Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1973, Blaðsíða 44

Fótreipin voru engin og Hornblower varð að ganga út á segl-
rána eins og línudansari.
aí mönnum.“ Sjálfsagt mundu
þar vera nær tvöhundruð manna
áhöfn, sannarlega nægilegt til
þess að veita hundrað og tuttugu
brezkum sjóliðum öflugt viðnám.
En við gerum árás að nætur-
lngi og komum þeim að óvörum,“
sagði Eccles, og las enn hugsan-
ir þeirra.
„Já, að koma óvænt,“ skaut
Pellew inn í, „er meira en hálfur
bardaginn, eins og þið vitið, herra
mínir — afsakið að ég tók fram
í, herra Eccles.“
„Eins og er,“ hélt Eccles áfram
erum við ekki í landsýn, en við
förum að færa okkur nær landi.
Við höfum aldrei verið við þenn-
an hluta strandarinnar, og Frans-
ararnir halda að við séum al-
farnir. Við nálgumst land þegar
dimmt er orðið, förum eins ná-
lægt og unnt er, og síðan leggja
bátarnir af stað. Háflóð á morg-
un er klukkan fjögur fimmtíu,
dögun klukkan hálf sex. Árásin
verður gerð klukkan hálf fimm,
svo að frívaktin verði farin niður
til þess að sofa. Snekkjan gerir
árás á stjórnborða, stórbáturinn
á bakborða, bátur Mallorys á
stjórnborðskinnung, en Chadd á
bakborðsbóg. Chadd sér um að
losa legufæri korvettunnar undir
eins og hann hefur náð stafn-
þiljunum, og hinir bátarnir hafa
kcmizt inn á skutþiljurnar."
Eccles leit á foringja þriggja
stærri bátanna, og þeir kinkuðu
kolli. Svo hélt hann áfram.
„Hornblower bíður með létt-
bátinn þar til við höfum náð
valdi á þilfarinu. Þá á hann að
fara upp í stórseglsreiðann,
hvort heldur honum sýnist á stjór
eða bak, og láta sig engu skipta
það, sem fram fer niðri á þilfari.
Hann á að sjá til þess að háseglið
sé laust og hagræða því eftir því
sem hann fær skipanir um. Ég
mun sjálfur, eða herra Soames,
ef ég særist eða fell, sendum
menn að stýrinu á korvettunni
undir eins og hún tekur skrið.
Straumurinn ber okkur líka út
eftir, og Indefatigable bíður rétt
utan við skotfæri strandvirkj-
anna.
„Nokkrar athugasemdir, herra
mínir?“ spurði Pellew.
Það var þá, sem Hornblower
hefði átt að tala, reyndar eina
tækifærið sem honum gafst. Skip-
anir Ecclesar höfðu valdið hon-
um ugg og kvíða. Hornblower
var enginn reiðamaður og vissi
það. Hann hataði það að vera
uppi í siglutrjám, og hann átti
ekkert af næstum apalipurð og
sjálfstrausti góðs sjómanns.
Hann var óöruggur uppi í reiða,
jafnvel um borð í Indefatigable,
og hann var dolfallinn af þeirri
hugsun einni saman að eiga að
fara upp á hásiglu á ókunnu
skipi og rata um reiðabúnað, sem
hann þekkti ekki. Honum fannst
hann ófær um að gegna því hlut-
verki, sem honum var ætlað, og
liann hafði þegar ákveðið að mót-
mæla því af þeirri ástæðu. Hann
lét þó tækfærið ónotað, því að
honum var ofviða að segja nokk-
uð vegna þess hve hinir foringj-
arnir tóku því, sem þeim var
ætlað eins og sjálfsögðum hlut.
Hann leit kringum sig á óhaggan-
leg andlitin, en enginn gaf hon-
um minnsta gaum, og hann
kveinkaði sér við að vekja á sér
athygli. Hann kingdi munnvatni
og komst jafnvel svo langt að
opna munninn, en þar sem eng-
inn horfði á hann, þá dóu mót-
mæli hans í fæðingunni.
„Jæja, þá, herrar mínir,“ sagði
Pellew. „Ég held að þér ættuð að
fara nánar í einstök atriði, herra
Eccles.“
Of seint. Eccles, með kortið
fyrir sér, var að benda á þær
lciðir, sem fara varð um grynn-
ingar og sandrif Girondeár, og
skýra nánar hvernig strandvirk-
VÍKINGUR
100