðið of seinn til að selja hálf-
penní, gaf sig fram og sagði honum alla söguna.
Hávaðinn, sem hann gerði út af þessu, var ógurlegur.
Shillingarnir lágu í lítilli hrúgu á hillu bakatil í
kránni, og Hann hafði allt, sem honum datt í hug, í
frammi við þá, til þess að sanna, að þeir væru falskir,
og ógnaði Jóa og hótaði honum lögreglunni. En loks sá
hann þó að hve miklu fífli hann hafði gert sig, og
eftir að hann var nær því búinn að mölva úr sér
ternurnar, við það að bíta í þá, fleygði hann þeim
niður í skúffuna og hringlaði þeim innan um hina
shillingana, sem voru þar.
Næsta kvöld fór Jói til frú Prince, og hún spurði
hann margra spurninga um mennina, sem höfðu selt
honurn hálf-penníin.
„Fyrsti hlutinn h'efur gengið vel“, sagði hún og kink-
aði kolli til hans. „Ef þú „klárar" nú eins vel það,
sem eftir er, muntu bráðlega fá að vita hver óvinur
þinn er“.
„En ekkert lífgar grísinn minn aftur", segir Jói.
„Það er nú hætt við því, að meiri ógæfa vofi yfir
þér en />nð“, segir frú Prince fremur höstug. „Hlust-
nðu nú á það, sem ég ætla að seg.ia við þig! Þegar
klukkan slær tólf í nótt“ . . .
„En ég hef enga húsklukku", sagði Jói.
„Þá verðurðu að fá lánaða klukku, sem slær, og
þegar hún slær tólf, verður þú að fara af stað til allra
þeirra, sem seldu þér koparskildingana og selja þeim
hálf-penníin fyrir shilling". Nú leit Jói á frú Prince.
„Hvernig á ég að fara að því?“ segir hann fremur
stuttlega.
„Á sama hátt og þú seldir þeim shilling fyrir hálf-
penní", segir hún. „Það kemur ekki málinu við, hvort
þeir kaupa hálf-penníin eða ekki. Það eina, sem þú
þarft að gera, er að bið.ia þá að kaupa af þér hálft
penní fyrir shilling, og sá af þeim, sem tekur vei'st
undir þetta, eða gerir mest veður út af þessu, er
maðurinn, sem valdið hefur óhamingju þinni".
„Nú — en — ja — það virðist vera nokkuð mikið
í kringum þetta", segir Jói.
„Hvað!“ æpir frú Prince og stekkur upp. H-v-a-ð!
Farðu þína leið. Ég vil ekki liafa neitt meira með þig
að gera. Og — kenndu mér svo ekki um neitt það, sem
fyrir kann að koma. Það er afleitt að snúa sér til
galdranorna um ráðleggingar og gera svo ekki það,
sem þær ráðleggja. Það ættir þú þó að vita“.
„Eg skal —■ já, ég skal gera það, frú“, segir ,Tói,
og nú skalf hans eins og strá,
„Það væri þér nær!“ segir frú Prince. „Og mundu
þetta! Segðu ekki eitt einasta orð um þetta við nokhurn
mann!“
Þessu lofaði Jói, lagði svo af stað og fékk lánaða
klukku, sem sló, hjá Albert Price. Klukkan tólf um
nóttina stökk hann upp úr rúminu, klæddi sig og lézt
ekki heyra til konu sinnar, þegar hún spurði hann
nvert hann ætlaði.
Það var koldimm nótt, hvassviðri og hellirigning,
svo að allt fólk var gengið til náða fyrir löngu. Fyrsti
kofinn, sem Jói kom að, var kofi Bill Jones. En af
því að Jói þekkti skaplyndi hans, stóð hann lengi og
beið úti, en gat ekki komið sér að því að berja að
dyrum. En hann herti þó loks upp hugann og réðist
á hurðina með göngustaf sínum. Rétt á eftir heyrði
hann, að svefnherbergisglugginn var opnaður og Bill
Jones stakk höfðinu út um gluggann, kallaði og spurði
hvað gengi á og hver þarna væri. „Það er ég, .Toe
Barlcomb", segir Jói. „Eg- þarf að tala við þig um
alveg sérstakt mál“.
„Jæja, talaðu þá“, segir Bill. „Far þú inn í bak-
herbergið", segir hann við konu sína.
„Til hvers?“ segir frú Bill Jones.
„Nú, auðvitað af því að ég veit ekki hvað Jói vill
mcr“, segir Bill. „Svona, farðu inn, áður en ég læt
þig inn!“ Konan hans fór, en nöldrandi, og þá sagði
Bill við Jóa, að hann skyldi flýta sér að koma því út
úr sér, sem hann þyrfti að segja. Hann væri fáklæddur
og veði'ið væri ekki hlýrra en það þyrfti að vera.
»Ég — ég seldi þér shilling fyrir hálft penní í gæi'-
kvöld, Bill“, segir Jói.
„Langar þig til þess að selja mér fleiri?" spyr Bill,
og þreifaði með hendinni þar, sem buxnavasinn átti að
vera.
„Ekki beinlínis það“, segir Jói. „Núna ætla ég að
selja þér hálf-penní fyrir shilling, vil að þú seljir mér
shilling fyrir hálf-penní“. Bill hallaði sér út úr glugg-
anum og starði niður á Jóa, svo öskraði hann með
þrumurödd: „Er það til þess arna, að þú kemur og
vekui' mig upp úr fasta svefni, og það á þessum tíma
nætur", segir hann.
„En ég þarf endilega að fá shilling, Bill"^ segir Jói.
„Jæja þá, ef þú vilt bíða svolítið", og nú reyndi Bill
að tala kurteislega. „Ég skal koma og láta þig fá
hann“.
En Jóa leizt ekki sem bezt á hljóminn í rödd Bills,
en hann beið. Og eins og byssuskot þau Bill út úr dyr-
unum og réðist á Jóa. Báðir voru' þeir vel að manni,
og þegar áflogunum lauk, voru þeir báðir svo þreyttir,
að þeir gátu tæplega staðið á fótunum. 'Bill fór í
rúmið, en Jói hvíldi sig dálítið og lagði svo af stað
og barði upp hjá_ Peter Lamb. Peter Lamb var Htill
maður vexti og enginn bardagamaður. En orðin, sem
hann sagði við Jóa um leið og hann skók hnefann
framan í hann, voru þyngri að bera en högg hans
mundu hafa orðið. Hann æpti eins og hann gat í fullar
tíu mínútur og svo skellti hann glugganum aftur og
fór að sofa. Jói var orðinn dauðlúinn, en áfram hélt
hann og fór að hugleiða, hvor þessara tveggja hefði
verið verri við að eiga. Þegar hann svo skildi við
Jasper Patts, var hann í ennþá meiri óvissu um, hver
þeirra hefði verið yerstur, Jasper hafði ekki verið