Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Blaðsíða 23
skárri viðureignar en hinir, því að þegar .Tói skildi við
Hann, hafði hann verið kominn langt með að hlaða
byssuna sína. Þegar Jói hafði lokið síðustu heimsókn-
inni, til Sam Martins, var klukkan orðin yfir þrjú, og
honum var ðmögulegt að segja frú Prince, hver þeirra
sex hefði vei'ið verstur, það gat hann ekki fremur en
hann gat flogið. Það virtist ekki'vera títuprjónsbreidd
á milli þeirra. Og með lífið í lúkunum fór hann nú
beint til frú Prince, til þess að segja henni frá erindis-
lokum og lamdi og lamdi að dyrum hjá henni. Hún
hólt fyrst, að kofinn stæði í björtu báli og kom æpandi
út í framdyrnar í náttkjólnum. Og þegar hún sá hver
kominn var, var hún verri við að fást heldur en karl-
mcnnirnir höfðu verið.
Hún var þó orðin rólegri, þegar .Tói kom til að finna
hana næsta kvöld. Þá sagði hún honum að segja sér
nákvæmlega frá bví hvað beir sex böfðu sagt og gert.
Hún sat alveg róleg og lilustaði á hann fvrst í stað.
Rftir dálitla stund fór hún að gefa frá sér einkenni-
legt hljóð, bað kom úr hálsinum á henni og líktist
l iótu hóstahljóði, svo að Jói fór að verða hræddur. En
loks stóð hún upp og gekk inn í bakherbergið. Þar
ví'r hún lengi og til hennar hevrðust skrítin hljóð.
Þegar Jóa fór að leiðast, læddist hann á tánum að
hurðinni og gægðist gegnum rifu og sá þá kerlu sitja
á stól og leit út fvrir að hún hefði fengið snert af
slagi; hún hafði lagt handleggina að sér og hossaði
sé.r upp og niður og stundi þungan. Jói stóð og horfði
á þetta eins og hann hefði verið frystur lifandi þarna
vjð hurðina. Þó gat hann komizt til baka við illan
leik, settist aftur og beið. Þegar frú Prince kom aftur
til hans, sagði hún honum, að öll bölvunin, sem hann
hefði orðið fyrir, væri Rill að kenna. Svo sat hún graf-
kyrr í svo sem hálftíma og virtist hugsa mikið, síðan
sneri hún sér að Jóa og sagði: „Kanntu að lesa?“
„Nei“, segir Jói og fór að hugsa um, hvað næst
mundi koma.
„Það er gott“, segir hún, „því að ef þú værir læs,
þá gæti ég ekki gert það, sem ég ætla mér að gera“.
„Þarna sést það“, segir Jói, „hve mikil óhamingja
leiðir af menntuninni. Ég hef heldur aldrei trúað á
hana“.
Frú Prince kinkaði kolli, fór og sótti flösku með
einhverjum legi í, og Jóa sýndist það bara vera brenni-
vín. Hún náði sér í penna og pappírsblað og skrifaði
eitthvað á blaðið, límdi það á flöskuna og sat svo kyrr
og starði á Jóa og hlustaði. „Farðu með þessa flösku
upp í „Blómkálið", segir hún, „komdu þér vel við Bill,
gefðu honum eins mikið af bjór og hann vill drekka
og gefðu honum dálítið af því, sem er í þessari flösku,
og láttu góðan slatta af leginum út í hverja krús
hans.
Ef hann drekkur það, þá verður þú svo sæll, að
þú hefur aldrei verið sælli í lífi þínu. Þú losnarðu úr
álogunum. Og taktu nú eftir. Þegar liann er búinn
að drekka töluvert, þá skaltu setja flöskuna á borðið,
mundu það nú!“ Jói þakkaði nú frú Prince og lét flösk-
una í vasa sinn og labbaði áleiðis til „Blómkálsins".
Bill Jones var þar, einnig Peter Lamb og tveir eða
þrír aðrir. Fyrstu ávörpin, sem Jói fékk, voru ekki
alveg af betri endanum. Það var eittvhað um, að hann
hefði vakið þá upp úr fasta svefni nóttina góðu.
