Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1964, Qupperneq 4

„Ég skuldbind mig ekki til
neins meP því að drekka þessa
kollu, þið skiljið það“.
„Látið ciig um þetta“, sagði
Kiddi. Og Oibbbs fól honum mál-
ið eftir nokkrar umræður.
Næsta kvöld, þegar Brown sat
í þessari sömu veitingastofu
ásamt nokkrum kunningjum sín-
um, kom Kiddi stormandi eins
og fellibylur og streymdi vatnið
úr fötum hans. Kiddi hné niður
á næsta stól og stundi.
„Hvað er um að vera? Hvað
hefur komið fyrir?“ spurðu
margar raddir í einu.
„Það er Jói, vesalings Jói
Gibbs“, sagði Kiddi. „Eg lá við
Smithsbryggjuna og ætlaði að
færa pramma út á leguna, og
auðvitað vildi Jói hjálpa til. Hann
ýtti prammanum frá bryggjunni
með fætinum, en svo . . .“
Hann þagnaði og það fór hroll-
ur um hann um leið og hann
tók við ölkollu, sem einhver góð-
hjartaður rétti honum, tæmdi
hana hægt og annarshugar með-
an hann beið eftir koníaksglasi,
sem önnur vingjamleg sál hafði
pantað handa honum.
„Þetta gerðist allt í einni svip-
an“, sagði hann og leit í kringum
sig. „Þegar ég kom á slysstað
var hann að sökkva í þriðja sinni.
Eg teygði mig út fyrir borðstokk-
inn og þreif í hann og sat eftir
með flibbann hans og hálsbindið
í hendinni. Hg var rétt að segja
farinn á eftir honum“.
Kiddi sýndi bindið og flibb-
ann og áhorfendur sáu að hann
var rennvotur frá hvirfli niður
að miðhnappnum í vestinu hans.
„Já, hann hefur þá drukkið
síðasta ölsopann sinn“, sagði nær-
staddur ekill.
„Það er nú meira sagt en
nokkur skyldi voga að fullyrða“,
sagði veitingamaðurinn skarpt.
„Í3g hef aldrei heyrt neitt mis-
jafnt um manninn, eftir því, sem
ég bezt veit, lifði hann heiðarlegu
lífi, og hver er þá sá, er þorir
að fullyrð^ að hann fái aldrei
framar að njóta ölkollu".
Veitingainaðurinn bauð Kidda
annað konlaksglas.
182
„Lét hann eftir sig nokkra
fjölskyldu?“ spurði hann um
leið og hann rétti glasið.
„Konu, en engin böm“, svar-
aði Kiddi „En nú veit ég ekki,
hver á að segja henni sorgartíð-
indin. Hún tilbað hann alveg. Eg
veit svo sem ekki hvernig hún
ber þetta. En ég mun gera allt,
sem ég má fyrir hana“.
„Sama segi ég“, sagði Brown
hátíðlega.
„Eitthvað verður að gera fyrir
hana“, sagði ekillinn um leið og
hann smeygði sér út.
„Fyrst af öllu verður að til-
kynna lögreglunni þetta“ sagði
veitingamaðurinn. „Þeir verða að
fylgjast með öllu, sem gerist, og
ef til vill segir einhver þeirra
henni frá því, sem gerzt hefur,
þeim er nú einu sinni borgað fyr-
ir svoleiðis".
„Þetta kom svo hræðilega
óvænt. Ég veit hvorki upp né
niður. Ég hugsa að hún eigi ekki
grænan eyri í húsinu. En aum-
ingja Jói átti marga góða vini.
Ég er að hugsa um, hvort við
getum ekki efnt til samskota
handa henni“.
„Farðu fyrst og tilkynntu lög-
reglunni", sagði veitingamaður-
inn og skaut hugsandi fram neðri
vörinni. „Um hitt getum við tal-
að seinna“.
Kiddi þakkaði hjartanlega fyr-
ir sig og fór. 1 fylgd með hon-
um var Brown. Tuttugu mínút-
um síðar héldu þeir burt af lög-
reglustöðinni, auðsjáanlega létt-
ari í lund vegna þess hvemig
lögreglan hafði tekið tíðundun-
um. Þeir hvötuðu för sinni yfir
London Bridge og héldu til
fundar við náunga, sem studdi
bakinu við vatnspóst á Bourough-
torgi.
„Nú“, sagði Gibbs og sneri
sér við, þegar hann heyrði fóta-
tak þeirra nálgast.
„Allt í þessu fína Jói, sagði
Kiddi. „Við höfum sáð“.
„Hvaða sæði?“ spurði Jói.
Kiddi sagði sem var.
„Hm“, sagði Gibbs, „og hvað
skal ég svo aðhafast meðan ykk-
ar dýrmæta fræ spýrar og grær?
Hvað fæ ég í staðinn fyrir mitt
þægilega heimili? Rúmið mitt og
matinn?“
Vinir hans tveir litu efablandn-
ir hvor á annan. í ákafanum við
að koma málinu á rekspöl, höfðu
þeir gleymt þessum atriðum, og
eftir langvarandi og stundum dá-
lítið þreytandi reynsluíkunnings-
skap þeirra við Gibbs, vissu þeir
fullvel, hver afleiðingin gat orð-
ið.
„Þú verður að taka þér nátt-
stað hinum megin við fljótið“,
sagði Brown ákveðinn, „hjá ein-
hverjum gestgjafa. Duglegur og
áhugasamur maður, sem hefur
augun í höfðinu, getur alltaf unn-
ið sér fyrir dálitlum peningum“,
Gibbs hló.
„Og mundu“, sagði Kiddi snak-
illur sem svar við hlátrinum,
„að allt, sem við lánum þér, verð-
ur að greiðast af þínum hluta,
þegar skipt verður. Og eitt enn-
þá: Þú færð ekki grænan eyri
fyrr en þú hefur farið til rak-
arans og látið hann rýja af þér
vangaskeggið“.
Þarna stóð nú Gibbs og studdi
vatnspóstinn með bakinu og barð-
ist fyrir vangaskeggi sínu í full-
an hálftíma. Þá var farið með
hann beina leið til rakarans og
þar var hann „gerður hreinn“.
Gapandi af undrun glápti hann
á hina nauðarökuðu veru, sem
starði á móti honum úr speglin-
um.
„Jæja, þegar ég er nú á ann-
að borð kominn hingað er jafn
gott að ég láti klippa mig líka“,
sagði Gibbs eftir nokkra gagn-
rýni á spegilmynd sinni.
„Og fá hárþvott herra?“ spurði
rakarinn.
„Já, þökk fyrir“, sagði Gibbs
og daufheyrðist við öllum mót-
bárum þeirra félaga, sem áttu að
greiða verkið.
Þegar hann um síðir gekk út
úr rakarastofunni ásamt vinum
sínum, sagði hann að sér fyndist
hann tíu pundum léttari, en þeg-
ar hann kom. Þessari fullyrðingu
var tekið með ískaldri þögn. Eft-
ir gaumgæfilega leit fundu þeir
VlKINGUR