Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1973, Blaðsíða 7

lögfræðingurinn, þetta er jú taxt-
inn.
Nokkrum árum seinna er Árni
að koma á traktornum sínum eft-
ir þjóðveginum, sér hann þá hvar
bíll er að brjótast um í hliðar-
götu og kemst hvorki aftur á bak
né áfram.
Árni fer þangað, en þegar hann
sér bílstjórann, finnst honum eins
og hann kannist við kauða. Hann
segir svo með hálf ísmeygilegu
glotti, er eitthvað að, herra minn ?
Nú, hvað sýnist þér, ég sit hér
fastur, getur þú ekki hjálpað og
clregið bílinn upp úr.
Árni kemur með tóg og hnýtir
bæði í bíl og traktor, dregur svo
bílinn upp úr og alla leið niður á
þjóðveg. Þegar Árni hefur geng-
ið frá öllu, segir maðurinn við
stýrið: Á ég ekki að borga eitt-
hvað fyrir hjálpina? Jú, þetta
eru sko 500 krónur. 500 krónur
segir bílstjórinn? Já, sko, það er
nú taxtinn, takk, segir Árni.
Svíðingur, hvæsti frúin, sem sat
við hlið ökumannsins um leið og
bíllinn rann af stað. Taxtinn,
sagði Árni hlæjandi og veifaði
húfunni, taxtinn, takk.
Óþekktur rekkjunautur
Við komum nokkrir saman
heima hjá Árna Páls og létum
fara vel um okkur. Við höfðum
lokið samstarfinu í þetta sinn og
komum hér saman til að kveðjast
og minnast þess sem liðið og unn-
ið var. Við sátum í þægilegum
sætum og höfðum í glösum okkar
létta og gómsæta blöndu, sem ekki
virtist hafa önnur áhrif á okkur
en að liðka eilítið um málbeinið.
Þegar við höfðum skrafað sam-
an dágóða stund, kom einn okkar
með þá tillögu, að við skyldum
allir segja frá einhverju smá
VlKINGUR
ævintýri, því auðvitað hafið þið
allir lent í einhverju slíku. Jú,
allir virtust áfjáðir í að heyra
eitthvað slíkt, en þegar þeir voru
eggjaðir á að segja eitthvað, dró
strax niður í þeim og þóttust ekki
hafa lifað nein ævintýri. Þegar
við höfðum þjarkað um þetta dá-
litla stund, sagði ég þeim, að ég
skyldi segja þeim smá ævintýri,
sem ég hafði upplifað, en það væri
hvorki langt né æsandi. Það sem
vakti fyrir mér var að einhver
þyrfti að byrja, þá myndu fleiri
koma á eftir, og sagði ég svo frá:
Ég var einu sinni farþegi á er-
lendu farþegaskipi sem sigldi hér
við land. Þegar ég kom um borð,
var skipið yfirfullt af farþegum
og ekkert klefapláss að hafa og
varð ég því, ásamt fleirum að hýr-
ast í skotum og göngum þann
tíma, sem skipið var að komast á
okkar ákvörðunarstað. Það var
síðla dags sem við komum um
borð og héldum við okkur, sem
plásslausir vorum, að mestu í
reyksalnum á öðru farrými og
fór alveg prýðilega um okkur. Það
hefur alltaf verið sagt að Adam
hafi ekki verið lengi í Paradís, og
eins var um okkur.
Þegar leið á kvöldið, kom yfir-
þjónn farrýmisins og rak okkur
út með harðri hendi. Nú, þá var
ekki um annað að gera en að
draga sig út á dekkið, en þar var
ekki beint vistlegt, því nætur-
gjólan var svo köld og svo sótti
á okkur svefn og lúi. Þegar við
urðum þess varir að þjónustu-
fólkið var gengið til náða, fórum
við niður á annað farrými og
höfðumst þar við í stigum og
göngum. Þar var að minnsta
kosti velgjan, en ekki var ég alls-
kostar ánægður með að þurfa að
hýrast þarna alla nóttina, svo ég
fór að rannsaka, hvernig umhorfs
væri í klefunum. Á tveimur klef-
unum voru hurðirnar kræktar
upp til hálfs svo ég átti hægt með
SMÁSÖGUR
eftir
P. Björnsson G., frá Rifi■
að skyggnast inn um þær. Varð
ég þess brátt vís, að í báðum
klefunum voru kvenmenn. 1 öðr-
um klefanum voru þær vakandi og
voru að masa saman.
Nú tók ég skjóta ákvörðun, ég
tók af mér hatt og frakka og
fleygði því í einn félaga minn og
bað hann um að geyma fyrir mig.
Hugsaði ég með mér að nú væri
annaðhvort að duga eða drepast.
Það var hálf rökkur í klefanum,
ég læddist eins og þjófur inn fyr-
ir hurðina, og þegar ég var kom-
inn inn á klefagólfið, fór ég að
athuga neðri kojurnar og þær
sem í þeim voru. 1 einni var
kroppurinn svo stór að það var
útilokað að ég kæmist fyrir líka,
en við athugun á þeirri næstu sá
ég að hún mundi vera lítil og nett,
því að það fór svo lítið fyrir
henni í kojunni. Nú var um að
gera að missa ekki kjarkinn, ég
mátti alveg eins búast við öllu því
versta og að ég yrði rekinn út úr
klefanum með hinni mestu smán.
En hvað um það, með hinni
mestu ró og mýkt í öllum hreyf-
ingum, smeygði ég mér upp í koj-
una og lét fara eins lítið fyrir mér
og ég mögulega gat.
Ekki hafði ég legið þarna lengi
þegar rekkjunautur minn varð
þess var að hún var ekki kona
einsömul í kojunni, reis hún nú
upp á olnboga og hvíslaði hver er
þetta? Hvað ert þú að gera
hérna? Eg sá nú fljótt, að nú var
um að gera að þagga niður í
henni og róa hana, svo hún vekti
ekki kvensurnar sem voru í hin-
um kojunum. Eg setti fingur á
munn mér, ussaði hægt og sagði
í mínum blíðasta róm, elsku, góða,
lofaðu mér að liggja hérna dálitla
stund, ég er svo þreyttur og las-
inn, ég skal ekki gera þér nokk-
urn skapaðan hlut, ég skal ekki
snerta þig með mínum minnsta
fingri.
255