Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 18

Þegar ég hafði lokið frásögn
minni skáluðum við, en að því
búnu sagði ég, að nú yrði sá
næsti að taka við. Ætli það dæm-
ist ekki á mig, sagði Árni og hóf
hann síðan frásögn sína.
Skipið sem ég var með, öslaði
inn Siglufjörð að morgni dags í
blíðskaparveðri. Ég var á sölu-
ferð og hugði nú gott til að koma
hér, því hér átti heima einn af
mínum beztu kunningjum, Ás-
mundur kaupmaður. Höfðum við
kynnst í Samvinnuskólanum fyr-
ir nokkrum árum. Strax eftir að
skipið var lagst að, lagði ég af
stað að leita að heimili vinar
míns, eftir litla stund stóð ég
við útidyrnar og hringdi dyra-
bjöllunni. Til dyra kom ung og
frískleg stúlka, en nú fataðist
mér alveg, því mér virtist sem
systir mín stæði fyrir framan
mig, svo líkar voru þær, nema
þessi var töluvert yngri. Loks
áttaði ég mig og brosti hálf vand-
ræðalega og spurði eftir Ás-
mundi. Stúlkan hafði tekið eftir
vandræðasvipnum á mér, starði
á mig hálf undrandi, hefur víst
fundist ég eitthvað smá skrítinn,
en loks svaraði hún mér og sagði
að faðir sinn væri í verzluninni,
en kæmi bráðum heim í mat og
móðir sín hefði skroppið út að
verzla, en kæmi að vörmu spori.
Skyldi ég koma inn og bíða eftir
honum. Þáði ég það og vísaði
hún mér inn í stofu, en sagði
um leið, þú skal't láta fara vel
um þig, ég skal segja móður minni
að það sé gestur heima, ég er
að fara í skólann og þar með var
hún horfin. Ég fór nú að litast
um í stofunni, skoða myndir sem
héngu á veggjum og aðra muni.
Ég tók eftir hurð sem var í hálfa
gátt, ég ýtti á hana tánni, svo
ég sá alveg inn. Þetta var sjáan-
lega betri stofa, því hún var bú-
in fallegum munum, ég gekk inn
í stofuna þar til ég var kominn
inn á mitt gólf. Þar staðnæmdist
ég og skimaði í kringum mig.
Við einn vegginn stóð sófi og
fyrir ofan hann hékk mynd, ég
horfði fast á myndina, mér
fannst ég kannast við hana, hafa
séð hana áður. Myndin var dá-
lítið sérstæð, hún var af fallegri
stúlku sem sat á bekk í fögrum
garði, er var prýddur blómum
og runnum, hún var klædd létt-
um sumarklæðnaði, hélt annari
hendinni beint út, en á hendi
hennar sat dúfa, horfði stúlkan
brosandi á dúfuna sem sat á
hendi hennar. Hvar ég hafði séð
þessa mynd áður, gat ég ekki
munað. Við sófann var lítið borð
með kringlóttri plötu. Á borðinu
stóð mynd og við athugun sá
ég að það var vinur minn Ás-
mundur og stúlkan sem hafði
boðið mér inn og þá hlaut þetta
að vera konan hans, sem var með
þeim á myndinni og hún var auð-
sjáanlega tekin á fermingardegi
stúlkunnar. Ég skoðaði lampa
sem stóð í horninu og settist í
sófann og skoðaði lampann betur,
því hann var töluvert sérstæður
og þá var eins og það kviknaði
ljós og minningarnar runnu fram
í huga mínum.
Ég hafði komið með skipi hing-
að seint um kvöld, það var hálf-
gert leiðinda veður, kalsa rign-
ing með kuldagj óstri. Þegar ég
hafði gengið stundarkorn um bæ-
inn rakst ég á strák, sem var þar
á rölti, ég tók hann tali og spurði
hvort ekki væri hér kaffihús.
Stráksi það kvað jú vera, en það
væri bara enginn við núna,
allir væru á grímuballinu
Höfundur.
í félagsheimilinu. Mér datt þá
í hug að það gæti verið nógu gam-
an að líta þangað inn, svo ég
spurði strákinn, hvort hann vildi
fylgja mér þangað. Drengur
kvaðst skyldi gera það, en segir
um leið, vilt þú þá borga fyrir
mig inn, því mig langar svo mikið
til að komast þangað og sjá, en
ég á engan pening. Ég kvaðst
skyldi sjá til þess að hann kæmist
inn á grímuballið. Þegar við nálg-
uðumst félagsheimilið, heyrðist
í hljómsveitinni langt út á götu,
svo það leyndi sér ekki að hér var
eitthvað um að vera. Ég greiddi
inngangseyrir fyrir okkur báða
og þar með var drengsi horfinn.
Ég tróð mér eins nálægt dans-
gólfinu og hægt var, svo ég gæti
betur séð þá sem grímuklæddir
voru, svifu þeir um gólfið í alls
konar búningum. Þegar ég hafði
staðið þarna dágóða stund og virt
þetta fyrir mér, veit ég ekki fyrr
til, en það stendur fyrir framan
mig lítil og nett hjúkrunarkona
og hneigir sig djúpt fyrir mér,
VÍKINGUE
170