Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1967, Blaðsíða 49

ur traust á Seneca, og það gæti
orðið hættulegt ef þeir hittust.
Hver veit, hvað Julia hefur sagt.
Hún verður að hverfa.
— Hvað viltu gera? spurði
Polybius lágt.
— Farðu til Narcissusar, svai'-
aði hún höstum rómi. — Það
verður að binda endi á allt þetta
slúður um mig. Ég ætla að gera
upp sakirnar við fjandmenn
mína. Nú.
Að kvöldi þessa dags var Julia
tekin höndum í salarkynnum
sínum. Skrifleg ákæra var lögð
fram gegn henni: Hórdómsbrot
með Seneca. Hún var leidd í fang-
elsi, og þegar Seneca bað um á-
heyrn hjá keisaranum, var hon-
um sagt, að hann væri ekki við-
látinn. 1 þess stað hitti hann Nar-
cissus, sem þegar lét taka hann
höndum og varpa honum í fang-
elsi. Síðar meir skyldi hann af
lífi tekinn.
Á meðan hafði Marcus Vicin-
ius spurt um konu sína hjá
Messalinu, sem þegar tók að beita
hann allri sinni tælingarlist. En
þegar henni ekki tókst að buga
mótstöðuþrek hins rómverska
sonar, kom hún svefnlyfi í bikar
hans og skipaði þrælum sínum að
varpa honum í Tiberfljót.
Stuttu síðar hófst ógurlegt
blóðbað meðal tignustu fjöl-
skyldna Rómaborgar. Messalinu
tókst með aðstoð Narcissusar að
telja Claudiusi trú um, að sam-
særi væri hafið til höfuðs honum,
og hinn hverflyndi og ráðvillti
keisari lét Narcissusi eftirfrjáls-
ar hendur.
Meðan blóðbaðið stóð yfir hélt
Messalina eina af sínum frægu
veizlum. Hún dansaði fyrir gesti
sína, drakk af hinum höfgu grísku
vínum, og lét hvern sem var
kyssa sig.
Þennan morgunn óku tveir
vagnar úr Rómaborg. 1 öðrum
þeirra sat heimspekingurinn Sen-
eca. Öllum til furðu hafði hann
verið náðaður. 1 hinum sat Nar-
cissus, sem vildi vera öruggur
um, að hinn hættulegi maður
yfirgæfi landið.
Meðal hinna mörgu, sem myrt-
VlKINGUR
ir voru samkvæmt skipunum
Messalinu, var Julia prinsessa.
Hin fagra systir Caligulu og
eiginkona hins göfuga Marcusar
Vicinusar, sem glatað hafði líf-
inu vegna þess, að hann neitaði
að gerast fryðill drottningarinn-
ar.
Messalina hélt áfram sínum
villta dansi. Claudius kallaði Sili-
anus, hinn rómverska ríkisstjóra
á Spáni, heim, og gifti hann Lep-
idu, móður Messalinu. Og ekki
leið á löngu áður en Messalina
fékk áhuga á stjúpa sínum. Iíún
gerði allt sem hún gat til að tæla
hann, en hinn ærukæri Silanus
dró sig óttasleginn í hlé.
Enn á ný hafði maður hafnað
Messalinu. Hamstola gekk hún
fram fyrir spegilinn, reif af sér
klæðin til að aðgæta, hvað áfátt
gæti verið við fegurð hennar.
Narcissus var sá, sem huggaði
hana. Eins og endranær stóð
þessi dularfulli maður, sem eng-
inn vissi raunverulega hvað hét,
við hlið hennar.
Sjálfur óttaðist hinn slóttugi
Narcissus, að stjarna hans tæki
að hníga, ef Silanus, hinn gamli
vinur Claudiusar, kæmist til of
mikilla áhrifa. Ásamt Messalinu
taldi hann keisaranum trú um að
Silanus hefði í huga að myrða
hann, og að síðustu lét keisarinn
taka hann af lífi. Hefnd Messa-
linu var fullnægt.
Um þetta leyti var keisara-
drottningin flutt yfir í þá álmu
hallarinnar, sem móðir hennar
hafði til umráða. Hún bar þá af-
sökun fram við Claudius, að hún
væri sjúk og þreytt og þarfnað-
ist hvíldar. Hin raunverulega
ástæða var sú, að hún ætlaði að
lifa enn hamslausara lífi en áður.
Claudius tók ekki eftir neinu.
í fyrstu átti hann bágt með að
sætta sig við að hafa ekki Messa-
linu í nánd við sig, en skyldur
hans og starfsbyrðar þyngdust æ
meir, og smám saman tók starfið
hug hans allan. Sjálfur vildi
liann taka þátt í öllu, en hið raun-
verulega vald var í höndum Nar-
cissussar. Hann var aðeins leik-
brúða, sem fékk að taka þýðing-
arlausar ákvarðanir. En þrátt
fyrir þetta fékk hann ekki svo
litlu áorkað, bæði Rómaborg og
skattlöndunum til góðs.
Þannig afnumdi hann þá
skatta, sem Caligula hafði komið
á, og lágu svo þungt á herðum
lýðsins. Að vísu gerðist það ekki
allt í einu, en jafnharðan og
ríkisfjárhirzlurnar leyfðu.
Hann var viðstaddur fundi
senatsins næstum daglega og
hafði alltaf tíma til þess að hlusta
á þá sem leituðu hjálpar hans.
Hann endurreisti meðdómara-
embætti þau við réttinn, sem
Caligula hafði afnumið. Þær
eiturbirgðir, sem fyrirrennari
hans hafði látið safna í kjöllur-
um hallarinnar, lét hann Callistus
eyðileggja. En þegar senatið fór
þess á leit, vegna eiturfundarins,
að gera Caligulu ærulausan,hafn-
aði hann því. Hann var þess
sinnis að stjórna betur og rétt-
látar en Caligula, og það var hon-
um andstætt að lýsa keisara
ærulausan að honum látnum.
Claudius var fyrst og fremst
Rómverji og á ytra borðinu ætl-
aði hann svo lengi sem unnt væri
að varðveita sögu þjóðar sinnar
flekklausa. Þrátt fyrir þetta voru
margir sem álitu, að Claudius
væri engu betri en fyrirrennari
hans, og mildaði orðrómurinn um
Messalinu ekki þá skoðun.
Claudius var sjálfur mjög
nægjusamur maður. Hann vildi
ekki taka við heiðurstitlum eða
öðrum frama. Hann lagði bann
við því, að kropið væri fyrir hon-
um, og leyfði ekki fórnfæringar
sér til handa.
Messalina leit ekki á þetta blíð-
um augum. I hennar augum var
Claudius keisavinn, og Cæsar
varð að gæta sóma síns, eða glata
virðingu þjóðar sinnar ella. Hún
sýndi endurreisn hans og bygg-
ingaráætlunum ekki lengur hinn
minnsta áhuga.
Á ferðum sínum til Ostia, Nea-
pel eða annarra borga í skatt-
löndunum, kom keisarinn fram
eins og hann væri einn af lýðn-
um. Hann var viðstaddur leik-
sýningar og kvöldhljómleika,
305