Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 46

Björgunarsveitin leggur af stað frá Siglufirði.
Jakobssonar. Þegar komið var upp á Fífladalsbrln,
sem er í um 1500 feta hæð, var gengið yfir Fífla-
dali, yfir Leirdali og í Strandsskarð, sem er nokkru
vestar, nærri vestur við svonefnda Skjaldarbreið. Var
þessi krókur tekinn til að losna við mestu ófærðina.
Þaðan var svo tekin stefna, sem næst í norður á Langa-
hrygg, og farið eftir honum niður i dalbotn.
1 dalbotninum byrjaði ófærðin fyrst fyrir alvöru.
Leiðin lá nú eftir Göngutungum, hæðardragi, er liggur
eftir dalnum að Dalbæ, þar sem áður bjó leiðsögu-
maður okkar, Sigurður Jakobsson. Þessi leið úr dal-
botni að Dalbæ sagði Sigurður vera röskan hálftíma
gang í góðu færi, en það tók okkur 1 kl. og 20 mín.
að komast þetta, enda var snjórinn aldrei minni en í
hné og allvíða umbrota færi og alltaf þetta ofsaveður
í fangið. Húsin á Dalbæ sáum við ekki fyrr en við
áttum örskammt að þeim, en þangað komum við kl.
21,15. Á Dalbæ var engin viðdvöl höfð. Sagði Sigurður
okkur, að þaðna væri 45 mín. gangur út í Sauðanesvita.
Færðin út á bakkana að Sauðanesvita var allsæmileg,
nema yfir Herkonugil, sem er skammt fyrir vestan
vitann. Gil þetta er ægibratt og þverhníptir bakkar fyrir
neðan í sjó fram, og var það eini verulegi tálminn frá
Dalbæ að vitanum. Foraðsveður var og virtist enn fara
versnandi. Svo mikið var dimmviðrið, að ekki sáum við
ljós vitans fyrr en við komum að Engidalsá, sem er 6
til 8 hundruð metra vestan við vitann. Gengum við nú
fram á nef eitt á vestri bakka árinnar, og var það
staður sá, er okkur var símleiðis frá Sauðanesi sagður
slysstaðurinn.
En þarna braut fleiri hundruð metra út, eða það
sem við sáum, en ekki urðum við bátsins varir. Var
þá gengið nokkuð vestur með bökkum og leitað undan
veðrinu, en ekki sáum við bátinn. Setti nú kvíða að
mönnum, og flaug okkur í hug að við hefðum komið
of seint. Varð það að ráði að fara heim að Sauðanesi
og fá að vita vissu sína þar. Fóru nú byrðarnar að
segja til sín og óhugur og kvíði, þó enginn léti bilbug
á sér finna, þessi þungu spor kvíðans og óvissunnar
heim að Sauðanesi.
Þagar heim kom að Sauðanesi var húsfreyjan að koma
heim frá kvöldmjöltum með mjólkurfötumar í hendinni.
Varð þar fagnaðarfundur, því hún sagði okkur greini-
lega til bátsins og þar með að tveir heimamenn stæðu
þar vörð.
Bauð húsfreyja okkur nú mjólk og smurt brauð. Var
mjólkurfatan tæmd á skammri stundu. Greip hver mað-
ur brauðsneiðar, en síðan var þotið af stað, og sá nú
ekki þreytu á nokkrum manni. Var hlaupið niður á
bakka, en þar hittum við heimamennina, nokkru vestar
en við höfðum áður leitað, og fylgdu þeir okkur á strand-
staðinn. Ekki leizt okkur á, er á strandstaðinn kom,
þvi að þar var á að geta 80 metra hár bakki, snarbrattur
og fótfestulítill í sjó fram, og ekki sáum við bátinn af
brúninni. Var nú liðinu skipt. Fóru 9 menn niður í f jöru
á vað en 6 voru eftir uppi á brúninni til að halda í
vaðinn, draga upp á og fylgja fyrstu mönnunum heim.
í fjörunni var ekki vært fyrir sjógangi, og tókum við
okkur stöðu á klettasillu í á að gizka 4 metra hæð frá
fjörunni.
Bátsverjar höfðu látið belg reka í land svo ekki
þurfti að skjóta, en taugin var svo stutt, að þeir er
tóku á móti belgnum urðu að standa í sjó upp í mitti
við að hnýta saman. Síðan var blökkin með tildráttar-
tauginni dregin fram af bátsverjum og fest í vantinn.
Voru nú skipverjar dregnir að landi í sjónum hver af
öðrum á tildráttartauginni, því að líftaugina var engin
leið að bera með sér yfir fjöllin í þessu veðri. Að
björgun mannanna var unnið af slíku kappi, að ekki
mun hafa liðið nema 20 eða 25 mín. frá því að sveitin
kom á brúnina þar til skipstjórinn, sem var síðasti
maður frá borði, kom í land. Bátsverjar voru orðnir
mjög kaldir og þrekaðir, enda búnir að vera holdvotir
og skýlislausir í þessu verði í 6 til 7 klst. frá því að
þeir fengu áfallið sem stöðvaði vélina. Ferðin heim að
Sauðanesi með bátsverja var nokkuð erfið, en gekk þó
ekki ver en það, að ekki leið nema 1.15 mín, frá því,
Skotið úr línubyssu.
32B
V I K I N G U R