Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1973, Blaðsíða 31

um án raka verður oftast eins og
garg í fuglabjargi, jafnvel þótt
um fámennan hóp sé að ræða, og
endar stundum með handalög-
ináli.
Rökræður, í sannri merkingu
þess orðs, eiga fullkominn rétt
á sér hvar sem er, ekki sízt á
hafi úti, þótt óneitanlega geti
verið áhrifameira að birta sínar
skoðanir í Félagsblaði, en ekki
spillir það ef efnið hefur áður
fengið að ganga í gegn um hóf-
legar rölcræöur
Það eru alltaf fleiri en ein hlið
á hverju máli, hvort sem um er
að ræða kaupgjald eða skattamál.
Ó.V.S. telur nauðsynlegt að sjó-
menn láti til sín heyra, „strax í
í dag (því á morgun getur það
verið orðið of seint) um álit sitt
á fyrirhugaðri skattaálagningu,
þar eð hún, ef að lögum yrði
mundi fara illilega í skrúfuna hjá
meginþorra okkar stéttar." Þetta
eru hressilegar hugrenningar og
góðra gjalda verðar eins og
margt sem áður hefur komið úr
sama penna.
Það er ekki nema sjálfsagður
hlutur að sérhver stétt atvinnu-
lífsins í landinu standi vörð um
sín hagsmunamál, í hinni hörðu
keppni um bætt kj ör, hærra kaup,
aukin þægindi og bættan aðbúnað
á vinnustöðum til sjós og lands,
og einkar mannlegt (enda nokkur
skylda) að „skara eld að sinni
köku“ eins og frekast er hægt
á hverjum tíma. En mér virðist
alveg fráleitt að veita nokkurri
stétt manna, hvort sem hún sam-
anstendur af bændum eða sjó-
mönnum, nokkurra undanþágu,
eða ívilnun framyfir aðra boi’g-
ara. Sjómenn hafa í fl'estum til-
fellum lengri vinnudag en aðrir
sem í landi vinna, auk þess sem
þeir eru langdvölum fjarri heim-
ilum sínum og inna af hendi á-
hættusamari störf, hafa því á-
kaflega sterka aðstöðu, og sann-
girniskröfu, um hæsta kaup, sem
greitt er í landi miðað við, og
launað, eftir sömu reglum og þar
eru viðhafðar.
Sjómenn á fiskiskipum, og
bændur í landi, hafa svo ekki
VÍKINGUR
verður véfengt, möguleika til
þess að innvinna sér miklu
hærri árslaun, en nokkurri stétt,
dag- viku- eða mánaðarkaups-
manna á þurru landi hafa látið
sér detta í hug að orða við sína
vinnuveitendur. Þessir menn,
fiskimenn og bændur eru tryggð-
ir fyrir aflaleysi og heybresti og
öðrum búsifjum, ef svo vill verða
en hafa hins vegar svo að segja
takmarkalausa möguleika, ef ár-
ferði er gott til sjós og lands og
dugnaður og heppni er þessu
samferða, að margfalda sín árs-
laun.
Ég hefi tekið bændur inn í
þessar viðræður mínar við C.V.S.
enda þótt ég viðurkenni fúslega
að sú stétt er ekkert til að miða
við, en er þó gert af forvígis-
mönnum þeirra, og hefur lengi
verið gert, með þó nokkuð góðum
árangri, hvað viðvíkur alls konar
styrki og aðra fyrirgreiðslu, þá
hafa þeir, án tillits til efnahags,
fengið alls konar undanþágur, og
tilslakanir ýmiskonar vörur sem
sjómenn og aðrir borgarar hafa
verið krafðir um, með tilheyrandi
lögtakshótunum, eins og vera ber
í velferðarríki. Þessi tiltölulega
fámenni hópur manna, á mestallt
landið, og virðist geta ráðskast
með það að vild, og kannski ekk-
ert við því að segja, en þegar að
þeir hafa geð í sér að setjast
á sömu vogarskál og óbreyttir
Dagsbrúnarmenn, hvað laun
snertir, auk hinna ýmsu fríðinda
sem nefnd hafa verið hér að
framan, „þá fer skörin að færast
upp í bekkinn."
Ef við bærum gæfu til þess að
aliar stéttir, næðu viðunandi
launasamningum (sem þær vel-
flestar hafa stundum náð?) væri
sennilega affarsælla að gera kröfu
til hins háa Alþingis, og þeirra
æruverðugu fulltrúa sem þjóðin
veiur til þess að ráða fram úr
öllum vandamálum okkar litla
þjóðfélags, um að ákveða skatta
á atvinnutekjur, ákveðinn lOOaðs
hluta af launum, hvoi*t sem vinn-
an er framkvæmd á sjó eða í
landi og hætta að láta skatta stig-
hækka, við einhverjar ákveðnar
upphæðir, eins og hefur verið
gert undanfarið.
Skattstiginn væri sem sé
byggður upp á þann veg að menn
hefðu óskerta starfslöngun, sem
hverjum heilbrigðum manni er
eðlileg, en stuðlaði ekki að því,
að menn bæði til sjós og lands
væru að velta því fyrir sér hvað
mikið þeir mættu þéna, til þess að
eiga upp í skattana.
Við viljum allir sem mest sé
gert til þess að betra og eftir-
sóknarverðara verði að vera Is-
lendingur, og vissulega hefur
mikið verið gert síðustu áratug-
ina. Við vitum líka að allar fram-
kvæmdir kosta mikið fé, og einn-
ig að kostnaður við þær fylgir
fast á eftir launahækkunum,
gengislækkunum og öðru sígild-
um lögmálum. Við þurfum því
ekki að undrast þótt skattar í
krónutölu, og ætti öl'lum skatt-
borgurum að vera metnaöarmál
að fá að leggja sitt lóö, án undan-
bragða. Hinn illræmdi skattstigi
gerir öllum launþegum, til sjós
og lands, sem allir verða að tí-
unda tekjur sínar, ókieift að
gleyma sér við vinnu sína í stað
þess að halda vöku sinni og hætta
við ákveðið þrep í stiganum.
Við erum allir á sama bát (i),
eftir því er okkur er kennt hvort
sem við störfum á sjó, í lofti eða
á landi. Við eigum að krefjast
jafnréttis, engra ölmusugjafa né
ívilana, en þá jafnframt vinnu-
friðar, þannig að hver og einn
mætti óhindraður afla sér og þá
jafnframt þjóðarbúinu, eins mik-
illa tekna, eins og hverjum er
unnt og geðþekkt, án þess að
Skattalögregla rikisins beinlínis
hengi manninn fyrir.
Á þessum bát (i) eru, því mið-
ur alltof margir sem eru ekki
með nein lóö, en það er önnur
saga.
Ég hefi hugsað mér að láta
þessa ritsmíð koma miklum fyrr,
jafnvel um síðustu Sumarmál,
hún er því orðin nokkuð langt á
eftir áætlun.
Vonandi heyrum við aftur í
Ó.V.S. og það sem fyrst og oft-
ast.
87