Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1973, Blaðsíða 48

beygði sig niður að ránni, lagð-
ist niður og leitaði festinganna.
Dynkur á ránni sagði honum að
Oldroyd, sem ákveðið hafði verið
að kæmi næst eftir honum, hefði
fylgt honum út á rána — hann
átti sex skrefum skemmra að
fara. Án efa höfðu hinir léttbáts-
mennirnir með Clough í farar-
broddi farið út á hina rána, og
það kom í Ijós af því hve seglin
losnuðu fljótt. Falurinn frá ránni
var rétt hjá, og án þess lengur
að hugsa um nokkra hættu, því
að hann var í vímu af æsingi og
því, sem gerst hafði, greip hann
falinn báðum höndum og lét sig
falla af ránni. Spriklandi fætur
hans fundu kaðalinn og hann lét
sig renna niður.
Fífl; Ætlaði hann aldrei að
læra að nota skynsemi og hygg-
indi? Myndi hann aldrei muna
að árverkni og varúð mátti aldrei
bila? Hann hafði látið sig renna
svo hratt niður, að kaðallinn reif
skinnið úr lófum hans, og þegar
hann reyndi að herða takið, þá
var sársaukinn svo mikiil að hann
varð að losa takið aftur og rann
svo með þeim hraða niður falinn,
að skinnið bókstaflega flagnaði af
höndum hans eins og hann væri
að taka af sér vettlinga. Loks
náðu fætur hans þilfarinu, og
hann litaðist um.
Það var aðeins farið að bjarma
af degi, og engin bardagalæti að
heyra. Þeir höfðu sannarlega
komið áhöfn skipsins að óvörum.
Hundrað menn hefðu yfirbug-
að þá, sem voru á verði í skyndi-
áhlaupi áður en frívaktin gat
komið þeim til aðstoðar og sýnt
nokkra mótspyrnu. Stórkarlaleg
rödd Chadds barst framan úr
stafni.
„Akkerin eru laus, herra !“
Eccles beljaði aftan af skut-
þiljum:
„Herra Hornblower!“
Hornblower svaraði, og var
skipað að taka til við falina. Hóp-
ur sjóliða kom til hjálpar, ekki
aðeins mennirnir úr bát hans,
heldur allir, sem eitthvert fram-
tak var í og kjarkur. Seglunum
var ekið og þau fyllti þegar af
léttari suðrænu og Papillon sner-
ist og tók skrið niður ána og
útfallið hjálpaði til. Nú var tekið
að birta en dálítið mistur lá yfir
sjávarfletinum.
Á stjórnborða heyrðist skyndi-
lega heljar druna, og nú tættist
mistrið af dunum og dynkjum,
sem virtust yfirvættis hávaða-
mikil. Þetta stafaði fpá fallbyssu-
kúlum, þeim fyrstu, sem Horn-
blower hafði heyrt hvína yfir
sig.
Eccless skipaði hratt fyrir um
að setja upp hverja pjötlu, og nú
kom skothríð frá Blaye, hin fyrri
var frá St. Dye, og það hafði
greinilega verið gizkað á hvað
var að gerast. En korvettan var
hraðskreið og ekki auðvelt skot-
mark í hálflýsinu. Það hafði
skollið hurð nærri hælum, og
stundartöf hefði geta orðið ör-
lagarík. Aðeins eitt skot kom ná-
lægt þeim, og heyrðist gella í
streng upp í reiða.
„Herra Mallory, látið splæsa
staginn."
„Ójá, ójá, herra.“
Nú var orðið nægilega bjart
til þess að hægt var að litast um
á þilfarinu, Hornblower sá Ecc-
les aftur á háþiljum þar sem
hann skipaði fyrir verkum, en
Soames stóð hjá stýrinu og stýrði
korvettunni niður ána. Tveir hóp-
ar rauðstakkaðra Breta með
stingi á byssum sínum, stóðu vörð
við uppgöngurnar. Fjórir eða
fimm menn lágu á þiljum ein-
kennilega utangátta, yfirgefnir.
Dauðir menn. Homblower gat
horft á þá með kæruleysi æskunn-
ar. Þarna var Iíka særður maður,
cg kveinaði út af því að mj öðm
hans var brotin, og á hann gat
Hornblower ekki litið áhugalaust,
og hann varð því feginn, ef til
vill mest vegna sjálfs síns, að
sjóliðar komu í þessu og báðu
um og fengu leyfi hjá Mallory
til þess að fara frá störfum og
veita manninum aðstoð.
„Viðbúnir að venda,“ hrópaði
Eccless, því að korvettan var nú
komin að miðgrynningunni, og
varð að breyta stefnu til þess
að ná rúmsjó. Mennirnir hlupu
að segl-fölunum, og Hornblower
slóst þar í för. En þegar hann
snerti á kaðli olli það honum
slíkum sársauka að minnstu mun-
aoi að hann ræki upp öskur. Lóf-
ar hans voru eins og opið sár og
meira að segja alveg nýtt, því að
blóð rann úr þeim. Þegar hann
tók nú allt í einu eftir þessu, þá
var sársaukinn ótrúlega mikill.
Seglum var hagrætt og kor-
vettan lét vel að stjórn.
„Þarna er INDY gamla,“ hróp-
aði einhver.
Indefatigable sást nú greini-
lega, var aðeins utan skotmáls frá
strandvirkjunum, og tilbúin að
taka við herfanginu. Einhver
húrraði, og gleðihrópin gullu frá
öllum, en síðasta skotið frá St.
Dye hlunkaði máttlaust í sjóinn
skammt frá. Hornblower hafði
með varúð náð klút úr vasa sín-
um og var að bögglast við að
vefja um hendi sína.
„Get ég hjálpað yður við
þetta, herra?“ spurði Jackson.
Hann hristi höfuðið þegar hann
sá fleiðrin.
„Þér voruð ógætinn, herra. Þér
hefðuð átt að handstyrkja yður
niður,“ sagði hann, þegar Horn-
blower skýrði fyrir honum hvern-
ig á sárunum stæði. „Þetta var
gálaust af yður, herra bið af-
sökunar, að segja það.
En þið, þessir ungu menn eruð
oft óaðgætnir. Þið hugsið hvorki
um háls ykkar né húð, herra.“
Hornblower leit upp á rána
hátt yfir höfði sínu. Hann minnt-
ist þess hvernig hann hafði geng-
ið eftir þessari spíru út á ráar-
endann í myrkrinu. Við þessa
endurminningu, jafnvel með fast
þilfarið undir fótum, fór smá-
vegis hrollur um hann.
104
VÍKINGUR