Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 14
eis tcira uerhicí
^máóaaa
^tir CJíari ^Jiowcircl
Wendall kom heim í London-
íbúðina sína um sjöleytið á
föstudagskvöldi. Hann hallaði
hurðinni hægt á eftir sér og læsti.
Konan hans Hester, leit eftir-
væntingafull til hans og sagði:
„Hvernig fór þetta?“
„Það gekk eftir áætlun“ svar-
aði liann áherzlulaust, um leið og
hann hneppti frá sér frakkanum
og sýndi henni pappahulstrið sem
var í tengslum í fóðri frakkans.
„Það hefur allt verið í lagi með
böndin sem ég festi í fóðrið?“
„Já, prýðilega." Ég gekk ró-
lega út um dyrnar, niður götuna
að strætisvagnastæðinu. Áður en
ég steig inn í bílinn fór ég úr
frakkanum og lét hann á hand-
legg mér, svo að ég gæti setið
í bílnum. Þegar ég fór út aftur
fór ég í frakkann og gekk rólega
heimleiðis.
Var nokkrum erfiðleikum
bundið að koma eftirlíkingunni
fyrir?
Ekki hin minnsta. Léreftið féll
nákvæmlega inn í rammann.
Wendall fór úr frakkanum,
gekk inn í dagstofuna, breiddi
hann á borðstofuborðið og leysti
böndin í fóðrinu. Þegar pappa-
hulstrið var laust opnaði hann
það í annan endann og dró gæti-
lega út léreftsstrangann sem í
því var. Hann breiddi úr léreft-
inu á borðið og lét öskubakka á
hvert horn til þess að halda því
sléttu. Svo rétti hann úr sér og
með konu sína við hlið sér stóð
hann og virti fyrir sér hinn und-
urfagra konulíkama, sem var
málaður í jírofil í mjúkbláum og
gulbrúnum litum, með dökkblá-
um skuggum. Hinn fagri konu-
líkami stóð í dyraumbúnaði, þar
sem birta féll á hana innanfrá.
Það var eins og hún stæði þarna
og biði elskhuga síns.
Konan, ályktaði Wendall með
sinni þjálfuðu bókarskrárhugsun.
Máluö af Vincenzio Boresi áriö
154-2, meöan hann dvaldi við lista-
háskólann í Venedig. Áætlað
verðgildi: 110.000 dollarar.
Dásamlegt, finnst þér ekki?
sagði Wendall loks.
Hester brosti, lagði handlegg-
inn utanum eiginmanninn og
hallaði höfði sínu að öxl hans.
Þetta hefur alltaf verið uppá-
halds málverkið þitt, er það ekki?
Hann brosti, beygði sig niður
að henni og kyssti hana á munn-
inn, jú sagði hann, hún hefur
alltaf verið mér hjartkærasti
kvenmaðurinn, næst á eftir þér.
Hann klappaði henni blítt á
kinnina, um leið og hann sneri
sér aftur að málverkinu. Hann
rúllaði léreftinu upp og setti það
gætilega aftur í pappahulstrið.
— Jæja, sagði hann, — er búið
að pakka öllu saman? — Já, svar-
aði hún og benti á þrjár ferða-
töskur við dyrnar.
— Vegabréfin, farmiðarnir,
peningarnir? 1 töskunni minni.
Allt er í lagi elskan mín. Eg hefi
engu gleymt, það eina sem við
eigum eftir er að hringja á leigu-
bíl og drífa okkur út á flugvöll.
Wendall leit í kring um sig í
síðasta sinn í þessari fátæklegu
íbúð þeirra. Þau höfðu búið hér
í mörg ár í ást og samlyndi og
draumum um framtíðina. Fæstir
þeirra höfðu orðið að veruleika,
en það skyldi þessi verða, lofaði
Wendall sjálfum sér.
— Jæja, við skulum þá drífa
okkur af stað, sagði hann.
Wendall hafði stolið meistara-
verki Boresis, hálftíma eftir að
safninu hafði verið lokað fyrir
almenningi, þennan eftirmiðdag.
Það liafði ekki verið sérstaklega
áhættusamt verkefni, þar sem
Wendall var aðstoðarsafnvörður
og viðgerðarmaður við listasafn-
ið, og hafði sem slíkur lykla að
öllum læstum deildum safnsins.
Auk þess þekkti hann nákvæm-
lega hvernig eftirlitsmennirnir
þrír höguðu starfi sínu. Svo að
það var útaf fyrir sig ekkert
merkilegt, þó að hann ætti auð-
velt með að taka málverkið og
komast út úr byggingunni með
það. Það eina sem myndi koma
öllum á óvart í listasafninu, þeg-
ar þjófnaðurinn kæmi í ljós, hver
þjófurinn var.
Wendall hafði starfað í Leigh-
ton listasafninu trúfastlega í
átján ár. Byrjað sem skrásetn-
ingamaður, en fyrir fjórum ár-
um tekið við starfi, sem aðstoð-
armaður Herberts Menzies yfir-
manns deildar safnsins.
— Það er augljóst, hafði hann
sagt við konu sína þetta kvöld,
að ég kemst í yfirmannsstöðuna.
Menzies gamli er að nálgast sjö-
tugt. Hann hlýtur að draga sig
í hlé áður en langt um liður. Að
hann setur mig í þessa aðstoðar-
stöðu bendir til þess, að hann
ætli mér að taka við aðalábyrgð-
inni eftir sig. Það er ég nokkurn-
veginn viss um.
Ég myndi nú ekki treysta svo
fastlega á þetta í þínum sporum,
hafði Hester kona hans, svarað
gætilega. — Þú ert þrátt fyrir
allt, ekki brezkur eins og þú veizt.
Hvaða máli skiptir það, vildi
Wendall fá að vita.
14
VÍKINGUR