„Við eigum að gleyma misgjörðunum, Bill minn
góður", segir Jói. „Fáðu þér glas með mér“. Hann bað
nú um tvær merkurkönnur af bjór og settist við hliðina
á Bill, og eftir fimm mínútur voru þeir orðnir eins og
beztu bræður.
„Fáðu þér brennivínsdropa saman við það“, segir
Jói, og tók flöskuna úr vasa sínum. Bill þakkaði honum
fyrir og fékk sér ögn saman við ölið, og svo spurði
hann Jóa, hvort hanti vifdi ekki fá sér dropa sjálfur.
En .Tói- sagði að hann hefði tannpínuskolla og þetta
væri ekki gott við henni. „Ég gæti þegið bragð út í
ölið mitt“, segir Peter Lamb.
„Ekki núna, kunningi. Hann Bill á að fá það allt.
Ég fékk það svona bara handa honum“, segir Jói. Bill
tók í hönd Jóa, og þegar Jói hað uni eina möi'k af öli
handa honum og lét góðan slurk úr flöskunni út í hjá
Bill, sagði hann að Jói væri sá göfugasti og hjarta-
bezti maður, sem hann hefði nokkurntíma þekkt.
„Þetta sagðirðu ekki fyrir hálftíma", segir Bill.
„Þú ert fljótur að skipta um skoðun", segir þá Peter.
Þessu anzaði Bill ekki. Hann var að hugsa um annað,
hallaði sér aftur á bak í bekknum og starði á flösk-
ur.a, sem nú stóð á borðinu, og gat ekki trúað sínum
eigin augum. Hann var orðinn náfölur í framan. Það
stirndi á andlit hans og hárið v_ar orðið rennvott, eins
os> höfðinu á honum hefði verið difið niður í vatnsfötu.
„Sérðu draug, Bill?“ sagði Peter Lamb og starði á
hann. En Bill rak upp hræðilegt hljóð, það orgaði og
sogaði í hálsinum á honum. En hann hélt áfram að
stara á flöskuna, þangað til þeir héldu að hann væri
o:ðinn brjálaður. Þá laut Jasper Patts fram og fór að
lesa það, sem á miðann var skrifað, og hann las það
u;>phátt, e-i-t-u-r. „Eitur!“ sagði hann. Svo las hann
áfram: Eitur handa Bill Jones“. En rödd hans bar
vott um að hann tryði þessu ekki.
Það hefði verið hægt að heyra títuprjón detta. Allir
litu við og horfðu á Bill, þar sem hann sat og skalf
og nötraði. Þá tóku þeir, sem gátu lesið, flöskuna og
lásu upp aftur og upphátt, það sem á miðanum stóð:
„Eitur handa Bill Jones“.
„Aumingja Bill“, segir Peter Lamb. „Mig sló það
strax, að hér væri1 ekki allt með feldu“.
„Þú ert morðingi", segir Sam Martin og greip í .Tóa.
„Fyrir þetta verðurðu hengdur! Vesalings Bill, að
eiga að deyja í blórna lífsins". „Hlaupið eftir lækni",
segir einhver, og tveir af þeim þutu af stað og veit-
ingamaðurinn kom að og sagði Bill að fara út, því að
híinn vildi ekki að sér yrði blandað inn í þetta. Hann
gæti drepist úti. En Jasper Patt sagði honum að hypja
sig hurt og beygði sig niður að Bill og spurði hann
hvar verkurinn væri. „Og ég held að hann finni ekki
mikið til verkjar", segir Peter Lamb, sem ávallt áleit
sig hafa meira vit á öllu en alla aðra.
„Þetta er nú bráðum búið, Bill. Við eigum allir ein-
hverntíma að deyja“, segir Sam Martin.
„Beti-a að deyja ungur en að verða sjálfum sér til
ama“, segir Bob Harris. Og eftir því að dæma, hvernig
þeir töluðu, sýndist öllum að Bill Jones væri hinn
hamingjusami, öllum, nema Bill sjálfum. „Ég — ég —
er — ekki tilbúinn til að deyja", segir hann, og skalf.
„Þið —• þið vitið ekki hvað ég hef verið vondur".
Frh. á bls. 251.
VIKINGUR
247