Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Side 30
Anton Tsékoff
Framhaldssaga 3
Þjónar réttvísinnar
Hann er nú samt óvitlaus mannskrattinn, sagði dóm-
arinn við sjálfan sig þegar Dukofskij var farinn. En
það verður að halda ögn í hemilinn á honum, því ann-
ars berst hann of mikið á.
Daginn eftir voru þeir Nikolaj og Psékoff teknir
höndum, fluttir með herverði til bæjarins og settir í
varðhald.
*
Nokkrum dögum síðar sat dómarinn og var að blaða
í skjölum í „Kljausofsmálinu" og Dukofskij æddi um
gólfið í stofunni eins og villidýr í búri.
— Hvers vegna viljið þér ekki trúa því, að María
Ivanovna sé sek, úr því þér eruð þó sannfærður um, að
Nikolaj og Psékoff séu það?
— Ég get vel trúað því, en ég verð að byggja á ein-
hverju öðru en lausum getgátum. Ég heimta sannanir,
en þær vantar gersamlega enn.
— Sögðuð þér sannanir? Þær skal ég útvega yður.
Verið alveg viss. Sannanirnar skulu koma. Ég hef ör-
ugga fótfestu... Ég er ekki á flæðiskeri staddur.
— Hvað eigið þér við?
— Hvað ég á við? Eldspýtuna auðvitað. Það lítur
út fyrir að þér séuð búinn að gleyma henni. Nú er ein-
ungis eftir a vita, hver hefur kveikt á henni inni í
herbergi Kljausofs. Nikolaj hefur ekki gert það og
Psékof ekki heldur. Það hefur ekki fundizt svo mikið
sem eldspýta í vösum þeirra eða hirzlum, og þar hlýtur
því einhver þriðji maðurinn að vera við riðinn, og það
er, með öðrum orðum, Anna Ivanovna. Á þetta skal
ég færa yður fullar sönnur, ef þér viljið aðeins leyfa
mér að fara minna ferða. Ekki þarf annað en að
skyggnast dálítið um þar rétt í grenndinni . . .
— Sleppum því nú og fáið þér yður heldur sæti.
Sökudólgarnir hafa báðir beðið lengi í forstofunni og
því er víst mál til komið, að við byrjum yfirheyrzluna.
Dukofskij settist við borðið, opnaði dómsmálabókina
og stakk nefinu á kaf ofan í hana.
—Komið þér inn með Nikolaj! kallaði dómarinn,
og að vörmu spori kom hervörðurinn með glæpamann-
inn, náfölan og skjálfandi af ótta.
— Taktu nú eftir, Tetjokof, sagði dómarinn. Árið
1879 sátuð þér þrjátíu daga i fangelsi við venjulegt
fangaviðurværi fyrir þjófnað, og árið 1883 í tuttugu
daga varðhaldi fyrir samskonar tiltæki. Við könnumst
við það allt saman!
Nikolaj varð svo forviða á alvizku dómarans, að hann
stóð eins og þrumu lostinn. Hann var svo fárlamaður,
að hann fór að gráta, og loks varð að senda hann út
aftur, af því að hann gat engu orði upp komið.
— Komið þá með Psékof, sagði dómarinn.
Ekki var hann borubrattari. Hann var orðinn skin-
horaður og vesældarlegur og augun stóðu í honum, sljó
og fjörlaus.
— Setjið þér yður niður, Psékof, sagði dómarinn.
Ég vona að þér verðið skynsamur í þetta sinn og með-
gangið nú fyrir okkur. Léttið þér nú á samvizkunni
og segið nú frá öllu eins og það er. Heyrið þér það!
— Ég hef ekkert að meðganga, ég veit ekki neitt,
sagði Psékof í hálfum hljóðum.
— Þá skal ég rifja upp fyrir yður alla söguna, eins
og hún gekk til, sagði dómarinn. Lítið þér nú á: Föstu-
dagskvöldið góða sátuð þér inni hjá Kljausof og drukk-
uð með honum öl og brennivín. Nikolaj var hjá ykkur
og gekk um beina. Klukkan eitt sagði Kljausof, að hann
vildi fara að hátta, eins og vant var. Og meðan hann
var að taka af sér skóna réðust þið Nikolaj báðir á
hann eftir samanteknu ráði og skelltuð honum upp í
rúmið. Annar ykkar hélt á honum höndunum, en hinn
fótunum. Þá kom inn þriðji maðurinn, sem var í vit-
orðinu. Það var kvenmaður, sem hafði beðið fyrir utan
dyrnar. Hún þreif koddann til að kæfa hann í, og á
þann hátt var sómaverkið unnið. En í þeim ryskingum,
sem þá urðu, slokknaði ljósið og hún tók þá upp úr
vasa sínum sænskan eldspýtustokk og kveikti aftur.
Er ekki allt rétt, sem ég segi? Jú, það er ekki til neins
að bera á móti því, ég sé það á yður. — Og svo þegar
búið var að kæfa Kljansof, þá drösluðuð þið líkinu út
um gluggann og lögðuð það hjá stóru hvönninni, sem
þar vex. Síðan báruð þið líkið yfir grasflötinn og lögð-
uð það undir runna og létuð það liggja þar þangað til
þið sáuð ykkur fært að bera það lengra, út fyrir garð-
inn . . . En hvað gengur að yður, maður? Er yður illt?
sagði dómarinn allt í einu og leit á Tsékof, sem var
orðinn fölur eins og nár og ætlaði að leka niður af
stólnum.
— Mér er flökurt, það er að líða yfir mig . . . Jú,
það er rétt allt saman . . . En lofið þér mér að komast
út. í guðanna bænum, sleppið mér út!
— Jæja, þarna fékk ég hann þó loksins til að með-
ganga, sagði Tschubikof hróðugur, undir eins og búið
var að færa Psékof út úr dyrunum. — Fjandi var hann
baldinn, en ég hafði það upp úr honum samt.
— Og hann meðgekk líka, að kvenmaður hefði verið
254
VÍKINGUR