Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 11

Við í’ifum inn línuna, eins hratt og við gátum.
Ekki tafði fiskurinn, því hann var mjög lítill.
Svo þegar því var lokið, var tekinn róðurinn upp
að sundinu. Formaðurinn settist undir ár til að
hvíla okkur til skiptis, sem dregið höfðum línuna.
Eg gaf honum auga við og við fyrir forvitnis
sakir, og virtist mér hann horfa ofan í skipið, eins
og hann tæki ekki eftir neinu, eða væri með hug-
ann langt í burtu. Þó tók ég eftir því, að hann
leit upp öðru hverju, eins og hann væri að gá
stutt, að fara varð á baki síðasta bogans í ólaginu,
en þeir voru vanalega þrír, til þess að komast
inn úr laginu. En oft var þá teflt á tæpasta vaðið,
og mátti ekkert útaf bera, ef vel átti að fara, því
stundum kom það fyrir, að leiðin á sundinu var
þröng og ströng, að brimið sauð á árablöðum
báðum megin, samtímis. Það voru líka þær hættur
fyrir hendi, ef lagið var ekki rétt valið, að sjór
bryti undir skipinu, að það skæri sig niður í sjóinn,
og fyllti. Einnig gat það hent, ef skipið lenti á
Einarshöfn skammt frá Stokkseyri
til miða, og gat ekki skilið, til hvers hann gjörði
það, en fékk seinna skýringu á því.
Þegar komið er upp að brimsundum í miklu
brimi, eins og átti sér stað í umrætt skipti, kom
það í lilut formannsins að athuga allar aðstæður
og ákveða, hvernig haga skyldi róðrinum inn úr
sundinu. Þar skyldi allt þrauthugsað, því ellefu líf
voru innanborðs, og var því full ástæða til að
fara að öllu gætilega, en þó með djörfung, og ekki
sitja af sér, ef færi gæfist.
Það gat oft staðið svo á, þegar komið var upp
að sundinu, að bezta lag væri, en ekki var ráðlegt
að leggja á sundið þá þegar, því ólagið gat verið
skammt undan. Það varð að bíða eftir ólaginu til
að sjá, hvort lagið, sem á eftir kom, varaði það
lengi, að hægt hefði verið að róa skipi inn úr sund-
inu á því tímabili. Ef svo var ekki, var sundið
ófært. Stundum í miklu brimi voru lögin svo
VÍKINGUE
toppnum á sjónum um leið, og hann braut, að þá
varð hann svo hár og þunnur, að skar undan, þ. e.
stýrið missti sjó, og var þá stjórnlaust, og gat
snúizt í hvaða átt, sem sjór og straumur vildu
halda því.
Af því sem að framan er sagt, verður ljóst, að
mikill vandi og ábyrgð var þeim mönnum á herð-
ar lagður, sem formennsku höfðu á hendi. En það
mátti segja, að þeir væru fyllilega vandanum
vaxnir og skiluðu sínu hlutverki með prýði.
Þegar við fórum að nálgast sundið, sáum við, að
fjöldi skipa beið fyrir utan, og þegar við komum
nær, sagði formaðurinn okkur, að aðeins 2 skip
væru komin í land. Hin biðu öll fyrir utan sund
vegna brims, líklega upp undir 20 skip að tölu,
og við vorum síðasta skip upp að sundinu og átt-
um með réttu lagi að fara síðastir inn úr.
Þegar við komum að ystu skipunum, lét for-
11