Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1973, Blaðsíða 13
ef menn hefðu eigi séð. Eftir því
sem ég hefi komizt næst, var
lengd þessa skips 128 álnir, og á
breidd 27 álnir (allt að 30 álnir).
Möstrin tveir feðmingar að dig-
urð, akkerin á að gizka, hver af
þremur 1000 skippund, eða 3000.
Hið f jórða var lítið. Hver hlekkur
í akkeriskeðjunni var 1 fjórðung-
ur. Káetan á efsta þilfari var svo
stór, að rúmað gat 200 manns til
borðs. Mátti sjá, að'húsið hefir
í upphafi verið mjög skrautlegt,
en rúið og ruplað hefir það verið
af öllum húsbúnaði að innan. Að-
eins mátti sjá, að í því hafi verið
12 smærri herbergi, en milligjörð
öll brotin. Dýpt skipsins frá efsta
þilfari allt að 20 álnir. Segl voru
engin, en þau slitur af þeim, sem
fundust, og kaðlar, var allt fúið.
Samt er óvíst, hve lengi það hefur
verið í sjó eða hvenær því hefur
borist á. En að því var komist,
að skipið hefir verið frá Boston í
Ameríku, og heitir það „James
Town“, sem líka er staðarnafn
all nærri Boston. Skipið var
fermt eintómum plönkum af allri
lengd, en svo vel var í það raðað
eða frá gengið og skorðað, að
járnkarla þurfti að nota til að
losa um það.
Þegar þetta tröllskip barst
þarna að landi, þar sem svo var
brimasamt og illt við að eiga,
hugðu menn úr þessum og nær-
liggjandi hreppum, að óhugsandi
og ógjörlegt væri að eiga nokkuð
við uppskipun og björgun að svo
VÍKINGUR
stöddu, og gerðu sér líka þær von-
ir, að sýslumaður mundi í einu
boði, selja þetta mikla rekald.
Fyrir því að þetta mætti álítast
vonarpening, hugðu margir að
geta hlotið hin beztu kaup, ef
allir fjórir næstu hreppar gengju
í félag undir eins manns ábyrgð,
og var af öllum kosinn til þess
kaupmaður Duus í Keflavík. En
nú brást þeim illá sú ætlun sín,
og máttu þó sjálfum sér um
kenna eða hreppstjóranum, eftir
áeggjan annarra, því þegar vand-
ræði eða ráðaleysi viðkomanda
bárust héðan, hófst félag eitt í
Reykjavík, og tókst á hendur að
fengnu einkaleyfi frá amtmanni,
að bjarga eða skipa upp svo miklu
af trjáfarmi þessum, sem framast
væri þeim mögulegt, mót % fyr-
ir fyrirhöfn og ómak. Tóku þeir
þegar til óspilltra mála, sem svo
ágætlega vel hepnaðist þeim, að
þeir, eftir hart nær þriggja vikna
vinnu, voru búnir að skipa í land
mest öllum farmi af efsta þil-
fari sem eftir ágizkun mun hafa
orðið 15.000 plankar. FiA upp-
hafi og leikslokum með fleiru
hér að lútandi skal seinna vei’ða
nákvæmar sagt.
Þegar seinna var brotið upp
milliþilfarið, sem innihélt ekki
minni trjávið en hið efra, og ekki
þótti sjá högg á vatni, þó haldið
væri með kappi áfram uppskip-
unni, var enn að nýju fengið
amtsleyfi fyrir héraðsmenn að
skipa nú upp til helminga, en þó
að margar hendur ynnu hér að
úr fjórum nærliggjandi hrepp-
um, var ekki búið að ljúka upp-
skipuninni af milliþilfari, þegar
sýslumaður hélt uppboð, miðviku-
daginn þann 10. ágúst.
Varð hið vægasta verð að kalla
mátti gjafverð á öllum plönkum
og timbri. Taldist svo til, að hver
planki seldist á 50 aura, 6 álna,
eða 8 aura alinin, en þó tók út
yfir góðkaupin, þegar skipið með
fullri hleðslu á neðsta þilfari með
fullum farmi o. s. frv. seldist fyr-
ir 330 krónur, en fyrir þá skuld
var ekki boðið hærra, að hlutað-
eigandi félagsmenn voru búnir
að semja sín á milli, ekki aðeins
að ljúka ekki upp munni sínum,
lieldur stuðla til með samtökum,
og sjá um, að aðrir spilltu ekki
góðum málum. Varð svo herra
Duus hæstbjóðandi eftir áður-
gjörðum samningi.
Hér á eftir fóru menn úr öll-
um áttum á skipum, og í flotum
að ná heim til sín hinu keypta
timbri, en þó að veðurblíðan héld-
ist áfram, var þó minna en helm-
ingur ósóttur. Því næst fóru allir
úr öllum hreppum að vinna að
uppskipun á því, sem hafði orðið
eftir á miðþilfari, en þó að allvel
gengi, hugðu flestir, að ekki væri
hugsandi að halda áfram með
neðsta þilfar, ef veður breyttist.
En þá bar svo við, að mánudag-
inn þann 9. sept. gekk í landsunn-
an sterkviðri og stórbrim um
stórstraumsflóð, svo að allur
skipsskrokkurinn liðaðist í sund-
ur á þremur tímum, og bárust
að landi plankar og skipsflekar.
Var það ógrynni og feikn saman
komið, að meira var en nokkurn
tíma fyrir uppboðið.
Eins og þetta mikla strand er
og verður fáheyrt, ekki aðeins hér
sunnanlands, heldur í landssög-
unni, að annað eins timbur hafi
komið á einn stað af einu skipi,
eins og þetta, má kalla hið mesta
happ fyrir öll Suðurnes og nær-
liggjandi hreppa, sem Drottinn
allsherjar rétt hefir mönnum upp
í hendur án mikillar fyrirhafnar
eða kostnaðar, og án þess að
neinar slysfarir hafi þar af or-
REYKJAVÍK
Hafnir*
SandgerðU %
■itotres
noórAjW borlókshöfn
...
Selvoaur
69