Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1968, Blaðsíða 26

Einvígið.
Frá Porta San Sebastiano, átta
kílómetrum fyrir utan Róm, spöl-
korn frá gröf Seneca, standa
gamlar túnrústir, Appia Antica.
Á bak við þær, til vinstri lá
þétt belti af rómverskum pinviði
og syprustrjám. Það myndaði
þrettán hringlaga runna um það
bil þrjátíu metra í þvermál með
smáhalla til annarrar hliðar.
Fornleifafræðingar vissu að
hér áður fyrr hafði verið fórnar-
lundur, sem ennþá hafði ekki ver-
ið grafinn upp.
Klukkan sex um morgun, seint
í apríl birtust þarna tveir hópar
manna, sem ætluðu að undirbúa
og taka þátt í, einu hinna sér-
kennilegasta einvígi vorra daga.
Báðir hóparnir komu samtímis
og gengu inn í lundinn, hvor frá
sinni hlið. Þeir heilsuðu formlega
og hófu þegar undirbúninginn.
Fylgdarlið Hirams var d’ Aqu-
ila greifi og einn vina hans, Ver-
gilio Campane, sem annar ein-
vígisvottur.
Félagar del Tevere ofursta
voru fjölmennari. Að viðbættum
di Cavasso liðsforingja og Ara-
Pescka voru mættir tveir læknar,
Rezzi og Tagliafomi og hinn
virðulegi gamli hvíthærði di
Brabazon greifi og hershöfðingi.
Þeir d’ Aquila og del Tevere
höfðu orðið ásáttir um að til-
nefna hann sem einvígisdómara.
Það var í fyrsta skipti nú, að
Hiram hafði séð mótstöðumann
sinn.
Del Tevere ofursti var glæsi-
menni á að líta, á hæð við Hiram
en nokkuð yngri. Hann var frek-
ar nefstór, með kolsvart hár,
dökkeygður og snareygður.
Þegar hann afklæddi sig að
beltisstað, kom í Ijós, að hann var
kraftalega vaxinn, vöðvamikill og
með stórt hvelft brjóst.
Hiram undraðist hversu allur
undirbúningur gekk greiðlega og
án neinnar óþarfa mælgi.
D’ Aquila og di Cavazzo skoð-
uðu vopnin. Læknarnir tveir
höfðu lagt frá sér jakkana. Þeir
opnuðu læknatöskur sínarogtóku
upp úr þeim tæki sín; blóðstill-
andi meðul og sárabindi. Nakinn
að beltisstað beygði Hiram sig og
herti á skóreimunum. Hálf utan
við sig tók hann eftir því að fæt-
ur hans skulfu lítið eitt. Hann var
í skóm með hrágúmmí. — Mundu
þeir skjálfa meðan á einvíginu
stóð?
D’ Aquila greifi færði Hiram
sverð hans ásamt litlum kringl-
óttum skildi, — hinum hefð-
bundna ,,clipens“ rómverskra
stríðsmanna. Hann var úr ólseigu
hörðu leðri með bronze plötu. Að
innanverðu voru tvær reimar,
undir aðra þeirra stakk hann
vinstri handlegg, en greip með
hendinni í hina reimina.
De Brabazon hershöfðingi
hrópaði á ensku:
„Herrarnir eru tilbúnir?"
Hiram lagfærði skjöldinn á
vinstri handlegg og virtizt njóta
þess. Skjöldurinn var léttur og
féll þægilega að handleggnum.
Hinir tveir aðilar hreyfðu sig
hægt að miðjum lundinum. Del
Tevere nam staðar og heilsaði á
fasistiska vísu og D’Aquila og Ara-
Pesca svöruðu á sama hátt. Del
Tevere tók til máls: „Áður en við
byrjum vildi ég biðja Signor
Holiiday að móttaka afsökun
mína fyrir hverja þá.... hm,
seinkun, sem einvígisvottar mín-
ir hafa valdið við undirbúnings-
viðræðurnar. Ég óska að taka
fram að val hans á vopnunum er
okkur báðum til mikils heiðurs.
Ég er hreykinn af að fá tæki-
færi til að nota sverð minna
frægu forfeðra, sem þeir notuðu
við að stofna rómverska heims-
veldið. Allir einvígisvottarnir og
læknarnir tveir hrópuðu:„Bravó!
Bravó!“
Hiram fann að fætur hans
skulfu ekki lengur, og hann hugs-
aði með sjálfum sér: „Vel mælt
minn fíni vinur, en guð má vita
hvað þú segir þegar til alvörunn-
ar kemur.. . “
„Má ég vekj a athygli yðar, herrar
mínir á því,“ sagði di Brabazon
hershöfðingi. „Mér hefir skilist
að báðir aðilar óska eftir, að
þetta einvígi skuli háð til enda án
neinnar miskunnar. Þér megið
nota vopn yðar að eigin vild. Þeg-
ar ég gef merki með flautu minni,
hefjið þið einvígið og haldið því
áfram þar til annarhvor verður
óvígur eða gefst upp. Þá gef ég
aftur merki og eftir það má hvor-
ugur hreyfa vopn sitt til árásar.
Einvígið mun fara fram án hinn-
ar minnstu hlutunar utan frá. —
Allur lundurinn er til umráða, en
sá sem víkur út fyrir mörk þau,
sem trén, mynda kringum svæðið,
dæmist til að hafa viðurkennt ó-
sigur sinn. Ég bið einvígisvott-
ana að draga sig í hlé.
Ég mælist til að þér herrar
mínir heilsist á einvígisvísu.“
Þeir stóðu hvor gegn öðrum,
fjarlægðin tíu skref.
Hiram hafði tekið af sér gler-
augun. Munnur hans var lokaður
með samanpressaðar varir. Augu
hans skær og blá voru nú köld og
hörð.
Þeir gáfu hina hefðbundnu ein-
vígiskveðju. Hiram stóð föstum
fótum í grassvörðinn, hnén voru
aðeins bogin. Vinstri fóturinn að-
eins framar en sá hægri.
VÍKINGUR
Paut (jaltico:
ý Hdtíyi dii dautaHH
Framhaldssaga G. Jensson þýddi
* NIÐURLAG SÖGUNNAR *
166