Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Blaðsíða 21

Jæja, nú gerir þú nál$væmlega
það, sem ég segi þér. Við skipt-
um á fötum.
Ég hefi í höndunum sterkustu
tilskipun, sem hægt er að fá í
þessu landi, — undirritaða af
Grunze sjálfum. Þú verður ekki
stöðvaður þegar þú ferð héðan,
ef...“
„Svei mér, ef ég geri það,“
sagði Hiram rólegur og ákveð-
inn. „Og skilja þig eftir hér!“
Irmegard hló, sennilega í
fyrsta sinn, þann tíma, sem Hir-
am hafði þekkt hana.
Glettnisbros lék um varir
hennar og á andliti hennar gætti
gáskafullrar stríðni.
„Mein lieb, nú vei'ður það þú,
sem leikur áfram hlutverkið í
sorgarleiknum. Veiztu þá ekki
ennþá hver ég er? Ég er greif-
ynja Irmegard von Helm, undir
sérstakri vernd dr. Heinrich
Grunze.
Ég mun hlægja að þeim, þegar
þeir koma, þú getur reitt þig á,
að þeir verða eins og bjálfar.
Þeir geta ekkert mein gert
mér.“
„Jú, þeir munu kalla á dr.
Grunze. En þá mun ég hlægja að
honum.“
Hiram sá nú í fyrsta skipti
vonarglætu. „Irmegard, segir þú
nú sannleikann?“
Hún var svo hrifin og sann-
færandi í málflutningi sínum, að
hún sló yfir í þýzku: „Jæja, lie-
ber dummer Mann.. . Reyndu nú
áð skilja þetta. Grunze hefir ver-
ið einum of sniðugur. Hann er sá
eini, sem veit, að Hermann Weide
er sami maður og Hiram Holli-
day.
Allir hinir, — sem handtóku
þig, konan, sem kannaðist við
sem bróðurson sinn, maðurinn,
sem fór til Parísar, — öll upp til
hópa hlýddu blint fyrirskipunum,
eins og Þjóðverjar gei’a.
Þegar Hermann Weide er horf-
inn og ég er hér eftir, á Grunze
ekki nein önnur úrræði en að
þagga málið niður, til þess að
forðast lmeyksli. Þegar þú ert
aftur orðinn Hiram Holliday, er
þér borgið... “
VÍKINGUR
Hiram var næstum því sann-
færður. Greifynjan sagði satt.
Einmitt vegna þess að allt þetta
var svo þrauthugsað, var hann
frjáls, ef hann slapp út úr fang-
elsinu.
En það virtizt vera óhugsan-
legt hyldýpi á milli hins dæmda
Hermanns Weide í dauðaklefan-
um í Moabit og hans gamla per-
sónuleika.
Og hann sagði hikandi: „Irme-
gard, þetta hlj ómar allt svo ótrú-
legt... hvernig?“
En hún vissi þegar, að hún
hafði unnið. Hún hló aftur og
Hiram sá að þessi hugrakka
glæsilega kona naut viðburðanna.
Hann minntist þess, hversvegna
hún hafði farið í ökutúr til að
horfa á Gyðingaofsóknirnar nótt-
ina forðum, — honum fannst
mörg ár liðin síðan. „Af við-
burðctþrá,“ hafði hún sjálf sagt.
„Við verðum fyrst að hafa fata-
býtti,“ sagði hún. „Nú, án tafar!
Svo skal ég skýra þetta áfram.
Fljótur!“
Ákafi hennar og æsing smitaði
Hiram. Þótt svo að þetta yrði
hans síðasta reisa, þá var ævin-
týrið þess virði, og hann vildi
margfallt heldur kveðja þennan
synduga heim á flótta undan
byssukúlum...
Þau afklæddust og skiptust á
fötum. Þau urðu að hætta á að
tilskipun Grunze tryggði þeim
hálftíma frið. — En Irmegard
þekkti landa sína að því að hlýða
blint. Hún hjálpaði Hiram í sinn
klæðnað, hafði munað eftir að
fara í lághælaða skó, nógu stóra
fyrir Hiram. Hettan huldi höfuð
hans og hún sívafði hvítu slæð-
unni um liáls hans og andlit.
„Nú verðurðu að bínda um
mig, með gætni og nákvænmi,
minn kæri Hiram,“ sagði hún.
„Og gerðu það nú rétt.“
Hiram vafði sárabindinu um
andlit hennar, huldi vandlega
hvern lokk af hinu eldrauða hári
hennar, sem hún hafði áður vafið
saman undir hárneti. Hún hafði
þaulhugsað allt.
Hann festi gleraugu sín í bind-
ið, svo aðeins þau sáust, eins og
gengið hafði verið frá honum.
„Hugsaðu ekki um augnalit
minn,“ sagði hún. „Þeir sjá hann
ekki í nótt, — en snemma í fyrra-
málið bíður hin rauðhærða greif-
ynja þeirra með sín grænu augu,
eða hvernig sem þau annarseru.“
Þetta tók þau nákvæmlega sjö
mínútur.
Og nú var Hiram Holliday
greifynja og stóð þar í síðri kápu
með samlitri hettu yfir höfðinu,
en Irmegard sat í karlmannsföt-
um á j árnbeddanum og lét móðan
mása með lágri röddu:
„Hlustaðu nú vel eftir, og festu
þér í minni hvert einasta orð,
sem ég segi.
Gríptu ekki fram í fyrir mér,
svo að ég fái lokið máli mínu áð-
ur en þeir koma. Stilltu þig, allt
hvað þú getur og hlýddu mér í
einu og öllu, því ég hefi þraut-
hugsað allt og hvert smáatriði
hefir sinn tilgang. Þú verður að
gera allt lið fyrir lið:
Þegar þeir koma, stendurðu
kyrr þarna. Haltu á þessu skjali
í hægri hendinni, svo þeir geti
alltaf séð það. Haltu með vinstri
hendinni vasaklútnum mínum að
munninum, svo skaltu snökta, að-
eins snökta, — allan tímann.
Þú ert algjörlega niðurbrotinn
af harmi, eins og ég er yfirbuguð.
Fylgdu manninum, sem vísar
þér veginn, eftir og gleymdu ekki
að snökta alla leiðina.
Svo gengur hann á undan þér
út. Vagninn þinn bíður fyrir ut-
an. Hann tilheyrir greifynju von
Helm. Bílstjórinn hennar situr
við stýrið. Talaðu ekki eitt orð,
en seztu inn í vagninn.
Hann hefir fengið sínar fyrir-
skipanir. Hann ekur þér heim.
Þegar þangað er komið, mun hann
segja: „Hat die Frau Gráfin noch
Befehle?" „Settu á þig orðin.“
Líttu hvorki til hægri né
vinstri. Þú ferð framhjá dyrum
eftirlitsmannsins. Stanzaðu ekki
og segðu ekki eitt orð.
Gakktu eins og kona, sem
misst hefir ástvin sinn.
„Snöktaðu stöðugt. Hristu höf-
uðið, sem merki um neitun og
277