Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 51

Minning:
JÖRUNDUR BJARNASON
skipstjóri frá Bíldudal
Ætlar þú, sólgullni sær,
aö segja hann Jörund skipstjóra dáinn?
Víst lokaðist bjarta bráin,
en bylgjum vígð hetja landi nær
á himneskri strönd, þar sem lieilagur blær
um höfuð meistarans leikur, —
við alþroska eikur
sá innvígði Ijóðahörpu slær.
Ég man hve þú reyndir að faðma og fjötra,
þú fanga hann vildir, lést skipið gnötra!
Sig Kóparöst æsti
og kólgan, liún hvæsti,
en „Katrín“ og Jórundur unnu þann leik!
Oft töfraði hafgolan hlýja
hugann, — i bládjúpi slcýja
rikti röðullinn bjarti,
sem reifaði landið i skarti.
O, þú, sólgullni sær,
og þú, svipþungi, helkaldi vilji,
þótt ást þín öðrum það dylji,
Ivinn upprisni garpur skal þér kær!
Sál þín er voldugur, eilífur andi,
þín óskráðu lög eru ströng,
því brotnar margt skipið á brimasandi,
við bjarg og í kletta þröng
— hin mannlega ráðsmennska röng, —
þeir ræna miðin við fjarða strendur.
Verndarar Islands haldast í hendur,
þeir hrekja fanta um myrkvuð göng.
Hver hlær, þá-er dáð skal drýgja?
Mér dylst ei — ég sé, ég skil:
Hafguð, þú varst að vigja
víkinginn Jörund í hríðar byl!
Hann varð að standast stormsins æði
er stórviðrið þuldi hin römmu kvæði
og holskeflur lustu hamraþil!
Sendu þinn alhvita engil frá rasta djúpi,
upp lát hann ganga þá bröttu strönd
með hafsins djásn í hönd.
Honum skal mæta á fjallagnúpi
sendiboði með blómavönd
og blessun þess Krists, er i Hæðum lifir,
sem vakir innveldi yfir,
hann útvelur þá, sem frá Helju ganga.
Hann er sólskinið, blærinn við sjómannsins vanga.
Kóróna lífsins, skreytt hafperlum hreinum,
ber hetjunum einum,
sem fleyjumim stefna að friðar strönd
með fiskimanns táknið á brjósti og enni, ,
þau kenna hin alhelgu ofurmenni
andans, sem byggja hin gullnu lönd.
Aflgjafi mannsins er ástúð og tryggð,
auðmýkt á framans grýttu leiðum.
Og sálblómið þroskast á hafbylgju heiðum
við hrynjandi sævar — í víðri byggð.
Sú guðlega rökvísi rituð í hjarta
hins ráðvanda manns gerir nóttina bjarta.
VIKINGUR
333