Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1968, Blaðsíða 5

Hér sjáum viö Andrés Gunnarsson með sitt 23 ára gamla skips■
líkan af skuttogara-hugmynd sinni. Fáir veittu honum liS til að
koma henni i gagniS.
mælt. Þó er mér minnisstæður
einn maður á fundinum úr togara-
nefnd nýsköpunarinnar, sem ekki
mátti vera að að hlusta á útskýr-
ingar mínar, hvernig ég ætlaði að
láta þetta vinna. Honum fannst,
að mér skyldist, þetta vera slík
fjarstæða, að ekki kæmi til greina
að leggja eyrun að þessu.
Man ég, þegar ég var að út-
skýra þetta, að einhverjir gripu
fram í og töldu að þetta gæti ekki
unnið á þennan hátt. Kallaði þá
þekktur skipstjóri til mín og
sagði: „Þetta er rétt hjá þér,
Andrés, þetta getur unnið svona.“
Á þessum fundi skipuðu skip-
stjórarnir nefnd í málið og eftir
skamma athugun, mig minnir
bara um kvöldið sama daginn, var
haldinn fjölmennur fundur í
Skipstjórafélaginu Ægi, en Vil-
hjálmur var þá formaður félags-
ins.
Á þeim fundi var málið alveg
snúið við og enginn áhugi á mál-
efninu lengur.
Síðar ræddi ég við Bjarna Ingi-
marsson um ýmis atriði í út-
færslu minni og taldi hann mig
ekki þurfa að bera neinn kvíð-
boga fyrir því að útfærslan gæti
ekki unnið.
— Var þá Bjarni með hug-
myndinni?
— Já, Bjarni var hlynntur að-
ferðinni og taldi hana standast.
En það var eins og einhver öfl
hefðu skrúfað fyrir, þannig að
menn fengust ekki til að ræða
þetta frekar.
— Kom þá aldrei bein gagn-
rýni frá skipstjórunum á hug-
myndinni og útfærslunni?
— Nei, einn skipstjóri taldi þó,
að ekki væri hægt að taka trollið
inn á þennan hátt, en Vilhjálmur
Árnason mótmælti því og taldi
vel hægt að vinna það á þennan
máta.
— Hvað reyndir þú næst?
— Eftir þessa fundi virtist allt
lokað og varla hægt að fá nokk-
urn til að tala við.
Fór ég þá upp í stjórnarráð í
atvinnumálaráðuneytið má ég
segja. En þeir höfðu þá með
einkaleyfi að gera.
VÍKINGUR
Hitti ég þar skrifstofustjóra
ráðuneytisins, sem ég spurði,
hvort hægt væri að veita mér
vernd eða einkaleyfi á hugmynd
minni.
Sagði ég honum, að ég vildi fá
vernd á skuttogara eða skipi, sem
tæki veiðarfærið inn á skutnum.
En þegar maðurinn heyrði þetta
umhverfðist hann á svipstundu,
og sagði að hann gæti ekki veitt
vernd eða einkaleyfi fyrir þessum
hlut fyrir Island. Eg sagðist ekki
vera að biðja hann um vernd á
hugmyndinni fyrir önnur lönd.
Spratt maðurinn þá á fætur og
Vingsaði hurðinni. Sá ég þá ekki
að ég hefði neitt þarna meira að
gera og fór.
— Af hverju heldur þú að hann
hafi afgreitt þetta svona snjallt?
— Ég veit ekki, en eftirtektar-
vert var, hve maðurinn var vel
viðmælanlegur, áður en hann
vissi um hvaða hlut var að ræða.
En um leið og honum var Ijóst,
hvað verið var að fara fram á,
breyttist hann á svipstundu og
tók afstöðu til málsins með þess-
um hætti.
Ég dreg þá ályktun, að búið
hafi verið að setja hann inn í mál-
ið og þá að sjálfsögðu af and-
stæðingum hugmyndarinnar.
— Hættirðu nú?
— Nei, ég fór upp í skrifstofu
Vélstjórafélags Islands og hitti
145