Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Blaðsíða 17

skugga annarra staðarákvörð-
unaraðferða, muni hér eftir ná
útbreiddri notkun.
*
Ásbjörn
frh. af bls. 288
utan vertíðar og jafnhliða allar
splæsingar og yfirleitt allt sem
að sjó laut, þá var allt á frum-
stæðu stigi í Eyjum, nýkomnir
vélbátar, en Ásbjörn var búinn
að vera á stórum skipum. Ás-
björn var listrænn maður, var
m.a. mjög góður söngmaður og
söng í ldrkjukór Landakirkju,
þau þrjú ár sem hann var í Eyj-
um. Hann var snyrtilegur í
klæðaburði, hreinlegur og gekk
vel um allt, sem hann átti að sjá
um. Árið 1917 fór Ásbjörn alfar-
inn úr Eyjum til Bakkafjarðar
og var þar formaður í 2 ár og
síðar til Reykjavíkur og stund-
aði togarana fyrstu árin og síðan
Fossana og loks varðskipin, sem
hann var á svo að segja til dauða-
dags. Ásbjörn lézt 14. október
1959.
Ólafur
frh. af bls. 288
múr,“ sem Konráð Hjálmarson,
útgerðarmaður á Norðfirði átti
og hafði Konráð það í flutningum
á milli íslands og Spánar, flutti
út saltfisk og kom með salt til
baka. Það er komið fram í nóv-
ember, að „Rigmúr" lét úr höfn
frá Norðfirði og ferðinni var
heitið til Spánar. Á leiðinni suð-
ur með landi veiktist einn af skip-
verjum, sem var Þórhallur Vil-
hjálmsson frá Hánefsstöðum á
Seyðisfirði og varð að setja hann
upp í Vestmannaeyjum. Nógir
voru í Eyjum að komast í skarð-
ið, Guðjón Helgason í Dalbæ hitti
Ólaf og bað hann um pláss og
þetta var ungur og glæsilegur
maður. Ólafur kvað það velkom-
ið, því Guðjón var búinn að vera
sjómaður með Ólafi á „Austra"
frá Eyjum. Að því leggur „Rig-
múr“ í haf og hefur aldrei spurst
til hennar síðan. Ólafur var mik-
ill maður vallar, ein 6 fet á hæð
og vel á sig kominn á allan hátt
VÍKINGUR
og hraustmenni og vel lærður í
sjómennsku. Þetta átti að vera
síðasti túr Ólafs á „Rigmúr.“
Hann ætlaði af skipinu á Spáni,
því hann var ráðinn fyrsti stýri-
maður hjá Eimskip. Hann var sá
eini í Vestmannaeyjum sem hafði
farmannapróf.
Vilhjólmur
frh. af bls. 288
af erlendum togurum í landhelgi
við Vestmannaeyjar og þótti
Eyjamönnum heldur dökkt í ál-
inn. Það mátti segja að togarran-
ir væru eins og skógur við Elliða-
ey, þá mannaði Sigurður hrepp-
stjóri Sigurfinnsson m.b. „Hlíf“
út með 10—12 mönnum og keyra
inn á álinn, þeir leggja að einum
þýzkum togara og hlaupa allir
upp í skipið, Sigurður setur upp
borðalagða húfu. Þeim þýzka leizt
ekki á blikuna. Vilhjálmur var
einn eftir á Hlíf og var bæði for-
maður og vélamaður. Nú byrjar
slagurinn, þeir þýzku hæsa upp
fána. Kristinn Ingvarsson slítur
hann niður aftur, Sigurður hrepp-
stjóri kemst í brúna, þar fara
þeir þýzku að þjarma að honum,
en Magnús Guðmundsson í Hlíð-
arási kemur þar að og brýtur
upp brúna Sigurði til hjálpar, því
Magnús var heljarkarl, Sigurður
var það einnig, á sjötugsaldri
þegar þetta skeði. Síðan sprauta
þeir þýzku heitu vatni, en Krist-
inn Ingvarsson eyðilagði slöng-
una. Þetta þóf gengur langt fram
á kvöld. Þeir þýzku settu vélina
ýmist afturá eða áfram, því eng-
inn af Eyjamönnum kunni á
gufuvél, en þá kom bátur úr landi
með mann, sem hafði kennt á
gufuvél, var það Konráð Ingi-
mundarson og keyrði hann skip-
ið til Eyja og þeir þýzku fengu
sína ríflegu sekt. Eftir þessa ver-
tíð tók Vilhjálmur við for-
mennsku á „Blíðu,“ en 1917 fór
hann alfarinn úr Eyjum til Rvík-
ur og var þar vélstjóri í Sænska
frystihúsinu í mörg ár og var það
lífsstarf Vilhjálms til dauðadags.
Vilhjálmur var dugnaðar sjó-
maður og jafnhliða vélamaður og
hraustmenni og ýtti oft frá sér á
yngri árum og var stundum glað-
ur með glöðum. Vilhjálmur lézt
í Reykjavík 25. september 1953.
Stefán
frh. af bls. 289
formennsku, en stundaði útgerð
á þeim bát og síðar kaupir hann
m.b. „Elliðaey,“ sem þá var nýr
bátur, en sá bátur brann eftir
skamma stund. Eftir það hætti
Stefán útgerð. Stefán var víða
þekktur, hann var mikill fyrir
sér og var hreysti maður að öllu
sem hann gekk. Hann flutti til
Reykjavíkur 1946 og lézt þar 18.
apríl 1961.
Einar
frh. af bls. 289
hefur þá verið í Eyjum í 50 ár.
Einar var með allra frískustu
mönnum, bæði á sjó og landi. Það
liggur mikið eftir Einar í Vest-
mannabæ, því að hann var alls-
staðar eftirsóttur sem smiður,
þar fór saman handbragð og
dugnaður.
Ágúst
frh. af bls. 289
urðu að leggja sitt lið við erfið
skilyrði. Ágúst lézt 30. nóvem-
ber 1966.
Góður á ströndinni.
í gamla daga þótti það nokkur
virðingarstaða, að vera skipstjóri á
norsku ströndinni.
Stavangerbúi, sem síðar varð
þekktur skipstjóri á ströndinni,
leysti eitt sinn af sem skipstjóri á
innfjarðabát. Þetta var kröftugur
karl og þegar hann var að „manúr-
era“ að og frá, sparaði hann ekki
röddina, sem á lognværum sumar-
kvöldum bergmálaði í f jöllunum, svo
að kvikfénaður styggðist.
Pakkhúsmanni nokkrum varð þá
að orði:
„Þessi er alltof góður fyrir inn-
firðina. Við verðum að fá hann á
ströndina!"
273