Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Blaðsíða 25

að hugleiða hversu mikill bjálfi
hann hafði verið og að það hafði
næstum því kostað hann lífið. En
nú lifði hann þó og hann tók að
skynja það áþreifanlegar og að
meta gildi þess meir en nokkru
sinni áður.
Þó voru atburðirnir ennþá það
nærtækir að hann gerði sér vart
grein fyrir því, hversu björgun
hans gekk kraftaverki næst. En
hann gekk nú þarna með höfuðið
áfram á sínum stað.
Hann var ákaflega þakklátur
Irmegard. Þótti beinlínis vænt
um hana.
Ekkert hafði brugizt.
Allt gengið eins og hún sagði
fyrir. 0g hann hafði lofað henni
að ná aldrei sambandi við hana
framar. Þetta ævintýri var nú á
enda.
En þrátt fyrir það sat eitthvað
eftir, sem vakti hjá honum ó-
þægilega kennd: BlaðaviðtaliS,
sem hann hafði fengið við dr.
Grunze. Á einn eða annan hátt
mundi honum takast að fá þeirri
væntanlega æsikenndu grein
smyglað út frá Vínarborg.
Þetta átti hann einnig Irme-
gard að þakka. Hann sá hana
fyrir sér; bjartan hörundslitinn
og eldrautt hárið.
Hann minntist hláturs hennar
þegar hún lýsti svipbrigðum naz-
istanna, sem mundu finna hana í
dauðaklefanum um morguninn.
Klukkuna vantaði kortér í eitt.
Blaðadrengur kom þjótandi og
hrópaði: Berliner Zeitung am
Mittag.
Hiram stóð á sama. Hann skildi
ekki það mikið í þýzku, sízt
blaðamálið. Hann gekk að miða-
sölunni til að kveðja vin sinn
Lufthansamanninn.
Þjóðverjinn hélt á einu eintaki
af B. Z. am Mittag. Hann lyfti
blaðinu og benti Hiram: „Hafið
þér séð þetta?“
Hiram las og skildi fyrirsögn-
ina:
„DR. GRUNZE TOT.“
Hann var dauður, dvergurinn.
Dau&ur. Hvað mundi það þýða?
Hvenær? Hvernig? — Irmegard
hafði reiknað með vernd hans...
Irmegard... Grunze...
Það urgaði í hátalarakerfinu:
„Passagiere nach Vien! Bitte
einsteigen! Den Ausgang rechts!“
„Það er yðar flugvél,“ sagði
Lufthansamaðurinn. „Þér skuluð
fara út hér til hægri. Hann rétti
honum hendina: „Góða ferð.“
Hiram tók varla eftir honum,
en horfði út í bláinn, ráðvilltur
og lamaður af ótta og óvissu.
Hann þekkti varla sína eigin
rödd þegar hann sagði: „Þessi dr.
Grunze. Segið mér, hvað hefir
það í för með sér.. . ég meina
hvar og hvernig?"
Lufthansamanninum kom
spurningin ekki á óvart. „Það
stendur í blaðinu, að hann hafi
fundist dauður í rúmi sínu í gær-
morgun klukkan átta. Hjarta-
slag....“
Grunze dauður! Klukkan átta
að morgni! Irmegard!
Maðurinn benti Hiram að koma'
nær og lækkaði róminn:
„Sjáið þér til. Það er þegar
kominn kvillur á kreik. Blöðin
verða auðvitað að birta það, sem
þeim er afhent. Þér eruð með á
nótunum. Ég heyrði það snemma
í morgun. Orðrómurinn heldur
því fram, að hann hafi ekki ver-
ið heima. Þó veit maður aldrei.
Það er alltaf til orðrómur.
Jæja, vélin yðar er þarna. Góða
ferð.. .“
„Passagieren nach Wien!“
Burðarkarl Hirams, drengur í
matrósafötum, var lagður af stað
að útganginum með handtösku
hans.
Grunze dauður. Orðrómur... .
ekki heima... látið lífið með öðr-
um hætti!
Hiram fannst hann allt í einu
svífa úti í geimnum með jarð-
kringluna hangandi yfir höfði
sér og að hún ógnaði honum með
að falla yfir hann. .. Hvað þýddi
þetta? Hvað hafði skeð?
Atburðarásin þaut leiftur hratt
um huga hans.
Hversvegna hafði Irmegard
bannað honum að fara inn í sal-
inn? Hvað var þar inni, sem
hann mátti ekki sjá?
Hann sá salinn fyrir sér, eins
og hann var; með hinum gömlu
húsgögnum, listmunum og mál-
verkum að ógleymdri eldstónni,
þar sem ávallt brann eldur. Hann
sá aftur stólinn með háa bakinu,
og þar sat dverg-doktorinn með
sitt stóra höfuð, rauðu varir og
hökuskarð.
En nú hallaðist hann afturá-
bak. Handleggir hans héngu
máttlausir niður. Eitthvað stóð
út úr brjósti hans, en beittur odd-
ur sat inni. ..
Hafði hún gert það ? I einu vet-
fangi var hann orðinn hræðilega
viss í sinni sök. Og þessi fullvissa
greip hann heljartökum: Sá mað-
ur, sem upphugsað hafði gildr-
una, sem Hiram Holliday gekk í,
og hann ætlaði honum að deyja í
þeirri gildru; mundi aldrei í lif-
anda lífi hafa látið Irmegard í té
tilskipun um, eða leyft henni að
heimsækja hann.
Hann virtizt tæplega þurfa að
velta þessu fyrir sér lengur. —
Hann varð að finna hana og það
án tafar. Til Moabit! Til Moabit!
Hringja bjöllunni, hamast sem
óður á stálslánum og hinni háu
girðingu með hnúum og hnefum,
svo að úr blæddi.
Heyrið þið! Hleypið mér inn!
Ég er Hermann Weide, hinn
dauðadæmdi kommúnisti. .. þið
verðið að láta greifynju Irme-
gard von Helm lausa!
Láta hana lausa... en ef hún
hefði nú myrt Grunze...
Hann sneri bakinu við flugvél-
inni og gekk þungum skrefum í
áttina til hinnar risastóru aug-
lýsingatöflu við útganginn til
borgarinnar. Þar stóðu tveir
verkamenn með fötu, lím og stór-
letraða tilkynningu. Þeir sléttu
úrhenni með votum límkústinum.
Það draup af henni eins og veik
blæðing þegar vatnsdroparnir
ultu niður.
Hiram sá og skildi það sem þar
stóð með risastóru letri:
FRITZ GORNER
HERMANN WEIDE
RÉTTAÐIR AD MORGNI
HINS 23. NÓVEMBER
FYRIR LANDRÁÐ
VlKINGUR
281