Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1970, Blaðsíða 31

En þrátt fyrir hávaðann í
kynditækinu, frá snarkandi eld-
inum og vélaskröltinu, fannst
mér ég vera öruggur þar og allt
með eðlilegum hætti.
Hinsvegar stóð ég hér and-
spænis köldum raunveruleikan-
um.
1 drungalegri dagskímu sá ég
að stefni skipsins lá djúpt í sjó,
og nam aðeins við bylgjutoppana,
þegar það lá ferðlaust.
Og strax þegar ég notaði vél
skipsins og beitti því uppí,
freyddi hvítflyssandi sjórinn yfir
framþiljurnar.
Það sló að mér eftir svitabað-
ið, fötin límdust ísköld við líkam-
ann og ég tók að skjálfa. Ég náði
í úlpu í kortaklefanum og fór í
hana.
Ný stefna hafði verið sett út í
kortið, lá hún miðja vegu milli
Roches Douvres og Minquiers.
Hið ógnvekjandi svæði með
ótal blindskerjum færðist óðum
nær. Klukkan 1630 leysti hann
mig af. Hann stóð um hríð og
starði fram, í dvínandi dagsbirt-
unni, á öldurótið, sem þeyttist yf-
ir stefni skipsins.
Svitinn rann eftir andlitinu
og niður hálsinn, augun lágu
djúpt og kinnbeinin sköguðu
fram.
„Komdu augnablik inn í korta-
klefann", hann greip í handlegg
minn, sennilega til að fá stuðn-
ing í veltingnum. „Vindurinn er
orðinn vestlægur, bætti hann við
og benti á stefnuna á kortinu.
„Sennilega gengur hann meir til
suðvesturs.“ Ef við gætum ekki
ýtrustu varfærni, mun okkur
reka beint á Miniquiers skerja-
ldasann miðjann.
Það, sem við nú eigum að gera,
er að beygja hægt til suðurs. í
hvert sinn og við hreyfum vél-
ina, verðum við að nota hana eins
lengi og mögulegt er.
Eg kinkaði kolli og spurði:
Hvert hafið þér sett stefnuna?
Til St. Malo?“
„Ég hefi ekki sett neina stefnu“,
svaraði hann og leit á mig. „Ég
reyni aðeins að halda okkur á
floti.“ Hann hikaði, en bætti svo
VÍKINGUR
við: „Eftir fjóra tíma snýst
sjávarfallið á móti okkur, storm-
urinn eykst með fallinu og hann
rótar upp haugasjó. Þannig helzt
það fram eftir nöttu“.
Ég starði út um gluggann og
kjarkurinn dvínaði, mér hraus
hugur við þeirri tilhugsun að
sjólagið gæti orðið verra en það
var núna.
Ég sá, að hann reiknaði stöðu
skipsins aðeins eftir vegmæli og
áttavita. og merkti stöðuna á
kortinu á ný, tæpar fjórar mílur
í vestur til suðurs, frá því sem
áður var.
„Við getum ekki hafa náð
svona langt á einni klukkustund“,
mótmælti ég.
Hann fleygði blýantinum á
borðið.
„Reiknið þetta sjálfur, ef þér
trúið mér ekki“, sagði hann.
Sjávarfallið liggur til suðausturs
og gerir þrjár mílur. Reiknið
tvær mílur fyrir vindi og vél og
þar með hafið þér útkomuna".
Ég leit á kortið. Miniquiers var
komið allnærri.
„Og næstu tvo tímana?“ spurði
ég.
„Næstu tvo tíma mun draga
mikið úr sjávarfallinu. En eftir
mínum útreikningi verðum við
staddir í einnar mílu f jarlægð, eða
svo, frá suðvestlægasta vitaljós-
inu á Minquiers. Þar munum við
halda okkur frámeftir nóttunni.
En þegar sjávarfallið snýst ... . “
Hann yppti öxlum og gekk aft-
ur inn í stýrishúsið. „Það veltur
á því, hvort okkur tekst, með
lagi, að aka okkur s.uður á bóg-
inn.
Með þetta örvandi útlit hraðaði
ég mér niður aftur. Niður í sama
þrældóminn og ofsahitann í
kyndistöðinni.
Eina klukkustund niðri og aðra
á stjórnpalli. Þetta var orðið
vanastarf.
Við vorum orðnir svo úttaug-
aðir að við gerðum þetta sjálf-
krafa.
Ósjálfrátt samlöguðumst við
hreyfingum skipsins, sem voru
óákveðnari og beinlínis hættu-
legar niðri í kyndistöðinni.
Ég man að ég stóð við stýrið,
þegar myrkrið skall á. Það lædd-
ist að mér, og allt í einu tók ég
eftir því, að stefnið var horfið
sjónum. Ég greindi ekki lengur
hvaðan vindurinn blés vegna
þess, að ég sá ekki úr hvaða átt
öldurnar komu. Gólfið hallaði
fram, undir fótum mínum, sjó-
irnir brutu allt í kringum skipið
og það var líkast því, að vera
staddur í straumkasti í risastóru
fljóti, þar sem skipið æddi áfram
með æðisgengnum hraða.
Ég stýrði eftir áttavitanum og
tilfinningu fyrir hreyfingum
skipsins og allan tímann bar okk-
ur til suðurs, þegar vélin var sett
í gang.
Þegar ég stóð við stýrið
skömmu eftir miðnætti, grilli ég
augnablik ljósglampa gegnum
stormfyllt næturmyrkrið snið-
hallt stefnið.
Ég vonaði að hamingjan gæfi
að þetta væri ímyndun ein. Ég
var mjög þreyttur og þetta hafði
aðeins verið augnabliks óreglu-
legur glampi. En skömmu síðar
sá ég hann aftur; ljósglampa
hérumbil tvö strik á stjórnborða.
Hann lýsti með millibili en
hvarf einnig bak við bylgjutopp-
ana.
Um vaktaskiptin var mögulegt
að greina það sem tvöfallt blikk
og sjókortið sýndi, að þetta var
suðvestlægasti vitinn á Minquiers
Gp. fl. 2.
„Nokkurnveginn það, sem ég
hafði búist við“, sagði Latch,
þegar hann leysti mig af. Rödd
hans var áhugalaus; hún var dauf
og þvinguð af þreytu og andlitið
var tært að sjá í .skímunni frá
nátthúsinu.
Eftir það sáum við ljósið að
staðaldri, það færðist nær og
varð skærara, þar til ég tók við
stýrinu í grárri morgunskím-
unni klukkan hálfsex, að það fór
dofnandi.
Ég var kominn að niðurlotum
af þreytu; gat varla staðið upp-
réttur og skalf í hnjáliðunum.
Nóttin niðri í kyndistöðinni
hafði verið hreint helvíti; síðasti
klukkutíminn var sá versti. Ég
235