Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Síða 23

Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Síða 23
skárri viðureignar en hinir, því að þegar .Tói skildi við Hann, hafði hann verið kominn langt með að hlaða byssuna sína. Þegar Jói hafði lokið síðustu heimsókn- inni, til Sam Martins, var klukkan orðin yfir þrjú, og honum var ðmögulegt að segja frú Prince, hver þeirra sex hefði vei'ið verstur, það gat hann ekki fremur en hann gat flogið. Það virtist ekki'vera títuprjónsbreidd á milli þeirra. Og með lífið í lúkunum fór hann nú beint til frú Prince, til þess að segja henni frá erindis- lokum og lamdi og lamdi að dyrum hjá henni. Hún hólt fyrst, að kofinn stæði í björtu báli og kom æpandi út í framdyrnar í náttkjólnum. Og þegar hún sá hver kominn var, var hún verri við að fást heldur en karl- mcnnirnir höfðu verið. Hún var þó orðin rólegri, þegar .Tói kom til að finna hana næsta kvöld. Þá sagði hún honum að segja sér nákvæmlega frá bví hvað beir sex böfðu sagt og gert. Hún sat alveg róleg og lilustaði á hann fvrst í stað. Rftir dálitla stund fór hún að gefa frá sér einkenni- legt hljóð, bað kom úr hálsinum á henni og líktist l iótu hóstahljóði, svo að Jói fór að verða hræddur. En loks stóð hún upp og gekk inn í bakherbergið. Þar ví'r hún lengi og til hennar hevrðust skrítin hljóð. Þegar Jóa fór að leiðast, læddist hann á tánum að hurðinni og gægðist gegnum rifu og sá þá kerlu sitja á stól og leit út fvrir að hún hefði fengið snert af slagi; hún hafði lagt handleggina að sér og hossaði sé.r upp og niður og stundi þungan. Jói stóð og horfði á þetta eins og hann hefði verið frystur lifandi þarna vjð hurðina. Þó gat hann komizt til baka við illan leik, settist aftur og beið. Þegar frú Prince kom aftur til hans, sagði hún honum, að öll bölvunin, sem hann hefði orðið fyrir, væri Rill að kenna. Svo sat hún graf- kyrr í svo sem hálftíma og virtist hugsa mikið, síðan sneri hún sér að Jóa og sagði: „Kanntu að lesa?“ „Nei“, segir Jói og fór að hugsa um, hvað næst mundi koma. „Það er gott“, segir hún, „því að ef þú værir læs, þá gæti ég ekki gert það, sem ég ætla mér að gera“. „Þarna sést það“, segir Jói, „hve mikil óhamingja leiðir af menntuninni. Ég hef heldur aldrei trúað á hana“. Frú Prince kinkaði kolli, fór og sótti flösku með einhverjum legi í, og Jóa sýndist það bara vera brenni- vín. Hún náði sér í penna og pappírsblað og skrifaði eitthvað á blaðið, límdi það á flöskuna og sat svo kyrr og starði á Jóa og hlustaði. „Farðu með þessa flösku upp í „Blómkálið", segir hún, „komdu þér vel við Bill, gefðu honum eins mikið af bjór og hann vill drekka og gefðu honum dálítið af því, sem er í þessari flösku, og láttu góðan slatta af leginum út í hverja krús hans. Ef hann drekkur það, þá verður þú svo sæll, að þú hefur aldrei verið sælli í lífi þínu. Þú losnarðu úr álogunum. Og taktu nú eftir. Þegar liann er búinn að drekka töluvert, þá skaltu setja flöskuna á borðið, mundu það nú!