Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 9

hann gæti setið í landi, ef aðrir réru, enda þótt
helgidagur væri. Við samþykktum ákvörðun hans,
því al'drei var mótmælt því sem hann sagði, hvað
starfið snerti, enda þótt við hugsuðum nokkuð á
annan veg í þetta skipti.
Þegar lokið var störfum dagsins, og allir voru
komnir í búð sína, hafði landmaðurinn orð á því,
að vissara væri að þeyta lúðurinn þann 13., ef ein-
hverjir skyldu vilja nota daginn. Beiddist hann
þess, að einhver af sjómönnunum kæmi með sér,
hafði hann á sveif lúðursins, tilbúinn að gefa
merkið á réttu augnabliki. Þegar ég er að líta í
kringum mig í morgunskímunni, sá ég, að austur
með sjógarðinum skammt frá okkur, kemur mað-
ur gangandi með 2 áburðarhesta í taumi, og eftir
hestunum gengur unglingspiltur. Ég hafði orð á
því við Tómas, en hann ’var svo niðursokkinn í
starf sitt, að hann heyrði það ekki eða gaf því
engan gaum. Ég var líka farinn að vona, að maður-
inn slyppi með hesta sína það langt frá okkur, að
Stokkseyrarhöfn um aldamótin 1900
svo hann þyrfti ekki að vekja beitingamennina, og
bauðst ég til að koma með honum. Var svo gengið
til náða.
Árla morguns tók Tómas á fótum mér, og er
hann þá albúinn. Ég klæddi mig í skyndi og héldum
við svo út. Tómas með lúðurinn sem var kassi,
nokkuð stór með trekt og sveif utan á sem gat gefið
frá sér hið herfilegasta hljóð, ef hratt var snúið.
Ég gekk bara með og átti ekkert að hafast að.
Tómas var þessu öllu kunnugastur. Það var ekki
langt að fara, svo sem 5 mínútna gangur niður að
sjógarðsenda, sem var þá rétt fyrir austan búð
Jóns í Holti. Þar áttum við að bíða, þar til klukkan
kæmi.
Ferðamannavegurinn til Eyrarbakka lá rétt fyr-
ir neðan okkur og var mjög fjölfarinn, en við
bjuggumst ekki við neinum á þessum tíma dagsins.
Tómas hélt á klukkunni í annari hendi, en hina
VÍKINGUR
ekki kæmi að sök. Svo þegar ég er í þessum hug-
leiðingum, og maðurinn er kominn skammt austur
fyrir okkur, rekur Tómas upp þessi ógurlegu org
í lúðurinn, eitt af þeim allra verstu, sem ég hafði
nokkurn tíma heyrt.
Það sem nú gerðist, skeði með svo skjótri svipan,
að miklu lengri tíma tekur að segja frá því. Dreng-
urinn steinlá, eins og hann hefði verið skotinn til
bana. Hestarnir tóku hroðalegt viðbragð, og gáfu
frá sér ferleg hlj óð frá öllum endum. Þeir sprengdu
af sér baggana, og sá maður þá bera við himin í
morgunskímunni. Heypoki hafði verið bundinn
við klifberabogann, og losnaði hann þannig, að
hann ýmist slóst undir kvið eða bar hátt við himin.
Leit þá helzt út, eins og skip sem siglir undir loft-
belgjum á ófriðartímum, og gerði það hestana
enn trylltari. Maðurinn bölvaði og ragnaði, eins
hátt og hann hafði krafta til.
9