Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1973, Blaðsíða 28

ins við stýrið hljóðuðu: „Strik!
Vest suðvestur! Stefnan!“
Óboðni náunginn reikaði stúr-
inn og undrandi um þilfarið.
Hann fór að skoða gufuspilið, at-
hugaði með forvitni blakkir og
talíur, öll ókjörnin af tógum, sem
strengd voru úr frammastrinu.
Og lengi stóð hann álútur yfir
vélarrúmsglugganum.
Hann átti heima langt inni í
myrkviðum Lundúna. Þar bjó
hann á sjómannastofum og vert-
húsum. Alla ævi hafði hann
flækst innan um sjómenn, en
aldrei hafði hann áður stigið fæti
sínum um borð í skip.
Og nú stóð hann og undraðist
í einfeldni sinni, að hann skyldi
ekki finna neina vini hérna. Hann
hafði verið vanur að flækjast
milli borða drykkjukránna og
leika allskonar kúnstir fyrir þá,
sem virtust þurfa á skemmtun
að halda. Hann söng 1 j óð og sagði
gamansögur, spilaði við og við á
spil og blístraði tvírödduð lög.
Hann var látinn njóta hæfileika
sinna, og gekk undir viðurnefni
meðal félaga sinna og naut kon-
unglegra gælunafna hjá stúlkun-
um. Hann kættist þegar glað-
værð hans og skrítlur orkuðu á
harðleitt og veðurbitin andlit svo
að breitt bi’os færðist yfir, sem
voru laun hans og endurspeglun
hamingjunnar.
Ráðþrota settist hann á saman-
rúllaða slöngu, en um leið kom
dunkumaðurinn þjótandi og reif
slönguna eins og enginn sæti á
henni, og þung talía kom fljúg-
andi ofan á fætur hans. Hann
datt og enginn rétti honum hjálp-
arhönd, þegar hann reyndi að
fóta sig á veltandi þilfarinu.
Hann fann sig settan hjá í
þessu lokaða samfélagi, þessu
fljótandi dvergríki, sem hafði
sett sér lög, er hann stóð fyrir
utan_ Og hann reyndi af öllum
mætti að finna leið inn í það.
Matsveinninn kom ábúðarfull-
ur með rjúkandi fat, sveiflaði því
fyrir framan nefið á honum og
hvarf niður í hásetaklefann. Og
mennirnir kölluðu hver á annan.
Þeir komu upp úr vélarrúminu
og af þilfarinu, og hann heyrði
að aðrir bröltu út úr kojunum.
Ekkert var honum boðið. Hann
skildi ekki hvers vegna allir voru
á móti honum; hvað hafði hann
gert þeim! Dauflegt ímyndunar-
af 1 hans reyndi að gera sér ástæð-
una ljósa.
Skipshundurinn kom haltrandi
á þremur löppum og þefaði af
stígvélum hans. Svo sneri hann
við honum bakinu og luntaðist að
fullu trogi sínu.
Digur líkami skipstjórans
birtist í brúnni. Hann horfði
meinfýsislega niður á aðskota-
dýrið, þegar náunginn þreif af
sér húfuna og heilsaði með lotn-
ingu, hélt hann áfram að góna án
eftirtektar út í loftið. Kuldahrísl-
ingur fór um hann_ Honum
fannst hann gegnsær, og jafnvel
hressandi golan náði í gegnum
hann.
Þannig leið kvöldið og nóttin.
Enginn skipti sér af honum.
Hundavaktin kom seyrin upp á
þilfarið og úr hásetaklefanum
bárust hrotur í mismunandi tón-
tegundum, stigu og hnigu. Hon-
um var orðið illil'ega kalt og hann
leitaði skjóls innan um segl og
kaðla undir afturþilfarinu.
Þar lá hann og starði upp í
milljónir stjarnanna, sem sindr-
uðu eins og ískrystallar út í ó-
endanlegt tómið. Allar þessar
stjörnur voru honum nýjar og
framandi; þær blikuðu ískaldar
framan í hann. Hann langaði
heim til daufra gasljósa Lund-
únaborgar.
Það morgnaði. Mennirnir tínd-
ust út og eigruðu stúrnir og treg-
ir til starfa sinna. Milli þeirra
var engin samkennd. Þetta voru
vel haldnir menn; en andinn var
slæmur, eilíft nag. Sumir þeirra
voru heilagir en aðrir syndasel-
ir. Þá vantaði samstillingu, og
þó að matsveinninn reyndi að
vekja gamansemi með falskri
harmóniku, nennti enginn að
hlusta á hann lengur. Hann kunni
aðeins eitt lag: „Ben Bolt“.
Daginn eftir vakti ósýnilegi
farþeginn enga athygli lengur.
Menn höfðu tamið sér að horfa
beint gegnum hann. Nú reiknaði
enginn með honum framar, menn
sáu hann alls ekki.
Hann ráfaði um soltinn, þreytt-
ur og niðurdreginn. Þegar enginn
tók eftir stalst hann í beinakex-
tunnuna og reif í sig eins og
skepna í felum. Við það óx hungr-
ið aðeins, og félagslyndi hans —
einmitt það sem var hans sterk-
asta hlið — kom honum að eng-
um notum vegna þrúgandi ein-
mannakenndar.
Hundurinn Gordon þefaði aft-
ur af stígvélunum hans og kunni
vel við lyktina Hann klóraði hon-
um og hundurinn auðsýndi samúð
sína með því að dilla skottinu.
Hann öðlaðist aukinn kjark;
meðan mtsveinninn hafði brugð-
ið sér frá dorgaði hann í súpu-
pottinum með kjötgafflinum. Það
sást til hans, en þar sem tilvera
hans var ekki viðurkennd og gaf
því ekki ástæðu til sakfellingar,
létu menn sér nægja að muldra
í skeggið og geyma allt sem hægt
var undir lás og slá.
Það kvöldaði á ný. Mannskap-
urinn safnaðist saman á fram-
dekkinu og reyndi að fara í leiki
en enginn kom sér til að hafa
forystu. Dunkumaðurinn kunni
nokkrar grófar vísur en hann
var hás í kvöld eins og hrafns-
ungi.
Matsveinninn sótti harmónik-
una og byrjaði að spila „Ben
Bolt“. Annar meistari sá um
bassann með því að dangla
slöngu- Georg léttadrengur barði
bumbur á lúgukarminum. En
þetta hafði verið reynt of oft
áður. Mennirnir geispuðu og fóru
að hugsa um að koma sér í ból
ið Annar meistari tók að rifja
upp sárar minningar um Sallý,
stúlkuna sem hafði ruglað hug
lians og hjarta í krá einni og
haft af honum eitt sterlingspund.
Hann gat ekki gfeymt ávölum og
mjúkum örmum hennar Það
dimmdi. Harmónikan stöðvaðist
með smelli.
Laumufarþeginn kom feiminn
til þeirra þar sem þeir sátu. Hann
tók af sér húfuna, heilsaði með
lotningu eins og hann var vanur
VÍKINGUR
84'