Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 37

drykkju. Þeim var síðan fleygt í
einn haug á þilfarið og landfest-
ar leystar og dráttarbátur feng-
inn til að draga skipin gegnum
flóðhliðin. Meðal annarra reis úr
rotinu nýafskráður háseti. Hafn-
arlögreglan hélt að hann hefði
strokið af skipinu, og fleygði
fyrst sjópoka hans um borð, en
síðan manninum á eftir. Hann
mótmælti eðlilega við skipstjór-
ann, en varð nauðugur viljugur
að fylgja skipinu. Næsta dag
voru allir komnir til meðvitund-
ar. Mönnum var þá stillt upp í
eina röð á þilfari og þeir skráðir.
Flestir höfðu ekki hugmynd um
hvernig þeir höfðu hafnað um
borð. Við skráninguna voru átj-
án menn valdir úr hópnum, en
þeir sem eftir voru, sendir í land
aftur með dráttarbátnum. Þetta
var almennur siður í þá daga,
og eins og kunnugt er, kallað að
Sjanghaja sjómenn um borð í
skipin. f öllum meiri háttar hafn-
arborgum voru menn, sem höfðu
atvinnu af þessu — og beittu þeir
VlKINGUR
þá gjarna áfengi, sem hefði get-
að fengið naut til að leggjast upp
í loft á bás sínum, bara við þef-
inn einan saman. Þeir tóku svo
vissa þóknun fyrir hvern haus,
eða réttara sagt hverja tíu fing-
ur. Og fullvissuðu gjarna skip-
stjórana um, að dyngjan á þilfari
þeirra væri öll samansett af þaul-
vönum Kap Hornurum, en svo
kölluðust seglskipamenn, sem
siglt höfðu fyrir þennan veðra-
sama syðsta odda Suður-Afríku.
Eiginlega þóttu seglskipamenn
ekki fullgildir fyrr en þeir höfðu
siglt fyrir Kap Horn og því fleiri
ferðir, þeim mun meiri virðingu
hlaut sá, er hafði farið þær. Og
upp í móti sígnauðandi storm-
unum svífa hvítir óþreytandi
albatrosar, sem að fornri sögn
eru sálir drukknaðra seglskipa-
manna við Horn.
Við heistum segl og framund-
an var hin langa sjóferð til Suð-
ur-Ameríku. Ég var þá nýlega
orðinn fimmtán ára, eini Norður-
landabúinn innan um ellefu þjóð-
erni. í sjötíu og tvo daga sáum
við aðeins himin og haf og mjög
sjaldan annað skip út við sjón-
deildarhring. Við hrépptum oft
storma og í hvert sinn hét ég því,
að slyppi ég lifandi úr þessu víti,
skyldi ég aldrei oftar til sjós.
Svo skein sólin og þurrkaði sjó-
vott þilfarið og ég tók að hug-
leiða, að þetta væri ekki svo bölv-
að eftir allt saman.
Einn af áhöfninni var ungur
Þjóðverji, sem ætlaði að heim-
sækja systur sína, búsetta í Bue-
nos Aires. Foreldrar hans voru
látnir og þessi systir var hans
eina skyldmenni. Við sátum sam-
an á kistum okkar í lúkarnum
og borðuðum morgunmat, sem
venjulega saman stóð af tei og
skipskexi, krökku af maðki. Við
urðum að dífa kexinu nokkrum
sinnum í heitt teið til að fá maðk-
inn til að skríða út, áður en við
lögðum okkur þetta til munns.
Skyndilega voru aílir kallaðir á
þiljur til að taka saman aftur-
seglið. Rásegl og millisegl höfð-
um við tekið saman um nóttina.
Þessi ungi Þjóðverji lá við hlið
mér á ránni, þegar allt í einu
kom hörð stormhviða og reif
seglið úr höndum okkar. Seglið
stóð stíft eins og múrveggur út
frá ránni í storminum, og þreif
þennan unga Þjóðverja með sér
fyrir borð. Hann hvarf í hafólg-
una, en skaut upp aftur. „Maður
fyrir borð!“ var hrópað.
Stýrimaðurinn gi’eip bjarg-
hring og fleygði honum til Þjóð-
verjans. En hann gerði enga til-
raun til að ná í hringinn. Hann
starði aðeins upp til okkar og
hvarf síðan út í sortann.
Eftir að við höfðum tekið sam-
an afturseglið fórum við niður í
lúkar og tókum til við morgun-
matinn, þar sem frá var horfið.
En kista Þjóverjans var nú ekki
setin, og leifarnar af morgun-
verði hans stóðu á borðinu. Þetta
sviplega slys hafði mikil áhrif á
mig.
Og áfram sigldum við. Eftir
sjötíu og tvo sólarhringa frá því
við lögðum upp frá Cardiff, kom-
um við svo til Buenos Aires og
Þetta er Öivind Galatíus skipstjóri með líkan af skólaskipinu „Köbenhavn“, sem
fórst árið 1928 með allri áhöfn.
189