Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 36

Og ekki veit ég betur en, að
við værum góðir vinir og- allt í
lukkunnar velstandi, þar til lög-
reglan birtizt morguninn eftir og
hneppti manninn minn og Ans-
gar í handjárn."
„Þér sáuð engan taka peninga
frá sjómanninum, meðan hann
dvaldi meðal ykkar?“
„Nei, hvorki sá ég það né held
að neinn hafi gert það; eins og
við höfðum það skemmtilegt all-
an daginn. Svo andstyggilegur
gat enginn okkar verið við svona
örlátan og yndislegan mann.“
„Sáuð þér, að hann hafði mikla
peninga á sér.“
„Jú, hann fór nú síður en svo
leynt með það og hann var ekki
svo sannarlega óspar á að nota
þá. Nú skulum við hafa það
reglulega „kósí“ hérna,“ sagði
hann.
„Ég hefi sand af peningum.“
Þetta sagði hann oftsinnis og
hann sagði líka: „Ef hér er ein-
hver, sem er auravant, þá segi
hann bara til. Ég held að hann
hefði reitt af sér aleiguna, hvern
einasta skilding, sem hann átti.
Ég hefi aldrei hitt neinn mann
þessu líkan.“
En auðvitað mótmæltum við
öll. Enginn okkar vildi þiggja svo
mikið sem túskiíding.
„Ég, fyrir mitt leyti var ekki
með frá upphafi, því miður, sagði
„blóðappelsínan.“ „Ég kom ekki
þangað úteftir fyrr en seinni-
part dagsins og ég sá ekki annað
en að allt væri með friði og spekt
hjá húsráðendum og gestinum.“
„Sáuð þér hvort vélstjórinn
gaf einhverjum hinna peninga?“
„Ekki til annars en veitinga.“
„Nnei, ég var gestur, alveg
eins og hann var sjálfur. Ég hefi
aldrei vitað að tveir gestir skipt-
ust á gjöfum.“
„Hvernig stóð á því, að þér og
vélstjórinn urðu ein eftir í bú-
staðnum um morguninn?"
„Ja, það er mér nú alveg ó-
skiljanlegt, Það var eins og öll
hin hefðu öll gufað upp.“
„Þér voruð boðin út í þennan
bústað eingöngu til að halda vél-
stjóranum félagsskap?“
36
„Blóðappelsínan" eldroðnaði á
öllum sjáanlegum hlutum líkam-
ans.
„Já, ég átti svosem að vera
„selskapsdaman“ hans.“
„En þetta voru nú aðeins
formsatriði. Það var ekkert nán-
ara samband okkar í milli, en
hinna.“
„Var vélstjórinn mjög ölvaður,
þegar þér komuð þarna úteftir?“
„Onei, ekki get ég nú sagt það
svo ákveðið. Hann var svona sæt-
kenndur."
„Hvernig endaði svo þessi
drykkj uveizla ?“
„Jú, hún fjaraði svona smám-
saman út. Þau hin höfðu verið
að frá því snemma um morgun-
inn. Það voru víst þeir Jesper og
Ansgar sem sofnuðu fyrst. Sjó-
maðurinn var mjög málgefinn og
talaði heillengi um að hann ætl-
aði að ná í bíl handa mér og sér
og svo skyldum við aka beint
heim á hótelið, þar sem hann bjó,
en ég sagði honum að það væri
nú alltof seint að ná í bíl; allar
stöðvar væru lokaðar.“
„Og hefðuð þér farið með hon-
um heim á hótelið hans?“
„Heim til mín hefði ég lofað
honum að aka mér,“ svaraði
„Blóðappelsínan“ snöggt og með
reiðisvip. „En þegar Sigga bauð
honum dýnu til að liggja á, féllst
hann strax á það og svo sofnaði
hann á svipstundu.“
„Og hvernig var með yður?,
fenguð þér einnig dýnu til að
liggja á?“
„Já, það fékk ég.“ Ég var víst
síðust þegar ég lagði mig.
„Þér hafið semsé séð þegar hin
lögðu sig, fóru þau úr fötunum?"
„Nei, ekki öðruvísi en að Jesp-
er og Ansgar fóru úr jökkunum
og skónum.“
„Við öll hin lögðum okkur eins
og við stóðum. Við vorum dauð-
þreytt öllsömul."
„Hvað sagði vélstjórinn, þegar
hann vaknaði.“
„Ég þekkti hann alls ekki fyr-
ir sama mann. Hann bölvaði og
ragnaði og barmaði sér. Hann
sagði, að hann hefði verið rænd-
ur úrinu sínu og peningunum.
En hann var í drykkjuvímu svo
ég tók ekki mikið mark á því,
sem hann var að geipa um. Þeir
skyldu svei mér fá fyrir ferð-
ina, sagði hann og áður en mig
varði, var hann rokinn útúr dyr-
unum.“
Nú, peningarnir komu fram,
því skiptimyntin úr hundraðkall-
inum fannst einnig í rúminu.
En svo var það úrið. Hvað
hafði orðið af því?
Það hafði Ansgar, veslings
syndarinn, tekið í sína vörzlu og
til allra óhamingju hafði hann
veðsett það fyrir 80 krónur um
morguninn.
„Það skeði nú þannig, skýrði
hann frá: Jesper átti að mæta
til yfirheyrslu klukkan 9 um
morguninn til að hlýða á dóm,
sem hann hafði fengið fyrir hilm-
ingu. Þessvegna varð hann og
konan hans að fara snemma á
fætur. Jesper sá, að síðasta kon-
jakksflaskan stóð óhreyfð á borð-
inu.
Hann var skelþunnur og þurfti
einn hjartastyrkjandi. Tappinn
var tekinn úr í hvelli og við þetta
velþekkta hljóð vaknaði Ansgar
og spratt á fætur. Þegar þeir
höfðu fengið sér einn eða tvo
„skjólgóða", þurftu þeir að
hlaupa til að ná rútubílnum til
borgarinnar.
„Á hlaupunum með Jesper,“
sagði Ansgar, „fann ég allt í einu
úrið vélstjórans í vestisvasa mín-
um og guð má vita hvernig það
var þangað komið. Ég liafði eng-
an tíma til að snúa aftur, því þá
hefði ég misst af rútunni; —
og ég taldi nægilegan tíma til að
skiía úrinu, þegar ég hitti hann
síðar um daginn. Þannig axlaðist
það nú til, að ég hélt úrinu áfram
í minni vörzlu.
„En, hvernig datt yður svo í
hug, að veðsetja úr, sem þér átt-
uð ekki-“ spyr dómarinn.
„Jú, nú skuluð þér heyra: Þeg-
ar við vorum komnir inní borg-
ina, þurfti Jesper endilega að
styrkja sig dálítið, áður en hann
mætti til yfirheyrslu, svo það
urðu nokkrir bjórar í viðbót...
„Þetta hefir verið hræðilegt öl-
VÍKINGUR