Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1970, Blaðsíða 34

um í sjónhæð og tók mið af eín-
hverju aftan við okkur.
Ég stóð allan tímann við stýr-
ið, streittist við að halda skipinu
tíu gráður í austur af norðri, og
braut heilann um hvern fjárann
maðurinn meinti með að sigla
skipinu svona beint á skerin.
Mig svimaði og mér leið bölv-
anlega, en ég þorði ekki annað
en að halda þeirri stefnu, sem ég
hafði fengið skipun um. Ég þótt-
ist vita, að við værum komnir
inn á milli klettanna, og að ef ég
réyndi að snúa skipinu núna,
þýddi það bráðan dauða.
Gegnum gluggana, gegnum
hvíta hringiðuna grillti í útlínur
margra kletta, fjölda af þeim,
færðust nær og nær hverja mín-
útuna sem leið.
„Stýrið nú beint í norður“.
Röddin var framvegis róleg,
þrátt fyrir að við hefðum ekki
annað fyrir augum en öldurnar,
sem risu og hnigu og þeyttu hvít-
löðrandi hafrótinu yfir blind
skerin.
Einstakur klettur var kominn
í nálægð okkar, og nú, þegar
skipið bar hratt í áttina til hans,
var hann aftur kominn að hlið
mér:
„Nú skal ég taka stjórnina".
Það var einhver óvenjuleg
mildi í málrómnum og ég sleppti
stýrinu án þess að spyrja neins,
andlit hans bar furðulega ákveð-
inn svip, líktist því að hann
hrærðist nú í eigin heimi óháðum
öðrum mannlegum verum.
Og þar með tökum við niðri.
Ekki með hnikk, heldur hægt
og mjúklega, með urgandi hljóði
þar til skipið stanzaði og ég
skjögraði áfram og þrýstist þétt
upp að brúarþiljunum.
Skipið var algerlega stöðvað og
frá kili þess fann ég smá titring,
sem barst upp í gegnum skips-
skrokkinn.
Augnablik virtist skipið losna
á ný og reika áfram smáspöl, en
svo tók það aftur niðri og sat
fast með óþægilegum hnykk.
Vélin hélt áfram að snúast.
Það var eins og hjarta þessarar
ólukkufleytu neítaði að sætta síg
við dauðann.
Þetta voru ólýsanleg augna-
blik.
Patch stóð áfram eins og stein-
gerfingur við stýrið og starði
fram fyrir sig með ákveðnum
svip. Hnúarnir voru hvítir af
hinu fasta taki hans á stýris-
handföngunum.
Allt leit út eins og fyrir utan
gluggana sáum við að stefnið var
í kafi eins og áður og að bylgj-
urnar ultu yfir það.
Ekkert hafði breytzt annað en
að við lágum hér í ró og, að því
er virtist í næði.
Ég skalf, þegar ég strauk
kaldann svitann af enninu.
Nú lágum við botnfastir á
Minquiers. Mér fannst sem að nú
væri öllu lokið, og ég sneri mér
við og leit á hann. Hann virtist
utan við sig; augun voru star-
andi og hann var náhvítur í fram-
an.
„Ég gerði eins og ég gat, hvísl-
aði hann. „Það veit Guð, að ég
gerði allt, sem ég gat, endurtók
hann hærra.
Það var engin yfirborðs-
mennska í röddinni. Orðin komu
frá einmana manni, þrautpínt-
um á sál og líkama.
Hann sleppti lbks taki sínu á
stýrinu, eins og nú væri stjórn
hans á skipinu þarmeð lokið.
Hann sneri sér við og reikaði
óstöðugum skrefum inn í korta-
klefann, eins og svefngengill.
Ég herti mig upp, fylgdi á eft-
ir honum.
Hann stóð álútur yfir sjókort-
inu og leit ekki upp. Brotsjór
skall á skipshliðinni og náði upp
á gluggann á Kortaklefanum, svo
að dimmt varð inni.
Þegar hann fjaraði út tók
hann leiðarbókina, greip blýant-
inn og byrjaði að skrifa. Þegar
hann var búinn, skellti hann
henni aftur og rétti sig upp eins
og hann hefði skrifað „endir“ við
kapítula í lífi sínu.
Augu hans flöktu í kring þar
til þau mættu mínum.
„Mér þykir fyrir því“, sagði
hann. Ég hefði átt að segja þér
hvað ég ætlaðíst fyrir. Það reið
á, að nota sér sjávarfallið á rétt-
um tíma.
„En við hefðum getað sett
stefnuna á St. Malo“, sagði ég.
En nú fannst mér ég vera eins
ruglaður og heimskur og áður.
Ég skildi hann ekki.
„Ef við hefðum beðið svo lengi
sem tvær klukkustundir í viðbót,
og rekið til norðurs, beint
á skerin“, sagði hann og ýtti sjó-
kortinu til mín“. „Lítið sjálfur
á ... . Okkar einasta lífsvon var,
að sigla skipinu í strand hér“.
Hann benti með blýantinum
á staðinn, þar sem skipið var nú
statt.
Það var um eina sjómílu suð-
ur af stærsta skerjaklasanum, og
dýpið var rúmir tveir faðmar við
fjöru.
„Kletturinn á bakborðsbóg er
Grune á Croe, 36 fet yfir sjávar-
mál, og sennilega getið þér séð
Maitresse Isle á stjórnborða.
Hann nam staðar með blýant-
inn við hæzta punktinn austan
við skerin.
„Um fjöru ætti að vera tiltölu-
lega gott skjól hérna.“
Já, það var það.
Hann lagði frá sér blýantinn,
rétti úr sér og neri augun.
„Ég held bara að ég fái mér
smáblund“.
Hafði ekki fleiri orð, en var
farinn. Ég heyrði fótatak hans
út úr stýrishúsinu og niður stig-
ann, en ég mælti ekki orð og
reyndi ekki að stöðva hann. Ég
var líka of þreyttur til að spyrja
neins.
Mig verkjaði í höfuðið og þeg-
ar hann minntist á svefn, fann
ég að það, sem ég þráði mest af
öllu, var að loka augunum og
hverfa frá heiminum“.
Ég nam staðar á leiðinni gegn-
um stýrishúsið og leit yfir eyði-
legt úfið hafið með ótal blind-
skerjum og boðum. Það var und-
arleg tilfinning að standa þarna
við stýrið, finna vélina hreyfast
undir fótum manns og vera
strandaður á einum versta stað
í brezka kanalnum. Allt hér inni
virkaði svo eðlilega. Það var
VÍKINGUR
238