Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1964, Síða 7

„Ég mundi ekki orga, ef ég
vissi að hann væri ljóslifandi",
sagði frú Gibbs. „Hvar er hann?
Hvers vegna sækið þið hann
ekki? Lofið mér að koma til
hans.“
„All right“, sagði Kiddi og
brosti ánægjulega til Browns.
„Þá er allt í lagi. Nú fer ég og
sæki hann, en mundu, að ef þú
orgar, þá eyðileggur þú allt“.
Glaður í bragði hraðaði hann
sér út úr stofunni og niður stig-
ann. Frú Gibbs stóð í dyrunum
og beið með opinn munninn. . .
„Þarna koma þeir“, sagði
Brown, þegar fótatak þeirra
heyrðist í stiganum. „Mundu nú
að öskra ekki“.
Frú Gibbs hörfaði aftur á bak
og öllum hlutaðeigendum til mik-
illar gleði, gaf hún ekkert hljóð
af sér. Kiddi kom inn ásamt
manni hennar. Hún horfði eftir-
væntingarfull til dyra.
„Hvar er liann?“ spurði hún
með andköfum.
„Eh“, sagði Kiddi undrandi.
„Hérna auðvitað. Þekkir þú hann
ekki.“
„Það er ég, Súsanna", sagði
Gibbs lágt.
„Ó, ó, ég hefði mátt vita að
þetta er allt saman skrípaleikur“,
sagði frú Gibbs óstyrkri röddu
um leið og hún reikaði að stól
og settist. „Ó, hvað þetta er
grimmúðlegt af ykkur, að fara
að spinna það upp að maðurinn
minn væri lifandi, vesalings Jói
minn. Hvernig gátuð þið gert
þetta?“
„Hver rækallinn", sagði Kiddi
og ýtti Gibbs á undan sér. „Hér
er hann, alveg eins og þú sást
hann síðast, nema skegglaus.
Skældu ekki svona ofsalega, það
geta einhverjir komið“.
„Ó , æ“, veinaði frú Gibbs.
„Farið þið burt með hann. Farið
ið og leikið ykkur að einhverju
öðru brostnu hjarta".
„En þetta er þó maðurinn þinn“,
sagði Brown.
„Burt með hann“, gólaði frú
Gibbs.
Kiddi gnísti tönnum og lagði
hugann í bleyti til að finna ein-
VÍKINGUR
hver ráð“. Hefur þú ekki ein-
hver einkenni á líkamanum, Jói?“
spurð hann.
„Nei, hvorki blett né hrukku,“
sagði Gibbs drýldinn. „Hörund
mitt er hvítt eins og . . .“
„Haltu þér saman . . ,“ greip
Kiddi hranalega fram í.
,,Ef þið hypjið ykkur ekki all-
ir út áður en ég er búin að telja
upp í tíu“, sagði frú Gibbs, „þá
öskra ég. Hvernig dirfizt þið að
tala um hörund ykkar í áheyrn
siðsamrar konu. Burt með ykk-
ur. Einn, tveir þrír, fjórir,
fimm . . .“
Hún hækkaði róminn við
hverja tölu, sem hún nefndi, og
Gibbs hörfaði sjálfur á undan
þeim niður stigann, og skautzt
fyrir húshornið ásamt þeim.
„Það er hreint undur, að hún
skyldi ekki setja húsið á annan
endann“, sagði hann og þurrkaði
sér um ennið með jakkaerminni.
„Og hvernig hefði þá farið fyr-
ir okkur? Mér var strax ljóst,
að það var stór yfirsjón af mér,
að raka af mér skeggið. En ég
lét ykkur ráða. Hún hefur aldrei
séð mig skegglausan. Ég hafði
geysimikinn skeggvöxt strax
meðan ég var drengur. Þegar
aðrir drengir . . .“
„Haltu þér saman“, þrumaði
Kiddi.
„Ekki að nefna“, svaraði Gibbs
þrjózkufullur. „Eg er nú búinn
að fá nóg af því að vera fjarri
notalega og hlýja heimilinu mínu
og konunni minni. Og ég hef
fullan hug á því að láta skegg
mitt vaxa á ný, byrja það þegar
í kvöld. Án þess þekkir hún mig
aldrei“.
„Hann hefur rétt að mæla,“
sagði Brown.
„Er það meining þín, að við
eígum að bíða þangað til bölvað
skeggið á þér er fullsprottið,"
öskraði Kiddi og stiklaði af
bræði. „Og forsorga þig á með-
an það er að gróa?“
„Þið fáið það allt til baka af
mínum hlut“, sagði Gibbs virðu-
lega. „En gerið eins og ykkur
þóknast. Ef þið viljið að við sé-
um skildir að skiptum nú, þá hef
ég heldur ekkert á móti því fyrir
mitt leyti“.
Brown dró Kidda vin sinn
froðufellandi afsíðis og átti með
honum hljóðláta og alvarlega
ráðstefnu. Á meðan stóð Kiddi
og blístraði hnn rólegasti.
„Hvað lengi verður það að
vaxa?“ spurði Kiddi argur og
vék sér að honum.
Gibbs yppti öxlum. „Það get
ég ekki sagt með vissu, en ég
held að eftir tvær til þrjár vikur
mundi hún þekkja mig aftur.
Verði það ekki, má bæta einni
viku við, það er nú allt og sumt“.
„Mundu að þá verður ekki orð-
ið mikið afgangs af þínum hlut“,
sagði Kiddi og starði fokvondur
á hann.
„Við því er ekkert að gera“,
sagði Gibbs, „og þú þarft ekki
að minna mig á það“.
Næstu fjórtán daga heimsóttu
vinir Gibbs hann á hverju kvöldi,
til að fylgjast með breytingunni
á útliti hans. Þeir nöldruðu mjög
yfir því, hve hægfara hún var.
„Nú verðum við að reyna að
botna þessar sakir annað kvöld“,
sagði Kiddi. „Mér ofbýður að
lána þér svona stöðugt peninga".
Gibbs hrissti höfuðið og lét orð
um það falla, að það væri ekki
aðferð að sía mýfluguna úr mið-
inum, en gleypa úlfaldann. En
Kiddi hélt fast á sínu máli.
„Þú ert nú orðinn nógu skeggj-
aður til þess að konan þekki þig
aftur“, sagði Kiddi. „Og við kær-
um okkur ekki um að aðrir verði
til þess á undan henni. Þú mætir
okkur hjá minnisvarðanum ann-
að kvöld svo við fáum botn í
þetta“.
„Þið gefið ykkar fyrirmæli",
sagði Gibbs meinfýsinn.
„Þú passar að draga hattinn
rækilega niður fyrir augun“,
skipaði Kiddi hörkulega. „Svo
setur þú upp gleraugun, sem ég
lánaði þér, og ekki væri úr vegi
að þú dúðaðir þig með stóran
hálsklút".
„Eg veit hvað mér ber að gera
án þess að þið tyggið það í mig“,
sagði Gibbs. „Eigum við að veðja
Frh. bls. 191/.
185