Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Blaðsíða 47

— Ég veit ekki, svaraði Messa-
lina í léttum tón. — En ég held,
að hann kæmi til þín, ef þú gerð-
ir boð eftir honum. Ég held, að
þið munduð verða mjög góðir
vinir. Hann er einmitt rétti mað-
urinn, sagði Claudius. — Hann
veit allt, sem gerðist í ríkinu,
þegar hann var sagnritari Cali-
gulu, og gæti hjálpað mér að
skipa rétta menn í embættin.
Messalina svaraði aðeins með
brosi. Hún þurfti ekki meira. Nú
gat Narcissus leitað uppi hæfa
menn.. . og þeir yrðu eftir geð-
þótta hennar. Hún vildi líka hafa
stjórn á Narcissusi. Hann var
ungur og fríður og hreif hana
sem karlmaður...
— Hamingjan býr ekki í höll-
um, og hún flýr auðæfin, kæra
Julia. Það sagði ég þér í þann tíð
er ég var heimiliskennari þinn.
Þú hefur þegar séð sannleikann í
því tilliti, ekki satt?
Það lék bros um varir heim-
spekingsins Senecas, um leið og
hann vísaði hinni fögru prin-
essu inn í vinnuherbergi sitt.
— Það er dimmt hérna inni,
svaraði Julia til að forðast
spurninguna, og skoðaði sig um
í herberginu, sem var fullt af
pergamentritum og papyruskelf-
um.
— Þegar fegurðin sækir heim-
spekinginn heim, þarf hann ekki
ljós. Fegurð og speki eru honum
nóg.
Síðasta athugasemd Senecas
sögð með nokkru sjálfsöryggi og
Julia brosti. Jafnvel alvarlegur
maður eins og Senecas var mót-
tækilegur fyrir kvenlegum yndis-
þokka.
Hún lét sig falla niður á legu-
bekk og horfði spyrjandi á heim-
spekinginn.
— Þú kennir fátækt, sagði
hún. — Kennir þú mnnig lítil-
læti?
— Lítillæti er erfið dyggð. En
þó er skírlífið erfiðast allra
dyggða. Ég held, að hið gullna
meðalhóf sé bezt.
Julia tók hendi hans og strauk
hana. Henni féll vel að umgang-
ast fágaða menn, en hataði aftur
VÍKINGUR
á móti hina hrottafengnu skylm-
ingarmenn, sem Caligula bróðir
hennar hafði þröngvað henni til
að umgangast.
Það var liðið meira en ár síðan
Julia kom úr útlegðinni. Hún
hafði oft talað við Seneca, en nú
hafði hún komið til hans í alveg
sérstökum erindagerðum. Það var
viðvíkjandi manni hennar, hin-
um ríka Marcusi Viciniusi, sem
hún var orðin skelfing þreytt á.
— Mér leiðist Marcus, sagði
hún við heimspekinginn. — Mér
finnst hann, keisaradrottningin
og þessi Narcissus andstyggileg-
ustu persónurnar í allri Róma-
borg.
— Messalina elskar lífið, sagði
Seneca varlega.
— Það geri ég líka, varð Juliu
að orði. — En þessvegna haga ég
mér ekki eins og skepna, er það?
Ég dreg ekki þá menn, sem ég
finn á götunni eða í rúmum ann-
arra kvenna, heim í mitt eigið
rúm.
Seneca greip um axlir prins-
essunnar.
— Það er svo mikið sagt um
drottninguna, sagði hann hík-
andi. — Claudius veit auðsjáan-
lega ekkert, eða þá hann vill ekki
trúa orðróminum. Hann elskar
e'nn hina ungu konu sína jafn
heitt og þegar þau voru gefin
saman. Hún er í hans augum enn
sama saklausa unga stúlkan.
— Saklaus! Og Julia hló hátt.
— Hún hélt framhjá honum á
sjálfa brúðkaupsnóttina.
— Það er ómögulegt, stamaði
Seneca. — Með hverjum?
— Með mínum heittelskaða
bróður, svaraði Julia kuldalega.
Ég hefi sjálf séð það í dagbók
hans.
— Hversvegna segir þú mér
allt þetta? muldraði heimspek-
ingurinn. — Hvað get ég gert?
— Hjálpað mér, sagði Julia og
lagði hönd á brjóst sitt.
Síðan sagði hún Seneca allt
það, sem gerst hafði innan múra
hallarinnar, og sem flestum var
ókunnugt um.
Orðrómurinn, sem sagði frá
nætursvalli keisaradrottningar-
innar, hinum ótalmörgu ást-
mönnum hennar og taumlausu
líferni, var þá ekki uppspuni einn.
Menn vissu, að Claudius tók hlut-
verk sitt hátíðlega. Hann hafði
gert sjálfan sig að æðsta dómara
og hafði lifandi áhuga á hinum
opinberu byggingarframkvæmd-
um. En menn vissu einnig, að
Messalina var orðin þreytt á mál-
efnum ríkisins. Ótal sögur voru
á kreiki, en Seneca hafði aldrei
áður trúað þeim. Nú staðfesti
Julia þær.
Og upphaf alls þessa varð rak-
ið til Narcissusar. Allt hans líf
var eintómt stríð til valda og
ríkisdæmis. Messalina var tengi-
liðurinn milli hans, vina hans
Callistusar, Polybiusar, Pallasar
. .. og keisarans.
— Og nú hefur Messalina feng-
ið augastað á Marcusi manni mín-
um, lauk Julia máli sínu. — Þess-
vegna ætlar hún að ryðja mér úr
vegi.
Seneca sat grafkyrr. Hún
skelfdist það, sem hann hafði
heyrt, og efaðist ekki um að
Julia hefði sagt satt. En hvernig
gat hann hjálpað henni? Talað
við keisarann?
Gamli heimspekingurinn fékk
aldrei tækifæri til að tala við
keisarann. Polybius, hinn keis-
aralegi hirðbókavörður og eið-
svarinn njósnari Messalinu, hafði
komist að því, að Julia og heim-
spekingurinn höfðu átt tal saman
um Messalinu. Þegar þennan
sama dag gekk hann á fund henn-
ar.
Nubisk ambátt var að greiða
hár Messalinu, þegar bókavörð-
urinn kom, og brosti við honum,
þegar hún kom auga á hann í
speglinum. Þau skeyttu hvorugt
um nærveru ambáttarinnar og
kysstust. Síðan bar Polybius upp
erindi sitt.
— Við höfum sannanir fyrir
því, að Júlía hefur drýgt hór með
Seneca.
Messalina hló.
— Ekki þarf þessháttar vitna
við, er það Polybius? Síðan hélt
hún áfram: — Við verðum að
bregða skjótt við. Keisarinn hef-
303