“ Jói þakkaði nú frú Prince og lét flösk- una í vasa sinn og labbaði áleiðis til „Blómkálsins". Bill Jones var þar, einnig Peter Lamb og tveir eða þrír aðrir. Fyrstu ávörpin, sem Jói fékk, voru ekki alveg af betri endanum. Það var eittvhað um, að hann hefði vakið þá upp úr fasta svefni nóttina góðu. „Við eigum að gleyma misgjörðunum, Bill minn góður", segir Jói. „Fáðu þér glas með mér“. Hann bað nú um tvær merkurkönnur af bjór og settist við hliðina á Bill, og eftir fimm mínútur voru þeir orðnir eins og beztu bræður. „Fáðu þér brennivínsdropa saman við það“, segir Jói, og tók flöskuna úr vasa sínum. Bill þakkaði honum fyrir og fékk sér ögn saman við ölið, og svo spurði hann Jóa, hvort hanti vifdi ekki fá sér dropa sjálfur. En .Tói- sagði að hann hefði tannpínuskolla og þetta væri ekki gott við henni. „Ég gæti þegið bragð út í ölið mitt“, segir Peter Lamb. „Ekki núna, kunningi. Hann Bill á að fá það allt. Ég fékk það svona bara handa honum“, segir Jói. Bill tók í hönd Jóa, og þegar Jói hað uni eina möi'k af öli handa honum og lét góðan slurk úr flöskunni út í hjá Bill, sagði hann að Jói væri sá göfugasti og hjarta- bezti maður, sem hann hefði nokkurntíma þekkt. „Þetta sagðirðu ekki fyrir hálftíma", segir Bill. „Þú ert fljótur að skipta um skoðun", segir þá Peter. Þessu anzaði Bill ekki. Hann var að hugsa um annað, hallaði sér aftur á bak í bekknum og starði á flösk- ur.a, sem nú stóð á borðinu, og gat ekki trúað sínum eigin augum. Hann var orðinn náfölur í framan. Það stirndi á andlit hans og hárið v_ar orðið rennvott, eins os> höfðinu á honum hefði verið difið niður í vatnsfötu. „Sérðu draug, Bill?“ sagði Peter Lamb og starði á hann. En Bill rak upp hræðilegt hljóð, það orgaði og sogaði í hálsinum á honum. En hann hélt áfram að stara á flöskuna, þangað til þeir héldu að hann væri o:ðinn brjálaður. Þá laut Jasper Patts fram og fór að lesa það, sem á miðann var skrifað, og hann las það u;>phátt, e-i-t-u-r. „Eitur!“ sagði hann. Svo las hann áfram: Eitur handa Bill Jones“. En rödd hans bar vott um að hann tryði þessu ekki. Það hefði verið hægt að heyra títuprjón detta. Allir litu við og horfðu á Bill, þar sem hann sat og skalf og nötraði. Þá tóku þeir, sem gátu lesið, flöskuna og lásu upp aftur og upphátt, það sem á miðanum stóð: „Eitur handa Bill Jones“. „Aumingja Bill“, segir Peter Lamb. „Mig sló það strax, að hér væri1 ekki allt með feldu“. „Þú ert morðingi", segir Sam Martin og greip í .Tóa. „Fyrir þetta verðurðu hengdur! Vesalings Bill, að eiga að deyja í blórna lífsins". „Hlaupið eftir lækni", segir einhver, og tveir af þeim þutu af stað og veit- ingamaðurinn kom að og sagði Bill að fara út, því að híinn vildi ekki að sér yrði blandað inn í þetta. Hann gæti drepist úti. En Jasper Patt sagði honum að hypja sig hurt og beygði sig niður að Bill og spurði hann hvar verkurinn væri. „Og ég held að hann finni ekki mikið til verkjar", segir Peter Lamb, sem ávallt áleit sig hafa meira vit á öllu en alla aðra. „Þetta er nú bráðum búið, Bill. Við eigum allir ein- hverntíma að deyja“, segir Sam Martin. „Beti-a að deyja ungur en að verða sjálfum sér til ama“, segir Bob Harris. Og eftir því að dæma, hvernig þeir töluðu, sýndist öllum að Bill Jones væri hinn hamingjusami, öllum, nema Bill sjálfum. „Ég — ég — er — ekki tilbúinn til að deyja", segir hann, og skalf. „Þið —• þið vitið ekki hvað ég hef verið vondur". Frh. á bls. 251. VIKINGUR 247

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.