Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 37

Ásgeir Sigurðsson:
Þegar býður þjóðarsómi
Mikið væri auðvelt að stjórna heiminum, ef
ávallt væri hugsað rétt. En með því að þróunin
er eigi enn komin á það stig, þá er þó bót í
máli, ef menn vilja vel.
Við, eins og margar aðrar þjóðir, höfum átt
við marga örðugleika að stríða á undanförnum
árum, sumt, eins og gengur, sjáfskaparvíti. Ef
þjóðin vildi láta af þeim ósið, að vera ávallt að
rífast um leiðirnar að markinu, þá mundi margt
betur fara. Við þurfum að ástunda friðsamlegt
samstarf og einbeiting viljans til þess að bjarg-
ast vel í því hafróti, er nú bylur á jörð vorri.
Fámenn þjóð, sem á næstum því allt ógjört,
sem hún þarf að gjöra, til þess að tryggja líf
og velfarnað fólksins, sem í landinu býr, má
hvergi láta finna á sér höggstað. Hún verður
að útiloka sundrungaröflin úr hugskoti sínu,
láta sem þau séu eigi til og þar með draga úr
þeim vígtennurnar. Þetta er nauðsynlegt til
þess að geta hrint þeim hugsjóna- og umbóta-
málum í framkvæmd, sem kalla að og eigi þola
bið.
Allir spruttu þegar á fætur og fóru út úr kránni
og horfðu út eftir tunglskinsbjörtum veginum.
„Hvað er klukkan eiginlega?" spurði greif-
inn. „Ég átti að vera á vakt í nótt“. Einhver
sagði honum, að Jean-Victor hefði farið í hans
stað.
í þessari andrá sáu þeir mann koma hlaup-
andi til þeirra eftir veginum. Þegar hann kom
spurðu allir hvað hefði skeð.
„Prússarnir gera árás - við eigum að hörfa
til virkisins“.
„Hvað um framverðina ?“
„Þeir koma eftir andatak — allir nema Jean-
Victor“.
„Hvað?“ hrópaði greifinn.
„Drepinn — fékk kúlu gegnum höfuðið —
hann gaf ekkert hljóð frá sér“.
* * *
Klukkan tvö eftir miðnætti kvöld eitt löngu
eftir stríðið, kom greifinn af Hardimont út úr
klúbbnum ásamt nábúa sínum Sanles greifa;
Stærst allra mála nú er landhelgismálið. Um
það hefur verið svo rækilega ritað áður í sjó-
mannablaðinu af Júlíusi Havsteen sýslumanni
og fleirum, að þar þarf litlu við að bæta. En
geta vil ég þess, að ég tel að leið sú, er Bjarni
Benediktsson dómsmálaráðherra hefur valið, sé
án efa sú heppilegasta fyrir smáþjóð sem fs-
lendinga, sem eigi hafa bolmagn til þess að
þvinga fram þann rétt, er við teljum okkur
eiga og eigum vissulega, ef til þess kæmi að
Bretland vildi beita hörku. Ég hef hins vegar
þá trú, að þrátt fyrir það, þótt dómurinn í Haag
gengi móti Norðmönnum, þá munum við vinna
okkar mál. f fyrsta lagi vegna þess, að hér
skiptir allt öðru máli, þar sem um þvingunar-
samning er að ræða, og svo það, að samkvæmt
stefnuskrá hinna Sameinuðu þjóða er það ó-
hugsandi, að þjóðin verði svipt þeim möguleika,
að vernda fiskstofninn við landið, með því að
færa út landhelgina, því að það mundi þýða, að
fólkinu, sem í landinu býr, væri á fáum árum
gjört ókleift að lifa menningarlífi í landinu.
hann hafði tapað nokkur hundruð lúídorum í
spilum og hafði dálítinn höfuðverk.
Ef þér er sama, André“, sagði hann við vin
sinn, „skulum við ganga heim . . . mér þykir
gott að fá ferskt loft“.
„Jæja, þá; mér er sama — þó gangstéttirnar
séu heldur forugar núna“.
Svo þeir sendu vagnana sína burtu, brettu
upp frakkakragana og lögðu af stað fót-
gangandi. Allt í einu sté Hardimont greifi
ofan á eitthvað; það var stór brauðsneið, ötuð
í aur.
Og þá, sér til mikillar furðu, sá de Saulnes
greifann af Hardimont taka upp brauðsneiðina,
þurrka vandlega af henni með silkivasaklútrium
sínum og leggja hana á bekk undir götuljós-
keri, svo auðvelt yrði að koma auga á hana.
„Hvað ertu eiginlega að gera?“ sagði Sanles
greifi og rak upp hlátur. „Ertu orðinn vitlaus?“
„Þetta er til minningar um mann, sem dó
fyrir mig“, sagði Hardimont greifi, og rödd
hans titraði lítið eitt. Ó. H. þýddi.
VÍKINGUR
319