Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Blaðsíða 24

tilfinning leið frá jafnskjótt og
hann var út úr húsinu. Þegar
hann gekk niður stigann, var
hann að því kominn að líta inn í
hinn glæsiega gamaldags sal, að-
eins til að sjá hann í síðasta sinn.
Hann hafði lagt höndina á
snerilinn, þegar hann mundi að-
vörunarorð hennar: „Hikaðu
ekki, stanzaðu ekki. Farðu ekki
inn í salinn eða neitt annað her-
bergi.“ Og hann hélt áfram. Hún
hafði, hans vegna, lagt sig í
hræðilega hættu, og hann gat
ekki minna gert en að hlýða
henni skilyrðislaust.
Dyravörðurinn á Adlon ýtti ó-
sjálfrátt að honum hinu venju-
lega eyðublaði hótelsins um per-
sónuupplýsingar, en svo leit hann
upp og sagði glaðlega: „Ó, eruð
það þér hr. Holliday! Ánægjulegt
að sjá yður svona fljótt aftur.
Ég þekkti yður ekki strax vegna
þess, að þér voruð gleraugnalaus.
Var ekki ferðin til Parísar á-
nægjuleg? Látum okkur sjá;
hvaða herbergi höfðuð þér síð-
ast? Númer þrjátíu og tvö. Vilj-
ið þér fá sama herbergi aftur?“
„Jú, það er prýðilegt,“ svaraði
Hiram rólega. Ég braut gleraug-
un mín í járnbrautarlestinni.
Bölvað ólán.“
Maðurinn brosti: „0g má ég
svo ónáða yður með vegabréfið?“
Hiram ætlaði að fara að svara,
þegar hann áttaði sig: „Ach, það
er alveg óþarfi. Ég hefi öll forms-
atriðin frá því síðast. — Lít
kannski á það á morgun, ef þess
gerist þörf. Velkominn aftur á
Hótel Adlon.“
„Þú munt nú sá eini Þjóðverji
í heiminum, sem býður mig vel-
kominn,“ hugsaði Hiram og glotti
við.
Hiram tók lyftuna upp á núm-
er þrjátíu og tvö. Það var í hon-
um smávegis uggur, en þegar til
kom, hafði herbergið engin óþægi-
leg áhrif á hann.
Hann fylgdi síðustu ráðlegg-
ingu Irmegard og hringdi í tvo
ameríska fréttaritara, sem hann
þekkti — sagði þeim í óspurðum
fréttum, að hann væri kominn
aftur frá París og stakk upp á að
280
borða með þeim morgunverð ein-
hvern daginn.
Allt í einu var eins og honum
hyrfi allur máttur, hann staul-
aðist að rúminu og féll útaf, al-
gerlega útkeyrður. — Á næsta
augnabliki var hann í fasta
svefni.
Síminn vakti hann, þar sem
hann lá alklæddur ofan á sæng-
inni. Hann var eins og hálfrugl-
aður, það var dyravörðurinn.
„Hr. Holliday, hér er komið
hraðbréf til yðar; flugpóstur. Ég
sendi yður það upp.“
Bréfið var frá Clegg í París. 1
því var vegabréfið, ferðatékkbók
hans og fleiri skjöl, ásamt stuttu
bréfi undirrituðu: „Gerið svo vel.
Reynið að hirða betur um þessi
plögg eftirleiðis — og gleyma
þeim ekki í hótelherbergjum.
Sendi skeyti til Beauheld, eftir
samtal okkar. Hann bað fyrir
kveðju til yðar og þakklæti.
Og nú eigið þér að fara til
Vínarborgar til að athuga mál
okkar þar. Sérstök áherzla lögð á
réttarhöldin yfir „Manninummeð
járngrímuna,“ til birtingar hið
allra bráðasta. Kveðja.“
Þessi orðaleikur í lok bréfsins
kom Hiram til að glápa út í loft-
ið. Allt í einu rankaði hann við
sér og skellihló. Virðing hans
fyrir Clegg óx drjúgum.
Maðurinn með járngrímuna
var auðvitað einn frægasti fangi
í sögu Frakklands. Hver annar
en sjálfur von Schushnigg var
frægasti fanginn í Vínarborg
þessa dagana.
Afla efnis í blaðagrein um
hann. Hm.. . Kannski blaðavið-
tal!
Hugmyndin var ekki beint upp-
örvandi fyrir Hiram. Hann sveifl-
aði fótunum framúr og settist á
rúmstokkinn. Klukkan var níu að
morgni. Það þyrmdi allt í einu
yfir hann. Hræðilegar endur-
minningar!
Klukkan!
Aftaka Hermanns Weide
kfukkan átta morguninn áður —
hann, Hiram Holliday í fullu
fjöri og á öruggum staö.
Þeir höfðu uppgötvað að það
var Irmegard, sem þeir höfðu í
dauðaklefanum.
Dr. Grunze hafði auðvitað
strax rokið út í Moabit.
Hann brosti dauflega hann
reyndi að gera sér grein fyrir
uppliti hans við að hitta Irme-
gard þar. Dvergurinn hlaut að
hafa komist í slæma klípu; og
hann varð að bjarga sér úr
henni, — hann um það.
Hiram hringdi og fékk að vita
um flugferðir til Vínarborgar.
Hann pantaði far frá Tempel-
hof klukkan eitt. Því næst hringdi
hann í ameríska sendiráðið og
náði í sendiráðsritara, sem hann
þekkti:
„Þetta er Hiram Holliday. Ég
er dálítið taugaspenntur þessa
stundina, — vonandi að ástæðu-
lausu, en ég ætla að taka það
bessaleyfi, að hringja í yður á
klukkutíma fresti. Ef það bregst,
viljið þér þá gera mér þann
greiða, að rannsaka strax hvað
af mér hefir orðið. Klukkan eitt
flýg ég til Vínarborgar og ég
hringi síðast í yður, þegar ég er
þar. Ja, þetta er nú sennilega
tóm vitleysa, en það kemur sér
nú samt betur fyrir mig.. . Þakka
yður fyrir.“
Hann gekk út í borgina til þess
að kaupa sér það sem hann þarfn-
aðist af fötum, ásamt nýjum
gleraugum.
Hann hafði enga sjóngallaaðra
en þá, að hann var fjarsýnn, svo
að hann fékk þau án tafar.
Klukkan var tólf þegar hann
kom til Tempelhof. Hann hringdi
þaðan í sendiráðið og kímdi að-
eins við góðlátlegri stríðni ritar-
ans.
Hann náði í flugmiðann á af-
greiðslunni og gaf sig á tal við
mjög viðkunnanlegan Lufthansa-
mann, ungan pilt, sem talaði á-
gæta ensku.
Þeir áttu sameiginlegt áhuga-
mál, þar sem hann hafði oft ver-
ið á Roosevelt-flugvellinum, þar
sem Hiram hafði lært að fljúga.
Hiram reikaði um í biðsalnum.
Hann var að komast í gott skap
og taugarnar voru að jafna sig.
Hann gat þó ekki stillt sig um
VÍKINGUR