Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 2

I&œða Lúðvíks ðósepssonar
á sjómannadaginn 3. júní 1973
Góöir íslendingar!
1 dag höldum við hátíðlegan
sjómannadag. Við minnumst sjó-
mannastéttarinnar, sem öllum
atvinnustéttum fremur vinnur
undirstöðustörf í okkar þjóðfél-
agi. Þess er oft getið, þegar mikið
liggur við, að 80—90% af
heildarverðmæti allra útfluttra
vara okkar íslendinga fáum við
fyrir sjávarafla. Þessar háu hlut-
fallstölur sýna á skýran sátt hve
þýðingarmikill sjávarútvegurinn
er í íslenzkum þjóðarbúskap og
hve mikilvægu hlutverki fiski-
menn okkar gegna, sem með störf-
um sínum leggja grundvöllinn að
þessum miklu verðætum, sem
þjóðarbúið í heild síðan byggir
afkomu sína á. Vegna legu lands-
ins og fámennis þjóðarinnar eru
utanríkisviðskipti okkar tiltölu-
lega mjög mikil borið saman við
ílestar aðrar þjóðir.
Við verðum að kaupa frá öðr-
um þjóðum nær allt kom sem við
notum, alla málma, timbur, olíur
og mjög margvíslegar iðnaðar-
vörur. Af þeim ástæðum verðum
við að afla okkur mikils erlends
gjaldeyris og það gerum við fyrst
og fremst með sjósókn okkar og
fiskimennsku og með því að til-
reiða þann sjávarafla, sem sjó-
menn okkar hafa með dugnaði og
atorku dregið að landi.
Það er sannarlega að vonum,
að öll íslenzka þjóðin haldi hátíð-
legan einn dag á ári og minnist
þá sjómannastéttarinnar, svo háð-
ir og tengdir sem allir landsmenn
eru störfum þeirrar stéttar.
Reynslan hefur sýnt okkur, svo
ekki er um að villast, að þegar
vel gengur á sjónum, þegar afli
fiskimanna okkar er mikill, og
þeir færa að landi góðan afla, þá
vegnar þjóðarbúinu vel. Þá er
mikil atvinna í landi, þá eru
byggð hús, lagðir vegir, reist
orkuver, þá er varið meira fé
til menningarmála og til al-
mennra framfara í landinu. Tak-
ist miður á sjónum, bregðist afli,
eða stöðnun verði í sjósókn af
einhverjum ástæðum, þá hriktir
í öllu þjóðfélagskerfi okkar, þá
dregur úr atvinnu, framkvæmdir
minnka og efnahagsvandamál
blasa þá við á flestum sviðum.
Þannig er okkar lífsreynsla,
þetta höfum við öll séð og fundið.
Þessi sannindi þekkja allir fs-
lendingar. Að þessu sinni höldum
við sjómannadaginn hátíðlegan
við nokkuð sérstæðar aðstæður. Á
fiskimiðunum við landið stöndum
við í stríði við erlenda aðila. Rík-
isstjórn Bretlands hefir sent her-
skip, stóra dráttarbáta og nokk-
ur aðstoðarskip inn í íslenzka
íiskveiðilandhelgi í þeim tilgangi
að brjóta niður með valdi, þau
lög og reglur sem við höfum sett
um fiskveiðar á fiskimiðunum við
landið.
Brezkar herþotur fljúga dag-
lega yfir fiskimiðin og njósna um
ferðir varðskipa okkar og mynda
ásamt með herskipunum, dráttar-
bátunum og aðstoðarskipunum
sameiginlegan herflota, sem beint
er gegn okkur fslendingum.
Landhelgismálið og hin lúalega
árás Breta með herskipum og her-
ílugvélum gegn okkur íslending-
um, hlýtur að setja svip sinn á
þennan sjómannadag.
Þegar við tókum þá ákvörðun
að stækka fiskveiðilandhelgi okk-
or í 50 mílur, var það gert að vel
athuguðu máli og af brýnni nauð-
syn.
Þær staðreyndir lágu óumdeil-
anlega fyrir, að fiskistofnamir
Lúðvík Jósepsson,
sjávarútvegsráðherra
við landið voru í hættu. Sókn út-
lendinga á miðin fór vaxandi, afli
á sóknareiningu fór minnkandi,
fiskurinn fór smækkandi og er-
lendir og innlendir fiskifræðing-
ar vöruðu alvarlega við augljósri
ofveiði helztu fiskistofnanna.
Við íslendingar höfðum nýlega
fengið að kenna á afleiðingum of-
veiða á íslenzk-norska síldarstofn-
inum. Við gerðum okkur fulla
grein fyrir hvaða afleiðingar það
myndi hafa ef eins færi með
þorskstofninn við landið og fór
með síldina. Við vissum, að vernd-
un þorskstofnsins var okkur blátt
áfram lífsnauðsyn, að verndun
fiskimiðanna við landið var al-
gjört skilyrði þess, að við gætum
áfram lifað menningarlífi í land-
inu.
Stækkun fiskveiðilandhelginn-
ar við ísland í 50 mílur var held-
ur ekkert eins dæmi. Þegar við
VlKINGUR
154