Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 45

fleiri byssum, og það hafði verið
alvarlegt áfall, ef einhver bát-
anna hefði orðið fyrir skoti.
„Afsakið, herra,“ sagði Horn-
blower, allt í einu kominn til
hans, og Bush sneri sér frá glitr-
andi sjávarfletinum.
,,Hvað?“
„Ég gæti farið með eitthvað
af fallbyssunum aftur á,“ sagði
Hornblower. „Hleðslan myndi
breytast með því móti og auð-
velda verkið.“
„Það mundi það gera,“ sam-
þykkti Bush. Andlit Hornblow-
ers var nú orðið allóhreint og
lágu taumar af svita í skítnum,
og Bush tók eftir þessu meðan
hann hugsaði um hvort hann
hefði nóg völd til þess að gefa
slíka skipun á eigin ábyrgð.
„Þú ættir að fá leyfi hjá Buck-
land. Spurðu hann í mínu nafni
er þú villt.“
„Ójá, ójá, herra.
Tuttugu og fjögurrapunda fall-
byssurnar á lægra milliþilfarinu
vógu yfir tvær smálestir hver, og
að flytja þær aftur á skipið mundi
hafa mikla þýðingu um að losa
skipið af leðjurifinu. Bush leit
aftur á bátana og sá að þeir voru
að koma sér fyrir í beinni línu
frá skipinu, því að það mundi
hafa alvarlegar afleiðingar fyrir
átak frá drættinum, ef akkerin
væru hornskökk við átakapúnkt-
inn. Vatnið sauð og kraumaði allt
í kringum bátana, en strandvirk-
in voru nú að ná réttu færi þótt
langt væri. Bush sá bregða fyrir
eins og leiftrandi axarblaði í skut
eins bátsins. Þeir voru að sleppa
akkerinu þar sem það hékk á
skutnum. Hamingjunni sé lof.
Fallbyssur Hornblowers belj-
uðu án afláts, og skipið skalf og
nötraði, en á sama tíma heyrðust
brak og hávaði ofan af þiljum,
og það þýddi að annað virkið var
enn að skjóta á þá og hitta í
mark. Allt virtist gerast í senn.
Hornblower var þegar kominn
af stað með nokkra menn við að
draga til fallbyssur, og það var
enginn hægðarleikur að ranga
þessum drellum til á þiljum, sem
varla varð þverfótað á. En Bush
VlKINGUR
gat ekki nema rétt litið á Horn-
blower, því að hann varð að
skunda frammá skipið til þess
að líta eftir akkersspilinu.
Skipverjar voru þegar farnir
að raða sér á spilið, og voru menn
teknir frá þilfarsbyssum til þess
að auka liðið. Þeir voru naktir
að mitti, spýttu í lófana og reyndu
fyrir sér um fótfestu — þess
gerist ekki þörf að segja þeim
hve alvarlegt ástandið var, og
það var engin þörf á hnútasvipu
Bush.
„Allir nú,“ galaði Bush, „allir
eitt og vekið hina dauðu upp,“
og mennirnir ráku upp öskur og
hentu sér á spilvindurnar, en
slakinn fór fljótt af kaðlinum.
Svo fór spilið að snúast hægar.
Klank-klank heyrðist í stoppar-
anum, og enn hægar og loks tók
að braka í spilinu, en þetta var
nýr kaðall og búast mátti við að
eitthvað teygðist á honum.
„Áfram“, öskraði Bush. Klank-
klink, og loks stöðvaðist spilið
með öllu, en kaðallinn strengdur
eins og vír og brakaði í spilinu.
Bush herti enn að mönnunum, og
loks heyrðist smellur í hemla-
speldinu — klank — og svo stóð
allt fast. Miskunnarlaus sólin
hellti geislum yfir strengd bök
mannanna, en berir fætur og
harðir reyndu að ná fastri fót-
festu við rimlana á þilfarinu og
þeir ýttu og sperrstust við spil-
vindurnar. Bush fór niður aftur
og lét þá um að streða, en hann
gat og gerði það líka, sent fleiri
menn á vindurnar. Niðri stóðu
mennirnir enn í ströngu við að
flytja síðustu fallbyssurnar aftur
eftir, en Hornblower var aftur
kominn til skotliða sinna til þess
að líta eftir því, hvernig miðað
væri. Bush steig á kaðalinn, og
hann var ekki lengur eins og
neinn kaðall, hann var eins og slá
úr tré, eins stífur og ósveigan-
legur. Þá var eins og Bush fyndi
titring um bera il sína, lítinn, en
mennirnir við spilið voru enn á
ný og nú fleiri að beita öllu afli.
Enn einn smellur heyrðist frá
spilinu og var eins og titringur
færi um allt skipið. Kaðalinn
titraði líka snöggvast, en varð
síðan stálharður aftur. Hann
hreyfðist ekki tommubrot undir
fæti Bush, og þó beittu hundrað
og fimmtíu menn öllu afli, sem
þeir áttu til spilvindurnar. Skot
hljóp úr einni af byssum Horn-
blowers, og Bush fann titring á
kaðlinum. Það bar engan árangur
að herða meira á mönnunum við
spilið, kaðallinn hreyfðist ekki.
Hornblower kom og bar hönd að
hatti sínum.
„Tókuð þér eftir nokkurri
hreyfingu þegar ég hleypti af,
herra?“ Um leið og hann spurði
gaf hann einum skotliða merki
en byssa hans var hláðin og til-
búin til þess að hleypt yrði af.
Skotliðinn bar eld að skotrauf-
inni, byssan drundi og hentist
inn aftur vegna bakslagsins, en
Bush fann áhrifin á kaðalinn með
fætinum.
„Aðeins titring — nei — já.“
Allt í einu var eins og leiftur færi
um huga Bush. Hann vissi hverju
Hornblower myndi svara sinni
eigin spurningu.
„Hvað áttu við?“ sagði hann.
„Eg gæti látið skjóta úr öllum
byssunum í einu, það kynni að
losa um haldið, sem leðjan
hefur.“
Og þetta gæti sannarlega ver-
ið rétt. Renown lá í leðjurifi, sem
saug skipið blýfast. Væri hægt
að hrista skipið meðan fullstrengt
var á akkeriskaðlinum, gat svo
farið að hið límkennda leðjutak
losnaði.
„Ég held svo sannarlega að það
sé þess virði að reyna,“ sagði
Bush.
„Ágætt, herra. Ég skal hafa
byssur mínar hlaðnar og tilbúnar
eftir þrjár mínútur, herra,“ og
Hornblower sneri sér að mönn-
um sínum og notaði hendurnar
fyrir kallara.
„Hættið að skjóta, hættið allir
að skjóta.“
„Ég ætla að segja þeim þetta
við spilið,“ sagði Bush.
„Ágætt, herra,“ sagði Horn-
blower. Hann hélt áfram að skipa
fyrir.
„Hlaðið byssurnar tvöfaldri
197