Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1962, Blaðsíða 28

Ég hafði í nokkra raánuði þvælst
fram og aftur um helvíti, enda orðinn
svartari á húð en skóburstari skratt-
ans; en helvíti nær yfir allstórt svæði
af heimshöfunum og hafa farmenn
gefilð því nafn vegna hitans, lognsins
og ládeyðunnar. AS vestra hliði hel-
vítis liggur Rauðahafið og þar standa
postularnir tólf eilífan útvörð. Eru
það sérkennilegir klettadrangar, er
rísa úr sjó, snaúðir lífi og litum mjög
gráir á að líta. í þetta sinn skauzt
ég inn um eystra lili'ðið klukkan .11
að morgni. Yar nú siglt í tvo ag hálf-
an sólarhring vestur í vaxandi hita og
logni framhjá Oman inn allan flóann
og haldið upp ána Fao, sem liggur í
Kuwait-landi, loks staönæmst í sam-
nefndum bæ. Þar skyldi farmur skips-
ins landsettur og ég yfirgefa skip og
skipshöfn og heimferðin hefjast. —
Þarna í fran eru mestu bananaekrur
jarðar.
Hófst svo heimferðin með því, a*ð
kolsvartur negri ók mér í amerískum
bíl um götur og sóöaleg sund Pao-
borgar, milli hinna ýmsu embættis-
manna borgarinnar, er skoðuðu skjöl
mín, stimpluðu og rannsökuðu minn
léttvæga farangur, sem ekki mátti
vega meir en 20 kg., vegna hinnar
löngu flugferðar, er í hönd fór.
Ekki var ekið frá Fao fyrr on
myrkri'ð var orðið svartara en öku-
þór minn. Þá var haldið yfir eyði-
mörk írans. Var það ferðalag ekkert
sögulegt vegna myrkurs og eyðimerk-
ursandfoks, sá ég ekki út úr augum.
Miðja vegu var numið staðar. Blasti
þá við allstór steinkumbaldi og sag'ði
surtur það vera skólahús eyðimerkur-
barna. Hvar þau búa eða í hverskyns
híbvlum veit ég ekki. Við hlið skóla-
hússins stóð stórt veitingatjald, þar
inni bauð sá svarti upp á Coca-Cola,
er ég neytti dry í fyrsta sinn á æf-
inni. Var síðan áfram haldi*ð för. —
Síðasta hálftímann áður en komið var
til ákvörðunarstaðar, var ekið gegnum
samfelld pálmagöng af háum bein-
vöxnum pálmum. Loks klukkan 18 á
laugardagskvöldi var numið staðar vi*ð
andyri River Stront Hotel, er stendur
við Tigrisfljót, eða eins og Arabar
kalla það Sjadel Arab. Hefur það
upptök sín einhversstaðar milli Casp-
iahafs og Svartahafs, rennur gegnum
frak og íran og breytir loks nafni
og heitir Faofljót og rennur til sjávar
í Omanflóa.
— Kvaddi ég nú minn kolsvarta
skemmtilega bílstjóra, þakkaði ferðina
og gekk til skrifstofu hótelsins mdð
mín fjörutíu pund í annarri liendi.
Var mér þá strax fylgt til herbergja
er voru snotur og velbúin með hreinu
á rúmi. — Fór ég strax undir kalda
sturtu og stóð þar allsnakinn langa
stund, meðan sviti og eyðimerkursand-
ur rann af búk mínum, klæddist loks
mínum hvítu táhreinu stuttbrókum, er
hafði verið eini klæðnaður minn allan
tímann, sem ég dvaldi í helvíti. Gekk
síðan til matsalar, fékk gó*5an máls-
verð, sem samanstóð af írönskum
vatnafiskrétti, Ijúffengum kjúkling og
prýðis ábæti. Þessu skolaði ég niður
með einum lítra af hollenskum Export
bjór.
