Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 5

óbreytt um áratuga skeið, smá
sjávarþorp, nokkur tómthús og
jarðarbýli.
Enda tók sjósókn litlum breyt-
ingum á síðari helmingi 19. ald-
ar; 10—12 vertíðarskip.
Sem smá dæmi um hina hæg-
fara þróun má geta, að árið 1880
var íbúatalan 557 manns en árið
1901 var hún aðeins komin upp
í 607. Á þessum áratugum þurftu
eyjabúar að sækja vermenn að
einhverju leyti til meginlands-
ins. Voru þeir 3 til 5 á hverjum
bát.
Þetta voru allt Eyfellingar,
Landeyingar, Fljótshlíðingar og
Mýrdælingar. Eyfellingar þó
flestir.
Var þetta mikið mannval, enda
ílentust margir í Eyjum og
mynduðu, þegar árin liðu, traust-
an kjarna stórvirkra athafna-
manna.
0g upp úr 1898 hefst mikil
breyting í veiðitækninni.
Þá er byrjað á þorskalínu, en
áður voru aðeins notuð handfæri.
Aflamagnið margfaldaðist og
lífsskilyrði fólks breyttust stór-
kostlega til hins betra.
Árið 1906 hefur. svo vélvæðing
bátanna innreið sína með því, að
Þorsteinn Jónsson í Laufási fest-
ir kaup á 7 lesta mótorbát.
Árið eftir eru þeir orðnir 22
og 1908 komnir upp í 38. Þar
með var það ævintýri hafið, sem
breyttu kyrrstöðu undanfarinna
áratuga og jafnvel' alda í eina af
afkastamestu verstöð þessa lands.
Munu fá sjávarpláss eiga jafn
hraðfara sögu, sem breyttu Vest-
mannaeyjum úr smáþorpi í blóm-
legan bæ.
Árið 1962 um 9 ára skeið, birt-
ust að staðaldri í Víkingnum
þættir um þá menn og skip, sem
sköpuðu þau aldahvörf, sem urðu
í sögu Vestmannaeyja.
Vonandi eiga þessir þættir,
ásamt öðrum fróðleik, eftir að
reynast haldgóðar heimildir þeg-
ar fram líða stundir. — En nú
er aðeins að bíða og vona að
þessum kjarna í byggð landsins
verði hlíft. Guöm. Jensson.
EldgosiS
í Vestmannaeyjum
Fólkið í eyjunni allflest var gengið til náða,
örlaganóttin þá huldi nær klettana báða.
Fuglinn í bjarginu hímdi á syllum og skorum.
Hafsjórinn gnauðaði þungstígur, allt var sem forðum.
Þá skeði eitthvað. Um bergið fór ókunnur þytur.
Upp flugu í þúsundum, álkur, mávar og ritur.
Heyrðist úr djúpunum bylmingshögg barin í tundur.
Brauzt svo út eldur og jarðskorpan gíiðnaði sundur.
Jarðeldadrunurnar vöktu með andfælum alla.
Andlit í glugga sér jörðina rísa og falla.
IJerlúðrar gullu og sírenur sungu við fjöllin.
Safnaðist fólkið og horfði á eldtunguspjöllin.
Þúsundir leiddust um strætin í humátt til hafnar.
Hafknerrir bíða og kjarkurinn lifir og dafnar.
Áræðinn formaður enn sýndi snarræði og snilli.
Snörlaði Heimaey logandi stafnanna á milli.
Skelfingin var þar, en nú kenndi enginn til ótta.
Endalaus mannlestin hún telst því naumast á flótta.
Eldurinn magnast og húsin í sótefnin sökkva.
Setur að hjartanu reiði en sálinni klökkva.
Áður en dagaði, eyjan var mannlaus að kalla.
Örfáir bíða, sjá gosmökkinn rísa og falla.
Neðan úr djúpinu þunglega stynur í storðum.
Stígur til himnanna bænin með ósögðum orðum.
Jónas GuÖnmndsson, stýrimaöur.
25. janúar 1973.
VÍKINGUK
5