Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 25

SAGA
i,eiíiHÍef fitiMck
EFTIR
0. SCHRÖDER
Hansen aðstoðarmaður var satt að segja allgramur.
Hugsa sér, að láta mann, sem aðeins hafði verið einn
dag hjá „Jarmsborg & Co“, sitja langt fram á nótt og
þræla í aukavinnu! Það var líka labbakúturinn Poulsen,
sem í smjaðurlegasta tón hafði spurt hann, hvort hann
gæti ekki, bara þetta eina kvöld, hugsað sér að verða
eftir og skrifa upp þennan nafnalista?
Hansen hafði blátt áfram ekki þorað að segja nei,
það var ekki hyggilegt af nýjum manni að koma sér
út úr húsi hjá þeim eldri, og þessvegna hafði Hansen
brosað blítt og sagt:
„Með mestu ánægju. Það er bæði gaman og gagnlegt
að kynnast nöfnum viðskiptavinanna. Ha, ha!“
Og nú sat hann hér aleinn í stórri skrifstofu með
háan hlaða af umslögum og endalausan lista af
nöfnum og heimilisföngum.
Hansen sat og skrifaði öldungis vélrænt, og á meðan
var hann sokkinn niður í eigin hugsanir. Hansen var
nefnilega töluverður draumóramaður, jafnvel ekki laus
við grillur.
Hann dreymdi stöðugt um, hvernig hann afvopnaði
bófa, bjargaði ímyndaðri, fagurri dóttur ímyndaðs
milljónungs, annaðhvort undan mannýgu nauti, eða
ennþá betra — frá drukknun. (Við drukknunarslys
eru venjulega fleiri áhorfendur).
í stuttu máli sagt, Hannes var hetjan í ótal æsi-
atburðum og ávann sér annaðhvort hylli yfirboðara
sinna eða aðdáun fagurra kvenna.
Hansen aðstoðarmaður vonaði einnig hér hjá „Jarms
borg & Co“, að afreka eitthvað, sem yrði til að hækka
hann í tigninni bæði fljótt og vel.
Hansen leit á umslagið, sem var í ritvélinni. í stað-
inn fyrir „Jón Jónsson, Aðalstræti 157“, stóð eftir-
farandi klausa þvert yfir umslagið með tómum upp-
haf sstöfum:
UNGUR SKRIFSTOFUMAÐUR AFVOPNAR 6 AL-
VOPNAÐA SKAMMBYSSUBÓFA!
Þessi glæsilega lína endaði með skrautlegu, rauðu
upphrópunannerki.
Hansen andvarpaði og setti nýtt umslag í ritvél-
ina. Það buðust ekki mörg tækifæri til að vinna sér til
frægðar nú á tímum.
Klukkan var nú 23, og Hansen þreifaði eftir eld-
spýtum til að kveikja í sígarettunni sinni. Hann fann
hvergi á sinni eigin persónu neitt af þessum ómiss-
andi hlutum og stóð því upp til að fara inn í bak-
herbergið og leita þar og fá þær lánaðar.
Þegar Hansen ætlaði að fara út úr bakherberginu,
varð honum litið á skyggðu rúðurnar í hurðinni að
einkastofu Jarmsborg forstjóra. Það var ljós þar inni.
Sú hugsun, að einhver hefði máske gleymt að slökkva
á eftir sér, gerði alls ekki vart við sig hjá Hansen. Eftir
beztu glæpareyfaraforskriftum skyldi maður jafnan
setja dauflega lýst hurðargler í samband við þjófa og
bófa.
Hjartað hoppaði í bi-jósti Hansens. Hér var tækifæri!
Nú skyldi hann sýna fólki, hvað hann gæti.
Framúrskarandi gætilega opnaði Hansen dyrnar að
forstjóraherberginu og gægðist inn.
Álútur yfir skrifborðinu stóð maður i gráum ryk-
frakka, önnum kafinn að rannsaka skjöl. Tekið þau úr
peningaskápnum, sagði leynilögreglumannsheili Han-
sens, því þetta tvílásaða húsgagn stóð upp á gátt.
Nú var Hansen rétt aftan við þjófinn.
Sú hugsun leiftraði gegnum heila hans, að auðvitað
væri þjófurinn vopnaður, og hér stóð hann nú vopn-
laus eins og skotskífa fyrir óðan glæpamann! Dálítil
slagsmál gat Hansen reyndar hugsað sér, en að láta
minnast sín í morgunblöðunum sem: UNGUR SKRIF-
STOFUMÁÐUR LÆTUR LÍFIÐ í VIÐUREIGN
VIÐ HÆTTULEGAN GLÆPAMANN.
— nei, það var ekki álitlegt.
Maðurinn stóð enn álútur yfir skjölunum, meðan
Hansen fálmaði afar gætilega eftir stóru höfuðbók-
inni í bókahillunni. Nú hafði hann hana í höndum og nú
sneri maðurinn sér við.
Höfuðbókin í stóru fyrirtæki er í sjálfu sér mikils-
háttar plagg, og kastað af góðum handknattleiksmanni
eru áhrifin ekki neinn hégómi.
Maðurinn rauk um — rotaður.
Hansen fullvissaði sig um rotið, sótti síðan nokkur
handklæði og batt þjófinn tryggilega. Maðurinn hafði
engin vopn á sér, og það gramdist Hansen ekki lítið,
en það varð að hafa það.
Með unaði hugsaði Hansen til þess, að á morgun
yrði hann kynntur Jarmsborg forstjóra, sem þá kæmi
heim úr ferðalagi. Auðvitað var forstjórinn feitur og
kumpánlegur náungi, sem í launaskyni myndi rétta
honum álitlega ávísun ásamt loforði um skjpta for-
frömun. Hansen náði í símaskrána og fann nafn
Snorfelts prókúrista.
„Já, er það hjá Snorfelt prókúrista? Má ég tala við
hann sjálfan persónulega, það er afar áríðandi. Þér
getið sagt, að það sé Hansen skrifstofumaður á skrif-
stofunni".
Hansen talaði í yfirlætisfullum tón, einkum þegar
hann skýrði prókúristanum frá fangatökunni í skrif-
stofu forstjórans.
V I K I N □ U R
3D7