Það spurði ég helzt til tJðinda með-
an á máltíð stóð, að í Basra væru
staddur grískur kabarett, sem frum-
sýndi í bezta skemmtistað borgarinnar
þá um kvöldið. Þar sem ég var vel
fjáður, var ég kominn meðal fyrstu
gesta til sta*ðarins. Var salurinn stór
og sérkennilegur, þjónar klæddir sam-
kvæmisfötum — og hinir fáu gestir
klæddir þunnum silkifötum, mjög svo
skreyttum knipplingum og öðru skrauti
jafnt konur sem karlar.
Ég settist við lítið borð í miðjum
sal, bað þjóninn að færa mér einn
hollenskan. Er hann kemur með bjór-
inn til mín, spyr hann hvort ég hafi
á móti því að fá kvengest a'ð borði
mínu, sagði ég honum að láta kvinn-
una koma. — Færði hann þá þegar
fagra og velvaxna fegurðardís til sæt-
is gegn mér, kvaðst hún drekka wisky,
er var þegar framreitt. Tókum við nú
tal saman og var spjallað í léttum
tón. Birtust nú þrjár grískar, alls-
naktar þokkadísir á pallinum frammi,
hneigðu sig og hófu a*ð dansa einn
hinn snjallasta listdans, sem ég hef
augum litið í fullu samræmi við hríf-
andi hljómlist. — Svo voru þær leikn-
ar í list sinni, að mér varð vart litið
til skeggs þeirra. Er þær höfðu lokið
dansi sínum, hafði sessunautur minn
loki'ð við þriðja wisky-glasið. Bað ég
þá þjóninn færa mér reikninginu, sem
leitt þannig út: 3 tvöfaldir wisky-
snapsar pr. £ 1, ein flaska holllenzkur
bjór pr. 10 shillinga samtals £ 3,10.
Fundust mér guðaveigamar óguðlega
dýrar, en deyr ei sá, er dýrt keupir,
enda snaraði ég úr veski mínu fimm
sterlingsp. seðli, rúmum 500 ísl. kr.
Mér brá heldur, er ég hafði fengið
rétt til baka hjá þjóninum, þá var
sessunautur minni horfinn. Hellti ég
þá bjór í glas mitt og vætti þurrar
kverkarnar. Vaknaði svo af dvalanum
sem á mig hafði runnið, er hljóm-
sveitin hóf a'ð leika erótískt æsilag.
Sé ég nú á palli frammi, sessunaut
minn hefja æðisgenginn sólódans, að
honum lonkum ætlaði allt um koll að
keyra af fagnaðarlátum og lófaklappi.
Líður nú smá stund, þá koma þrjár
nýjar dansmeyjar fram og hefja list-
dans, er stóð sízt að baki fyrstu um-
ferð kabarettsins. — Kemur nú gríska
prímadonnan klædd sínum þunnu,
fögru silkiflíkum, blæs upp og ni'ður
af mæði, sezt gegn mér og sá ég
glöggt að hver vöðvi á búk hennar
hristist og skalf. Bað ég nú um meira
wisky henni til handa. — Nú höfðu
meyjarnar þrjár lokið dansi og var
tilkynnt hálftíma hlé. — Loks hafði
sessunautur minn fengið málið á nýj-
an leik og virtist skrokkurinn kominn
í samt lag aftur.
— Tók ég nú alð spyrja hana um
einkamál. Sagði hún mér þær sjö
stöllur, er kabarettinn skipuðu allar
vera frá Aþenu. Hefðu þær nú haldið
hópinn í þrjú ár, ferðast víða, sýnt
listdans og jafnframt lifað á lauslæti.
Bauð hún mér a'ð gista hjá sér og
að samrekkja frá kl. 02 um nóttina
til hádegis næsta dag fyrir „aðeins“
45 sterlingspund, innifalið væri há-
degisverður og kerlaug með ilmandi
baðsöltum. Neitaði ég hennar gó'ða
boði á þeim forsendum, að ballett-
dansmeyjar og fimleikastúlkur fara
jafnan illa í rúmi, enda ekld langt
rekinn. Hafði gist Jokohama í Japan
í 7 daga fyrir tæpum hálfum mánuði
og þar kemst hvorki giftur né ógiftur
farmaður hjá að hafa japanska mey
a'ð rekkjunaut. Enda fara þær jap-
önsku vel á gólfi, því þar í landi sofa
VÍKINGUR
28