Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 35

„Hvor um sig“! hrópaði dóm-
arinn alveg dolfallinn. En þetta
var þó klukkan sex að morgni!
„Eruð þér mjög vínhneigður?“
„Alls ekki, hr. dómari, en ég
fæ mér stundum neðan í því, þeg-
ar ég kem í land eftir langa úti-
vist.
„En þið hafið þó orðið drukkn-
ir ?“
„Nei ekki beint drukknir, —
ekki þá, en seinna þegar leið á
daginn var drykkjunni haldið
áfram og þá urðum við auðvitað
pöddufullir.“
„Jæja, þér verðið nú að gera
grein fyrir atburðunum, eins og
þér munið bezt. Þér voruð með
töluvert af peningum?" Jú, ég
var með nokkur hundruð krónur
í veskinu. „Nú jæja haldið á-
fram.“
„Jú, Ansgar stakk uppá, að
við tækjum bíl og ækjum heim til
kunningja síns, sem bjó í smá-
hýsi utan við borgina.“
„Hvar var þetta hús?“
„Það er nú það, sem ég get
alls ekki munað.“
Nú jæja, það fáum við að vita
hjá lögreglunni, hver bjó nú
þarna?“
Það var maður, sem heitir
Jesper og svo konan hans, sem
þeir kölluðu „Siggu súpu.“
„Sigga súpa, það hljómar nokk-
uð táknrænt." Fenguð þið eitt-
hvað að drekka þarna úti í bú-
staðnum þeirra?“
„Já, í fyrsta lagi vorum við
með ákavítisflösku í bílnum og
þegar framorðið var á henni, var
maður sendur af stað eftir
drykkjarföngum og einhverju
matarkyns,“
„Meira að drekka!“ Hve mikið
var það? „Tja, eins mikið og
hann gat borið, sennilega einar
átta flöskur.“
„Og allt þetta drukkuð þið
upp ?“
„Já, og það hrökk nú varla til,
skiljið þér, því við héldum út í
VÍKINGUR
14—15 tíma, já svo hafði bætzt
við hópinn."
„Hver var það? Það var stúlka,
sem þeir kölluðu blóðappelsín-
una.“
„Hvaðan kom hún?“
„Úr borginni. Jesper skrapp
þangað til að ná í eitthvað sterk-
ara og hin sögðu svona uppá
grín að hann skyldi ná í selskaps-
dömu handa mér.
„Þau komu eftir klukkutíma, að
ég held og svo héldum við áfram
að þjóra í drykkjarföngum, sem
hann kom með.“
„Hvað haldið þér að klukkan
hafi verið þegar þau komu?“
„Það hlýtur að hafa verið að
áliðnum degi. Konan gaf mér og
Ansgar að borða, meðan maður-
inn hennar var að útrétta í borg-
inni, en nóg um það og þegar leið
á kvöldið kom að því, að útvega
eitthvað meira að drekka.“
„Ennþá meira! Þetta er alveg
hræðilegt!“
Já, það var ekkert eftir, og þá
fékk ég Jesper hundraðkall, ég
hafði ekki minna á mér. Hann
átti að gefa til baka. Hann fór,
en það var búið að l'oka útsölunni,
svo að Jesper dvaldist við að ná
í áfengið. Að minnsta kosti var
ég sofnaður og hafði enga hug-
rnynd um neitt hvað skeði fyrr
en ég vaknaði að áliðnum morgni
daginn eftir.
Þá lá ég á gólfinu við hliðina
á „blóðappelsínunni." Allir aðrir
voru horfnir og við alein í hús-
inu.
Þegar ég ætlaði að gá á úrið
mitt og vita hvað klukkan væri
var það horfið.
Ég varð auðvitað steinhissa.
Svo þreifaði ég eftir veskinu
mínu í brjóstvasanum. Það var
líka horfið.
„Þá varð ég fjarska vondur,
rauk inn í borgina og kærði allt
dótið fyrir lögreglunni."
„Þér teljið sem sagt að það hafi
verið stolið af yður á meðan að á
þessum drykkjuskap stóð?“
Já, það lítur helzt út fyrir það.
Mér virðist það sjálfum að
minnsta kosti..“
„Hve mikilli upphæð töpuðu
þér?“
Fyrst hélt ég að það hefði ver-
ið 500 krónur, en þegar ég kom
þangað aftur með lögreglunni,
fundu þeir veskið mitt og í því
400 krónur, svo ég sakna eigin-
lega einskis; hefi sennilega eytt
hinu sjálfur.
„Hvar fundu þeir veskið
yðar?“
„í rúminu, stungið inn undir
dýnuna. Hvern grunið þér um að
hafa stungið því þar?“
„Það er nú erfitt að fullyrða
neitt um það, því það getur alveg
eins verið að ég hafi stungið því
þar sjálfur, til þess að koma í
veg fyrir að ég eyddi öllu, sem
ég hafði á mér.
Önnur vitni voru kölluð fyrir.
Endurfundur vélstjórans og
„geimfélaga" hans var mjög vin-
samlegur.
Sigga „súpa“ kinkaði glettnis-
lega kolli til hans og „blóðappel-
sínan“ roðnaði upp í hársrætur.
Allur framburður vitnanna
mengaður vínanda.
Þau voru sammála um að
drykkj uveizlan hefði verið frá-
bærlega vel heppnuð. Hið eina,
sem skyggði á var, að þessi á-
gæti vélstjóri saknaði einhverra
peninga. Enginn botnaði í því
hvernig á hvarfi þeirra gat stað-
ið.
„Já, svo þetta var mikill gleð-
skapur?“, sagði dómarinn með
tvíi’æðu glotti.
„Dásamlegur," sagði Sigga
„súpa“, með óblandinni hrifn-
ingu.
„Það kom mér og Jasper mín-
um gleðilega á óvart, þegar Ans-
gar kom akandi úteftir til okkar
með þennan flotta og laglega sjó-
mann.
35