Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1973, Blaðsíða 47
Bátarnii' héldu að korvettunni.
Glampa brá fyrir á þilfari kor-
augun eins og hann gat, þá gat
hann ekki séð djarfa fyrir flöt-
um árbökkum, og það mundi
þurfa skarpa sjón til þess að
koma auga á bátana, sem sigu
áfram með aðfallinu.
Alllangt fram undan djarfaði
fyrir dökkva rétt við sjávarflöt-
inn, og það gat verið korvettan.
Eftir nokkur áratog varð Horn-
blower viss um þetta. Soames
hafði staðið sig af snilld og
stjórnað bátnum beinustu leið
á ákvörðunarstað. Snekkjan og
stórbáturinn fjarlægðust hvort
annað og bátarnir, sem áttu að
fylgja hvoru um sig með þeim.
Þeir voru að búa sig til að gera
árás á bæði borð korvettunnar.
,,Vel róið,“ sagði Homblower, og
áhöfn léttbátsins hætti að róa.
Hornblower hafði sín fyrir-
mæli. Hann varð að bíða þar til
árásarliðið hefði náð fótfestu á
skipsþilj um, og þótt hann gæti nú
séð korvettuna, þá voru bátarnir
horfnir úr sjónmáli. Korvettan
lá fyrir akkerum, en seglrár
hennar voru rétt greinanlegar
þar sem þær báru við himininn —•
og þangað var það, sem Horn-
blower átti að klifra. Rétt við
korvettuna sá hann gusu, en bát-
arnir voru nú að koma að skipinu,
og einhver hafði róið ógætilega.
í því augnabliki var kallað frá
þilfari korvettunnar. Og þegar
það var endurtekið, þá var öskr-
að hraustlega í bátunum, sem
voru komnir að skipshliðinni.
Háreisin var mikil og löng og af
ásettu ráði gerð. Bæði myndi
þetta rugla óvinina og auk þess
gefa hinum bátunum til kynna
hvernig gengi. Brezku sjóliðarnir
öskruðu eins og trylltir væru.
VÍKINGUR
vettunnar og hvellur heyrðist,
fyrsta skotið, en brátt heyrðust
skammbyssuskot og jafnvel í ein-
staka byssu á þilfari skipsins.
„Róið,“ sagði Hornblower og
skipunin var eins og hún hefði
verið neydd fram á píningabekk.
Léttbáturinn tók skrið, en
Iíornblower barðist við tilfinn-
ingar sínar, og reyndi að gera
sér grein fyrir því hvað væri að
gerast. Hann sá ekki ástæðu til
þess að kjósa annaðhvort borð
korvettunnar, og bakborðshliðin
lá betur við, svo hann stýrði bátn-
um að undirstögum stórseglsins
bakborðsmegin. Hann var svo
upptekinn af því, sem hann var
að gera, að það var aðeins rétt í
tæka tíð að hann skipaði mönn-
unum að leggja upp árar. Hann
lagði stýrið í borð og báturinn
snerist en frammámaðurinn
krækti í skipið. Frá þilfarinu
barst hávaði eins og smiður væri
að hamra á potti, og Hornblower
tók eftir þessum einkennilega
hávaða um leið og hann steig
upp á afturþóttuna. Hann þreif-
aði eftir sveðjunni í beltinu og
skammbyssunni, og síðan stökk
hann, og rétt náði taki á undir-
stögunum og hóf sig upp. Hann
fann stögin milli handanna, en
veglínur undir fótum og tók þeg-
ar að klifra upp. Um leið og hann
leit inn yfir borðstokkinn, lýsti
byssuskot upp þilfarið andartak,
og það var eins og mynd væri
brugðið upp. Rétt hjá og á þil-
farinu neðan við sig sá hann
brezkan mann í sverðbardaga við
franskan foringja, og hann skildi
nú hálfhissa, að hávaðinn, sem
honum hafði fundizt svipa til
pottaviðgerðar, var hljóð sverða,
sem skullu saman — stál gegn
stáli, eins og skáldin sögðu. Og
það var allt sem skáldlegt var.
Á meðan þaut hann upp reið-
ann og fann stigann upp á rána
við olnboga sinn, og hann greip
dauðahaldi og hékk þarna nokkur
hræðileg augnablik. Síðan hóf
liann sig upp á stög háseglsins
og tók að klifra lokasprettinn, en
lungu hans voru að springa af
áieynslu. Hér var háseglsráin, og
Hornblower fleygði sér yfir hana
og fór að þreifa með fótunum eft-
ir fótreipinu. Góður guð! Það var
ekkert fótreipi — fætur hans
dingluðu þarna í lausu lofti. Hann
hékk þarna á ránni hundrað fet
yfir þilfarinu og spriklaði eins
og krakki, sem haldið er á lofti.
Kann að vera að Frakkar hafi
tekið fótreipin burtu einmitt með
svona atvik í huga. Án fótreipis
komst hann ekki út á rána, en
samt varð að losa um böndin þar
og þar með seglið, allt valt á
því. Hornblower hafði séð ofur-
huga ganga upprétta út á segl-
rá eins og þeir væru línudans-
arar. Nú var þetta eina leiðin
til þess að komast út á enda segl-
rárinnar.
Snöggvast hætti hann að anda
þegar hið veika hold hans hugs-
aði um að ganga eftir ránni yfir
Ginnungagapinu neðan við. Þetta
var ótti, sú skelfing, sem rænir
mann þreki, gerir mann aflvana
og máttlausan. Samt hélt hugur
hans áfram að starfa af fullum
krafti. Þetta var sú ragmennska,
sem menn hvísluðu um við aðra.
Þá hugsun gat hann ekki þolað
sjálfur, það var verra, þótt val-
kosturinn væri hroðalegur, held-
ur en að hrapa í myrkrinu niður
á þilfar. Hann kom hnénu upp á
rána og rétti sig upp. Hann fann
fyrir ránni seglvafðri undir fót-
unum, og eðlisávísun hans sagði
honum að hika þarna alls ekki.
„Áfram, menn!“ æpti hann og
hljóp út á rána.
Tuttugu fet voru út á x'árend-
ann, og hann fór þetta í nokkrum
óstyrkum stökkum. Hann var nú
orðinn alveg skeytingarlaus,
103