Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 35

BAGA EFTIR FRANCD IS CGPPÉE
Ungi greifinn af Hardimont hafði nýlokið að
snæða miðdegisverð í Aix-les-Bains, þar sem
hann var staddur, þegar hann las í blöðunum
um hrakfarirnar við Reichshoffen, einn af
fyrstu sigrum Prússa í fransk-prússneska
stríðinu.
Hann tæmdi vínglasið sitt, lagði frá sér pentu-
dúkinn á veitingahúsborðið, gaf þjóni sínum
skipun um að pakka niður farangrinum, náði
í Parísarhraðlestina tveimur stundum síðar og
flýtti sér til nýliðaskráningarstöðvar.
Þannig stóð á því, að Henri de Hardimont,
liðsmaður í þriðju sveit annarar herdeildar,
gegndi varðstöðu dag einn, snemma í nóvember,
þegar sveit hans var stödd framan við Bicetre-
virkið,
Þetta var drungalegur staður, meðfram veg-
inum stóðu nakin tré, allstaðar var aur og djúp
hjólför. Við vegarbrúnina stóð yfirgefin krá,
og þar höfðust nokkrir hermenn við nú.
Þarna hafði verið barizt fyrir nokkrum dög-
um. Nokkur af ungu trjánum höfðu brotnað í
tvennt af skothríðinni og á sérhverjum stofni
gat að líta kúlnaför. Húsið var sérstaklega ó-
hugnanlegt, sprengja hafði eyðilagt þakið og
rauðir veggirnir litu út eins og þeir hefðu verið
þvegnir upp úr blóði. Yfir öllu grúfði drunga-
legur vetrarhiminn, kafinn þungum, hraðfara
skýjum — lágur, dimmur og illilegur himinn.
Úngi greifinn stóð úti fyrir krárdyrunum
með riffilinn um öxl, húfuna niður í augum og
dofnar hendurnar í buxnavösunum. Hann skalf
í sauðskinnsúlpunni og hugsanir hans voru
allt annað en bjartar, þegar hann horfði til hæð-
ardraganna, sem hurfu í þokumistri, þaðan,
sem stöðugt gusu upp hvítir reykjarmekkir,
fylgt af sprengjudunum: Kruppfallbyssurnar.
Hann var svangur. Hann kraup á annað hnéð
og tók upp úr mal sínum, sem lá hjá honum,
sneið af brauðskammtinum sínum. Hann beit
í brauðið og tuggði hægt.
En eftir fáeina munnbita var hann búinn að
fá nóg; brauðið var hart og súrt á bragðið.
Hann hugsaði með beiskju, að hann myndi ekki
fá ferskt bi'auð fyrr en því yrði útdeilt daginn
eftir, svo fremi nokkuð yrði úr því. Hermennsk-
an var ekkert sældarlíf, og hann minntist þess,
sem hann kallaði „heilsuárbít“, sem hann var
vanur að borða á morgnana eftir sérlega íburð-
armikla kvöldverði. Þá sat hann við gluggann
í Café Anglais og pantaði næstum ekkert —
nú, máske einn bita af rifjasteik og nokkur
pönnuegg með aspargus. Vínþjónninn vissi hvað
honum kom og færði honum, og opnaði flösku
af gömlu rauðvíni. Ó, þetta voru góðir tímar,
og hann myndi aldrei venjast þessu hræðilega
brauði!
Og í andartaks óþolinmæði fleygði ungi mað-
urinn afganginum af brauðinu í forina.
I sama vetfangi kom hermaður út úr kránni,
laut niður og tók upp brauðið, þurrkaði af því
á ermi sinni og tók síðan að eta það græðgis-
lega.
Henri de Hardimont skammaðist sín fyrir
það, sem hann hafði gert og horfði með samúð
á vesalings manninn seðja hungur sitt. Hann
var stór náungi, fremur luralegur, augun voru
eins og í manni með hitasótt og skeggið benti
til, að hann væri nýkominn úr sjúkralegu. Hann
var svo magur, að herðablöðin stóðu út í slitna
úlpuna.
„Þú hlýtur að vera fjandi svangur“, sagði
greifinn, og gekk til hans.
„Lítur út fyrir það, finnst þér ekki?“ svar-
aði hann með fullan munninn.
„Fyrirgefðu — ef ég hefði vitað, að þú vildir
það, hefði ég ekki fleygt því“.
„Enginn skaði skeður“, sagði hinn, „ég er
ekki svo kræsinn".
„Það er sama“, sagði greifinn. „Eg átti ekki
að fleygja brauðinu, og ég sé eftir að gera það.
En þú mátt ekki fara burt með slæmt álit á
mér — ég á dálítið af gömlu brennivíni í flösku
og við skulum fá okkur sopa saman“.
Maðurinn var búinn með brauðið. Hann og
gi’eifinn fengu sér báðir nokkra sopa úr flösk-
unni og vináttan var innsigluð.
„Hvað heitir þú?“ spurði hermaðurinn.
VÍ KIN □ U R
317