Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1951, Síða 31
með þeim í þessu, sagði Dukofskij. En nú verð ég að
fara strax og fá vissu mína um eldspýtuna. Það er
ekki vert að draga það lengur. Sælir á meðan!
Hann þreif húfu sína og snaraðist út úr stofunni.
Dómarinn fór þá að yfirheyra Akulínu. En hún sagðist
ekkert vita, kvaðst aldrei hafa átt nein mök við þessa
náunga, hvorki Kljausof né sökudólgana. Herra dómar-
inn er sá einasti, það segi ég satt, sagði hún og leit
ofur hlýlega til Tschubikofs.
—o—
Klukkan sex um kvöldið kom Dukofskij aftur og var
honum mikið niðri fyrir. Hann var eldrauður í framan
og svo skjálfhentur, að hann ætlaði aldrei að geta
hneppt frá sér frakkanum. Það var auðséð, að hann
var með merkilegar fréttir.
— Ég kom, ég sá, ég sigraði, sagði hann meir en
lítið hreykinn og sletti sér lafmóður niður í hæginda-
stól dómarans. Ég segi yður það satt, að ég get ekki
annað en farið að hafa trú á mér sem framúrskarandi
efni í leynilögreglumann. Þér trúið því ekki — ég er
hvorki meira né minna en -búinn að hafa upp á þeim
fjórða, sem er við málið riðinn!
— Hvað segirðu maður? Þeim fjórða?
— Já, og það er kvenmaður lika, svo fallegur, að
margur myndi gefa tíu ár af lífi sínu til þess að fá
að kyssa, þó ekki væri nema á öxlina á henni. Ég hef
verið á ferðinni síðan í morgun og snuðrað inn í hverja
krá og að minnsta kosti fimmtíu búðir. Eg bað hvar
sem ég kom um eldspýtur. Loksins, þegar ég kom í
Sadofskrána og bið enn um eldspýtur, þá var mér feng-
ið heilt bréf, en ég sá strax að í bréfinu voru aðeins
níu eldspýtustokkar í staðinn fyrir tíu. Það vantar einn
stokk í bréfið, sagði ég, hvað er orðið af honum? — Ja,
hann er nú seldur. — Hverjum? spyr ég, og það er
mér sagt, og þetta kalla ég uppgötvun! Mér er til efs,
að þeir geri það betur hinir, það verð ég að segja, þó
ég eigi sjálfur í hlut. En nú er ekki til setunnar boðið!
— Nú, hvað þá?
— Við verðum auðvitað að fara til fjórða sökudólgs-
ins. Við verðum að flýta okkur, því að ég er orðinn svo
óþolinmóður, að ég ræð mér ekki. Og hver haldið þér
að það sé? Engin önnur en hún Olga Petrovna, fallega
konan lögreglustjórans!
— Eruð þér sjóðandi vitlaus, maður?
— Nei, það er langt frá því. Þetta er svo sem full-
greinilegt. Ég veit, að hún hefur keypt eldspýtumar,
og svo hefur hún í langan tíma verið vitlaus eftir
Kljausof. Hann kærði sig ekkert um hana, en leizt
betur á Akulínu, og því hefur Olga viljað hefna sín.
En nú skulum við flýta okkur af stað áður en skyggir
meir.
— Haldið þér að mér detti í hug, að trufla nætur-
fi'iðinn fyrir heiðvirðri konu, þó að þér séuð orðinn
bandvitlaus?
— Ég vona að þér gerið það fyrir mig að koma með
mér, ekki vegna mín sjálfs, heldur tii þess að réttvís—
inni geti orðið framgengt. Þetta mál vekur ekki litla
eftirtekt um allt Rússland, skal ég segja yður. Og þér
verðið vafalaust stórfrægur, ef þér komist fyrir allar
rætur þess. Ég er handviss um, að þér fengjuð þegar
SJÖMANNABLAÐIÐ VlKINGUR
Útgefandi:
Farmanna- og fiskimannaaamband íelands.
Ritstj. og ábyrgðarm.: Gils Guðmundssmu
Ritnefnd:
Júlíus Kr. Ólafsson, Magnús Jensson, Halldór
Jónsson, Grímur Þorkelsson, Sveinn Þorsteinsson
(Sigl.), Þorsteinn Stefánsson (Ak.), Runólfur
Jóhannesson (Ve.). Blaðið kemur út einu sinni í
mánuði, og kostar árgangurinn 40 krónur.
Ritstjóm og afgreiðsla er í Fiskhöllinni,
Reykjavík.
Utanáskrift: „Víkingur", pósthólf 425, —
Reykjavík. Sími 565S.
Prentaö í fsafoldarprentsmiðju h.f.
í stað embætti í yfirréttinum. Þér hljótið að sjá það
sjálfur!
Dómarinn sat um stund þegjandi og hugsaði sig um;
síðan þreif hann hatt sinn.
— Fjandinn eigi allt fumið í yður, sagði hann og
var þungur á brún. En það er víst bezt að við förum
samt, annars hef ég engan frið fyrir yður.
Það var orðið koldimmt þegar þeir, dómarinn og
skrifari hans, komu í vagni sínum að húsi lögreglu-
stjórans, og hjá gömlum tildurhana, eins og Tschubikof,
vakti þetta myrkur ýmsar hugsanir. Honum var svo
illa við, að eiga að fara að ónáða hina fögru frú ög-
reglustjórans svona síðla dags, að hann óskaði sér helzt
að vera kominn heim aftur.
— Ég hundskammast mín, tautaði hann, um leið og
þeir hringdu dyrabjöllunni.
I forstofunni tók á móti þeim kona, hávaxin og þétt-
vaxin, dökk á brún og brá og með lystilega rauðar
varir. Gaf þar að líta Olgu Petrovnu, fallegu konuna
lögreglustjórans.
— En hvað þið hittið vel á, við vorum einmitt að
bera á borð kvöldmatinn, sagði hún og brosti elskulega.
Maðurinn minn er reyndar ekki heima, en ég býst við
honum á hverri stundu. Þið komið náttúrlega frá ein-
hverri rannsókninni, eins og vant er.
— Já, og svo urðum við fyrir því óhappi á heimleið-
inni, að önnur vagnfjöðrin brotnaði, sagði Tschubikof
um leið og hann gekk inn í stofuna.
— Hvað eiga þessi undanbrögð að þýða? hvíslaði
Dukofskij í eyra hans. Þetta er ótæk aðferð, það dugar
ekki annað en koma flatt upp á hana.
— Jæja, reynið þér þá hvað yður verður ágengt,
hvíslaði Tschubikof byrstur og gekk út að glugganum.
— Já, frú mín góð, sagði Dukofskij og gekk fast að
Olgu Petrovnu. Ég verð að segja yður tæpitungulaust,
að við erum hvorki komnir hingað til þess að borða
kvöldmat eða rabba við manninn yðar, heldur til þess
að leggja fyrir yður eina spurningu: Hvað hafið þér
gert af Mark Ivanovitch?
Framhald.
V I K I N □ U R
255