Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Blaðsíða 56

lestarhlerinn og stóð skáhalt upp
og um leið og segldúkurinn losn-
aði fylgdi brúnleitt flykki á eftir
— hrísgrjónapoki, sem þrýsting-
ur að neðan hafði þrýst upp þar
til hann stóð þarna fastur í lúk-
unni.
„Sláið á hann hjóltaug (talíu)
og náið honum upp.“ sagði Horn-
blower. Poki eftir poka var dreg-
inn upp, en stundum rifnuðu þeir
og uppbólgin hrísgrjón hrundu á
þilfarið, en það gerði ekkert til.
Annar hópur af sjómönnum sóp-
aði þeim niður á hléborða og þar
tók hinn óseðjandi sjór við. Eftir
nokkra fyrstu pokana jukust erf-
iðleikarnir, því að farmurinn var
svo njörvaður af þrýstingi að
neðan, að það þurfti geysilegt afl
til þess að losa um pokana. Tveir
menn urðu að fara niður og losa
upp hvern poka og koma á hann
stroffu. Þetta var feikna erfiði
og það stóð látlaust, klukkustund
eftir klukkustund. Svitinn lak af
mönnunum við talíurnar, en þeir
urðu samt að skipta við þá, sem
niðri voru, og þegar neðar dró
kom í ljós að pokamir sátu æ
fastar, fastar, og þegar enn neðar
kom í lestina þá kom að því, sem
óhjákvæmlegt var að sjá. Neðst
höfðu pokarnir blotnað svo mjög
að þeir höfðu sprungið, og neðan
til í lestinni var saman klemmdur
hrísgrjónagrautur og harður, og
varð ekki náð upp nema með því
að moka í skúffur og hala upp.
Hornblower velti fyrir sér
þessu vandamáli, þegar snert var
við handlegg hans. Það var Matt-
hews.
„Þetta er árangurslaust,
herra,“ sagði hann. „Skipið er
þegar djúpt sokkið og sígur
óðum.“
Hornblower gekk út að borð-
stokknum með Matthews og leit
út fyrir. Þarna var ekki neitt að
efa. Hann hafði sjálfur séð hve
seglið náði hátt á síðuna, og nú
var skipið ríflega sex fetum lægra
á sjónum — og það eftir að fimm-
tíu lestum af hrísgrjónum eða
meira, hafði verið fleygt fyrir
borð. Briggskipið hlaut að leka
eins og hrip, sjórinn streymdi
56
inn um opin samskeyti, og þyrst
grjónin sugu hann í sig.
Hornblower kenndi til í vinstri
hendi og Ieit niður, en sá þá að
hann hafði tekið því taki á borð-
stokknum, að það olli honum
sársauka, og það án þess að hann
væri sér þessa meðvitandi. Hann
losaði takið, leit til hnígandi sól-
ar og á úfinn sjó. Hann vildi
ekki viðurkenna ósigur og gefast
upp. Franski skipstjórinn kom til
hans.
„Þetta er brjálað,“ sagði hann.
„Menn mínir eru að þrotum
komnir."
Yfir við lestina sá Hornblower
að Hunter rak frönsku sjómenn-
ina áfram með kaðalspotta, sem
hann beitti óspart. Það var ekki
hægt að ná meira starfi hjá
Frökkunum, og í þessari svipan
reis MARIE GALANTE á öldu,
og seig aftur niður í öldudalinn.
Jafnvel reynsluleysi hans skynj-
aði hve hreyfingar skipsins voru
þyngslalegar og hinn ískyggilega
doða, sem var á hreyfingum þess.
„Það er bezt að búa sig undir
að yfirgefa skipið,“ sagði hann
við Matthews.
Hann skaut fram hökunni um
leið og hann sagði þetta, því að
hann vildi hvorki láta franska
manninn eða sjómennina gizka á
örvæntingu sína.
„Ójá, ójá, herra“ sagði Matt-
hews.
Bátur sat í skorðum aftan við
stórmastrið, og Matthews lét
mennina hætta við farminn og
taka til við að láta matvæli og
drykkjarföng í bátinn. Síðan var
hjóltaugum krækt í bátinn og
honum lyft úr skorðunum og
hann látinn síga niður hléborðs-
megin en þar var dálítið var.
MARIE GALANTE stakk stafni
á báru, og vildi ekki lyfta sér,
grænn sjórinn svall yfir stjórn-
borðsbóginn og vall aftur þilfar-
ið. Tíminn var á þrotum og nýir
brestir innan úr skipinu bentu
til þess að eitt milliskilrúm enn
hafði látið undan. Frakkamir
voru í uppnámi og tóku að hend-
ast niður í bátinn með ópum og
óvönduðu orðbragði. Franski-
skipstjórinn leit á Homblower og
stökk á eftir mönnum sínum, en
tveir brezku sjómannanna voru
komnir í bátinn og héldu honum
frá skipshliðinni með árum.
„Farið þið,“ sagði Hornblower
við Matthews og Carson, sem enn
voru eftir uppi í skipinu. Hann
var skipstj órinn og honum bar að
fara síðastur frá borði.
Briggskipið var nú svo lágt í
sjó að það mátti næstum stíga
af skipsfjöl í bátinn. Brezku sjó-
mennirnir voru aftur í bátnum
og hliðruðu til fyrir honum.
„Taktu stýrisárina Matthews,“
sagði Hornblower því að honum
fannst hann ekki fær um að ráða
við ofhlaðinn bátinn. „Ýtið þið
frá!“
Báturinn og briggskipið fjar-
lægðust hvort annað. MARIE
GALANTE var með stýrið bund-
ið fast og sneri stafni í veðrið.
Allt í einu snaraðist hún á stjórn-
borða, en alda steyptist yfir borð-
stokkinn og beint niður í opna
lestina. Svo rétti skipið sig við,
þilfarið var við sjávarflöt, og
svo sökk skipið á réttum kili
beint niður. Sjórinn laust yfir
briggskipið og siglutrén hurfu
hægt. Snöggvast glampaði meira
að segja á seglin niðri í grænum
sjónum.
„Hún er farin,“ sagði Matt-
hews.
Hornblower horfði á fyrsta
skipið, sem honum hafði verið
falið, hverfa í hafið. Honum
hafði verið treyst til þess að
koma MARIE GALANTE í höfn,
og honum hafði mistekist þetta,
misheppnast hin fyrsta óháða
sendiför. Hann starði fast á sól-
ina, sem var að hníga til viðar,
og vonaði að engin sæi tárin, sem
fylltu augu hans.
VÍKINGUR