Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Blaðsíða 20
Paut (jalticc t
*■
9 nátígi tiii dauiam
Framhaldssaga
G. Jensson þýddi
Sjómennska (Til notkunar við
fiskiskipstjórapróf), gefin út af
verzlunarmálaráðuneytinu 1959.
Siglingatæki, gefin út af verzl-
unarmálaráðuneytinu 1960.
Kennslubók í skipageró, gefin
út af verzlunarmálaráðuneytinu
1961.
Auk starfa sinna í þágu sigl-
ingamála hefur Knud Hansen
einnig fengizt við kennslu- og
fræðslustörf á öðrum sviðum. —
Þannig átti hann þátt í stofnun
Verknámsskólans 1939 og skipu-
lagði rekstur þessa skóla og
kennslu. Skóli þessi starfar nú í
um það bil í 100 bæjum í landinu
og er talinn mikilsverður þáttur
í fræðslu og þjálfun ófaglærðs
verkafólks.
Til notkunar við kennslu í þess-
um skólum hefur hann samið
eftirtaldar bækur:
Almennar reikningsreglur, gef-
in út af Verknámsskólanum.
Dæmi í hagnýtum reikningi,
gefin út af Verknámsskólanum.
Hagnýt eðlisfræði, gefin út af
Verknámsskólanum.
Með tilkomu hinna nýju marg-
brotnu siglingatækja aðhæfði
Captain Knud Hansen kennsluna,
sem má segja, að nú sé gjör-
breytt frá því sem áður var.
Endahnúturinn á þessari ný-
skipan var bygging hins full-
komna skólaskips, „Navigatoi"'
með öll hin nýju siglingatæki til
æfinga fyrir Stýrimannaskóla-
nema.
En óhætt er víst að segja, að
hjartamál Navigationsdirectors-
ins séu hinir fimm Sjóvinnuskól-
ar í Danmörku, sem staðsettir eru
hver í sínum landshluta, til
kennslu ungum byrjendum, enn í
þeim flokki er einnig barkskipið
Danmark, sem siglir víða um
heim með unga sjóvinnunema.
Einnig taka skipafélög þar þátt
í samvinnu skólaskipa-málanna.
Öll þessi mikla starfsemi Knud
Hansen hefur bergmálað víða.
Og ef til vill á eftir að ná hingað.
Við óskum til hamingju með
45 árin, og þau sem eftir koma.
Ársæll Jónasson.
Hann hafði haldið í ákafa sín-
um að ná í fréttir af hinum
skuggalegu fyrirætlunum nazis-
mans fyrir land sitt og blað, að
dr. Grunze léti hann sleppa. —
Grunze, sem á því augnabliki
vissi, að hann var að þylja „dauð-
um“ manni hugmyndafræði sína.
Og hringekj a hugans hélt áf ram
að snúast, frá upphafi að endin-
um.
Fótatak heyrðist úti í gangin-
um. Hiram sinnti því ekki. Það
var numið staðar við dyrnar að
klefa hans og það hringlaði í
lyklum. Það voru fangavörðurinn
og fangelsisstjórinn. Að baki
þeim stóð einhver vera, ógreini-
leg í hinum dimma gangi. Yfir-
maðurinn sagði, hátíðlegum
rómi: „Hermann Weide“!
Samkvæmt sérstakri fyrirskip-
un ráðherrans, doktor Grunze,
hefir hann leyft yður að taka á
móti heimsókn greifyn j unnar,
Irmegard von Helm.
Samtalið bundið við hálfa
klukkustund.“
Hiram stóð orðlaus af undrun.
Hann heyrði aðeins að klefa-
hurðin skall aftur í lás og skref
hinna tveggja varðmanna fjar-
lægðust.
Irmegard lá í faðmi hans.
Hún snökti, þrýsti sér að hon-
um og hvíslaði.
Hún var klædd síðri svartri
flauelskápu með hettu og um háls
sér hafði hún sívafið langri hvítri
slæðu eins og nóttina forðum.
Hún hélt áfram að snökta þar
til fótatak varðanna var hljóðnað.
Þá reis hún upp, svipti af sér
hettunni og Hiram sá að hún
grét alls ekki. Það var bæði líf og
litur í andliti hennar; augun
lýstu af gleði og um munn henn-
ar lék viðsjált bros.
Hún byrjaði strax að tala,
hratt og með ákafa til að nota
tímann og Hiram komst ekki að
með eina spurningu.
„Grunze sagði mér frá því, —
í kvöld. Hann gat ekki stillt sig
um það. Hann varð að hælast
yfir því. Ég veit allt.
I sendiráðinu og á hótelinu
sögðu þeir að þú hefðir farið til
Parísar. Ég hélt fyrst að þú vær-
ir á öruggum stað, en svo sagði
Grunze mér hvað hann hefði
gert.“
„Þegiðu! Hiram, hlustaðu að-
eins. Hver sekúnda er dýrmæt.
Þú ert ekki lengur til.“
„Maður, sem fór til Parísar,
fór þangað með skilríki þín og
skjöl, — á þínu nafni. Hann gisti
á Hótel Regis í París sem Hiram
Holliday. Og hann sendi meira að
segja skeyti til skrifstofu blaðs
þíns þar. Síðan ferðaðist hann
einfaldlega aftur til Berlínar á
sínu eigin vegabréfi.
0g nú hefur þú horfið frá
hóteli í París!
Skilríki þín fundust í hótel-
herbergi þar. Þau eru nú á rit-
stjórnarskrifstofunni þar.
Aðeins Grunze gat lagt á þessi
djöfullegu ráð. — En hann varð
að hælast um, því hann varð að
kvelja mig. Hann gat ekki beðið.
Og þessvegna getum við leikið á
hann.
Ég fékk hann til að gefa út
skipun um að ég mætti hitta þig
í einrúmi og kveðja þig.
Bíddu! Þú mátt ekki grípa
fram í. Ég fékk hann til þess, af
því.. . af því ég vissi hvað ég
annars gæti neitað honum um.. .
VÍKINGUR
276